Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-11-05 13:37

[verhaal] (compleet!) Je zei nog dat je terug zou komen...

Geplaatst door de TopicStarter : 27-11-05 13:37

Je zei nog dat je terug zou komen.

Het rook toen naar zomer en de lucht was mooi blauw, met hier en daar een wolkje. De zon stond hoog aan de hemel en het waaide lichtjes. Vlinders vlogen voorbij en
We lagen samen in het gras. Je had mijn armen om mij geslagen en je hoofd lag op mijn schouders. Het was perfect.
Jaren had ik er van gedroomd om ooit zo met een meisje samen te zijn. Zij was de enige die ooit van me heeft gehouden. Ze fluisterde almaar lieve woordjes, dat ze van me hield en dat ik lief was. Dat ze hier nooit meer weg wilde en dat ik de jongen van je dromen was.
Je zwarte haren schitterden in de zon en je huid rook naar honing.
Ik moest eigelijk mijn vader helpen op de boerderij, want hij was aan het oogsten. Er dreigde oorlog en hij wilde een voedselvoorraad hebben. Jij moest je moeder helpen met het spinnen van wol voor dekens. Ook zij moest nog geld verdienen.

Dat maakte niks uit voor ons tweeën. Ik streelde je hoofd dat op mijn borst lag en je bleef lieve dingen zeggen. Wij waren hier samen, niemand kon ons dit moment stelen.
Ik wenste toen dat dat moois nooit meer over ging.

Een paar weken later stond je ineens op een doordeweekse dag voor mijn deur. Zonder aankondiging: je had niet geschreven en mijn ouders wisten er ook niks van.
Je woonde toen nog een paar dorpen verder weg en het was een vrij lange tocht.
Je keek blij toen. Vrolijk vertelde je dat je was uitgenodigd voor een werkkamp ergens hogerop in het land. Deze gelegenheid was er speciaal voor Joden zoals jij, zei je. Over een paar weken zou je vertrekken met de trein.
Ik was geen Jood. Ik geloofde niet, maar jouw geloof hield ons niet tegen om van elkaar te houden. Toch wilde ik met je mee op kamp.
Bedroefd vertelde je dat ik niet mee kon. Jij moest alleen gaan, maar je zou brieven schrijven en ik kon bij je op bezoek komen.

De weken verstreken en de dag dat je vertrok kwam dichterbij. De laatste dagen waren we bijna altijd samen. We vertelden elkaar over ons leven en omhelsden de ander, zeiden dat we veel van elkaar hielden.
Ik bracht je naar het station. Ik weet nog goed dat je licht twijfelend naar de grote, indrukwekkende trein keek en je koffers even neerzette.
Het laatste moment brak aan. Ik kuste je op je mond en je sloeg je armen om je heen. Even stonden we zo, en toen maakte je jezelf los van mij. Je moest gaan, zei je.
Ik bracht je koffers de trein in en je had een mooi plaatsje aan het raam. Voor de laatste keer kuste ik je. Ik kom terug, ik beloof het, zei je.
Ik ging de trein weer uit. Je draaide het raampje waaraan je zat open. Je zei nog dat je terug zou komen.

Weken verstreken en ik hoorde niets van je. Ik mistte je, tijdens het werken op het land of als ik door het bos liep. Als ik wakker lag in bed, wakker van de pijn die ik voelde.
Zeker twee maanden later kwam een brief. De brief was niet van jouw handschrift. Toch hechtte ik waarde aan de brief, want eronder stond jóuw naam en bovenaan de brief de mijne.
De brief vertelde dat het heel leuk was op het kamp en dat je me niet miste. Het was er leuk genoeg en je kreeg goed te eten.
Wat was ik blij dat te horen.
Toch bleef ik je missen, ondanks de blijdschap van die ene brief.
Ik voelde dat er iets niet pluis was aan die lettertjes op het gekreukte papier.
Wat was er gebeurd met je handschrift? Waarom miste je me niet? Was het er wel zo leuk?
Het ging steeds slechter met mij. Zeker een half jaar ging voorbij en ik viel af, heel veel. Ik at niet meer goed en ik zag er ongezond uit. Ik hoorde niets van je. Wanneer kwam je nou terug?

Ik besloot nog een maand later dat ik je ging opzoeken. Ik kreeg van mijn vader zijn beste paard en heel veel voedsel, drinken en geld.
Via je tante wist ik waar je heen was, Westerbork of zoiets. Ik wist precies hoe ik moest rijden en ik kon ook de weg vragen als het nodig was.

Zeker een week reed ik bijna vijftien uur per dag. Het paard was moe en ik ook, maar dat was het waard. Ik vroeg constant mensen waar Westerbork was. Ze keken dan verschrikt en wezen met een trillende vinger de weg.
Uiteindelijk bereikte ik het kamp.
Ik schrok. Hoge hekken vol prikkeldraad en draad waar stroom op stond.
Ik reed naar de ingang, waar ik werd tegengehouden door soldaten. Ze vroegen of ik Jood was.
Ja zei ik, en ik loog. Geheel onverwachts sloegen ze me van mijn paard en ze namen me mee.
Ik werd tussen barakken door gebracht, naar een klein houten huisje. Een man testte van alles aan me. Hij vond dat ik te zwak was voor werk. Ik was niet sterk en niet zwaar, ik was afgezwakt en niets meer waard.
Ik hoefde niet meer langer te leven van hem.
Nog twee dagen zat ik in een barak tussen allemaal magere mensen. Niemand kende jou daar, hoe veel mensen ik ook vroeg.

De laatste dag brak aan. Het regende zachtjes en ik werd door twee sterke mannen ver weg gebracht over het terrein.
Daar waren mensen aan het werk. Ze waren aan het graven.
Ineens herkende ik een klein en tenger figuurtje met donker kort haar. Heel mager was het en zwak groef het een kuil.
Ineens herkende ik je. Ik gilde je naam. Je draaide je om en toen pas zag ik dat je gezicht helemaal was ingevallen en dat je ogen dof stonden. Even keek je blij. Je gilde ook mijn naam en rende op me af.

De klap was het laatste wat ik mee kreeg. Ik zag je heel zwak en langzaam rennen, toen je ineens door je benen zakte. Ik hoorde een harde klap en een kleine explosie volgde.
Je viel op de grond en je bloedde. Niemand liep op je af om te gaan kijken wat er met je was, niemand gilde.
Alleen ik. Ik rende op je af en nam me voor om bij je neer te knielen, toen met mij hetzelfde gebeurde. Ik voelde geen pijn, alleen kou.
Je was neergeschoten. Ik ook.
Je zei nog dat je terug zou komen, en je had gelijk.
Je stond vooraan een lange tunnel vol licht, met je handen uitgestoken. Je was weer zoals vroeger.

---

Deze versie is ietsje anders als die in het topic 'schrijf een verhaal bij een foto'. Commentaar is welkom.