Mijn gsm vliegt naar de andere kant van de kamer, hij knalt tegven de deur en valt vervolgens in vier delen op de grond, 5 als je de toetsjes meetelt die ongeveer een meter van de andere delen af ligt. Mijn moeder roept dat ik het rustiger aan moet doen, dat word beantwoord met muziek die harder gedraaid word.
Zwarte mascara-tranen sieren mijn wangen wanneer ik mijn gsm toch maar weer in elkaar probeer te steken. Ik zet hem weer op en hoor het overbekende ‘piep’ geluidje dat me waarschuwt dat ik een sms’je heb, god wat ben ik dat geluid gaan haten sinds gisteren.
sorry, ik ben alleen zo bang om controle te verliezen, snap het dan mooie meid! De oorzaak van dit alles ligt bij jóu, zoek het enige waar ik bang voor ben!
‘nu zal het nog allemaal mijn fout zijn!!’ bromt het slanke meisje.
Waarom hadden we ook alweer ruzie? Ik weet het zelfs niet meer! Op een of andere manier werden we boos op elkaar, ik ben ook bang! Bang voor deze onzekerheid! Bang om jou te verliezen, gewoon bang voor wat nog gaat komen!
‘never thought this day would come so soon, we had no time to say goodbye, how can the world just carry on? Feel so lost when you’re not…At my side! There’s nothing but silence now, around the one I loved…..Is this our…farewell?’ Hoor ik Sharon zingen. Dat had ik inderdaad niet verwacht, alles leek perfect, hij was life, hij begreep me, hij...Was veel voor me (om niet te zeggen alles, want dat nou ook weer niet) maar ik gaf veel om hem, of beter gezegd! Ik gééf veel om hem!
Ik zet de muziek stiller en geniet re van terwijl ik weg droom, ik droom van hoe het had kunnen zijn, maar niet geworden is. Ik zie mezelf in e zetel zitten, samen met hem! Zijn arm ligt losjes en ongedwongen om mijn schouders en mijn hoofd rust op zijn schouders, zachtjes fluisterd hij dat hij van me houd en me voor altijd zal beschermen. Ik zeg niets, maar ik sluit mijn ogen om te genieten van de ‘sprookjes-woorden’
‘ja...Zo had het kunnen zijn’ mijmer ik
‘Het is alleen niet zo geworden...Helaas!’ volgt er in mijn gedachten.
‘Sam!! Dave! Kom eten!’ de woorden van mijn moeder galmen door de gang, geirriteerd maak ik me los van mijn dagdroom en kijk ik even in de spiegel, geschrokken probeer ik de inmiddels opgedroogde mascara van mijn gezicht te vegen
‘verdorie, hardnekkig goedje!’ vloek ik wanneer het me niet meteen lukt, als ik dan eindelijk toch het gevecht van de mascara gewonnen heb haal ik ook nog even een borstel door mijn haar en éindelijk sta ik dan aan de keukentafel. Ik zet me neer en begin lusteloos te eten, eigenlijk heb ik helemaal geen honger, maar ik kan moeilijk helemaal niets eten toch?
‘is er wat schat?’ vraagt mijn moeder bezorgt. Ja, eigenlijk is het een lieverd.
‘zit weer met tristan in der kop’ reageert mijn broer!
Ooh wat kan ik hem haten!
Ik geef hem een harde klap in zijn gezicht, vraag me één enkele seconde af of ik nog een keer zou slaan, maar aan zijn rode wang en door pijn vertrokken gezicht te zien was het hard genoeg, daarbij ligt zijn hand op de plek waar ik zojuist sloeg dus drai ik me om en loop weg. Ik loop naar buiten, hoor mijn broer nog
'tjee wat een temperament' zeggen, tuig Let’s go, mijn zwarte paard, op en draaf vlot richting het bos. Eenmaal in het bos spoor ik hem aan tot een rengalop en beide genieten.
‘Sam?!’ Een overbekende stem vol verbazing doet me rillen.
Hem wilde ik écht niet tegen komen. Of toch wel?..
‘tristan.’ Knik ik kort wanneer ik Let’s go tot stilstand heb gebracht.
‘ik...Wilde je spreken, was net naar jou op weg’ zegt hij zacht terwijl hij zijn gezicht af went
‘waarover’ reageer ik weer net zo kort als net
‘weet je goed genoeg.’ Hij kijkt me nu weer recht in de ogen en ik besluit maar even af te stappen.
‘nou, toe maar.’ Zucht ik schijnbaar verveeld.
De blik in zijn ogen veranderd plots, de bange uitdrukking van net word nu woedend en triest tegelijk. Twee gevoelens waar ik bang voor ben als hij ze voelt. Beide handen grijpen mijn schouders stevig maar toch zacht vast.
‘sam! Ik houd verdomme van je! Ik houd zielsveel van je!’
‘jij werd toch nooit verliefd’ Ik probeer mijn stem zo min mogelijk te laten trillen, ik weet niet of ik blij moet zijn met wat hij zegt, of dat ik bang moet zijn.
‘ik vind het ook vreemd dat dit gebeurt is Samantha. Maar geloof me nu toch!!’ Zijn stem klinkt wanhopig, voor het eerst in drie jaar vriendschap hoor ik wanhoop in zíjn stem.
Even voel ik tranen opwellen maar ik dwing ze te blijven waar ze zijn. Ik bedenk me plots dat Let’s go wel erg rustig blijft staan voor zijn doen, misschien voelt hij dat hij even niet irritant mag doen. De ongeduldige hengst voelt inderdaad dat hij nu even niet moeilijk mag doen.
‘ik houd ook van jou’ Ik sla mijn ogen neer en mijn stem is haast onhoorbaar.
Hij neemt me mee naar het bankje dat verderop staat. We gaan zitten en hij legt zijn arm losjes en ongedwongen om mijn schouders. Als een robot laat ik mijn hoofd op zijn borst zakken en luister ik naar zijn hart.
‘Sam...Ik...Kunnen we het niet proberen?’
‘ik zou niets liever willen tristan...Maar ik ben ook bang’ mijn stem trilt.
‘weet ik...Dat is niet erg lieverd...Ik houd van je, en ik wil je voor altijd beschermen!’
Ik sluit mijn ogen en antwoord niet...Ik geniet alleen maar van deze ‘sprookjes-woorden’