Geplaatst 
houd er even rekening mee dat ik dit eigenlijk nooit doe, en dat dit mn eerste verhaal is 
Ze worstelde en probeerde zich los te rukken. “Nee!” schreeuwde ze, de tranen stonden in haar ogen, maar ze wist dat het geen zin had.
Bevend keek ze toe hoe het glanzende mes steeds dichterbij haar hals kwam. Ze voelde het koude metaal tegen haar huid en ze kreeg een angstaanjagend gevoel over zich. Ze wist dat het geen zin had, maar ze mocht het niet opgeven, nog niet. Nog één keer probeerde ze zich los te rukken. Ze gaf een harde trap naar achteren en ze voelde de greep op haar armen verminderen. Snel gaf ze een harde stoot naar achteren met haar elleboog en ze voelde dat ze succes had. De persoon verslapte even zijn greep en voelde aan zijn gezicht. Daar had ze op gewacht. Zo snel als ze kon probeerde ze zich uit de voeten te maken en ze zette het op een lopen. Even dacht ze van hem verlost te zijn, maar plotseling werd ze met een smak tegen de grond gedrukt. Weer worstelde ze en vocht ze voor haar leven. In een flits zag ze haar hele leven nog één keer aan haar voorbijgaan. Ze trilde zo erg, dat ze zich niet meer kon verzetten. “Nee, alsjeblieft!! Ik doe alles voor je, alles!” Maar het was zinloos. Voordat ze nog meer smeekbeden kon doen, voelde ze weer het koude mes tegen haar hals. Deze keer wist ze dat er geen uitweg meer was, geen kans om te overleven. In stilte aanvaardde ze haar dood, toen voelde ze het scherpe mes haar slagader doorsnijden. Even voelde ze een verschrikkelijke pijn door haar lichaam trekken, gemengd met doodsangst, maar een flits daarna zag ze alleen nog maar een wit licht. Een heerlijk wit licht…
Met een schok zat Anne rechtop in haar bed. Ze was helemaal bezweet en ze hijgde. Weer diezelfde droom. Elke dag dezelfde droom dat ze haar eigen dood beleefde. Nog na trillend keek ze op haar wekker. Het was pas kwart over zes. Nou ja, dan maar wat eerder douchen, kan ook geen kwaad. Zuchtend sloeg ze de dekens van haar af en stapte ze uit haar warme bed. Haar voeten raakten de koude vloer en ze kreeg meteen kippenvel. Snel zette ze de warme douche aan en stapte ze eronder. Ze probeerde de vervelende gedachten van zich af te spoelen en ze van zich af te zetten. Na tien minuten onder de hete straal te hebben gestaan, besefte ze opeens dat ze vandaag een toets economie had, die mee telde voor haar eindexamen. Snel droogde ze zich af en greep ze iets uit de kast om aan te trekken. Daarna stormde ze naar beneden en dook ze haar economieboek in. Ze probeerde zich echt te concentreren, maar ze kreeg de nachtmerrie maar niet uit haar hoofd. Na een halfuurtje gaf ze het op en stond ze op om ontbijt te maken. Snel smeerde ze een broodje pasta en zette ze een kop thee. Ze wierp een vluchtige blik op de klok. Het was nog maar tien over zeven. Ze hoefde pas om kwart voor acht weg. Zuchtend stond ze op, dan nog maar even televisie kijken. Dromerig zat ze naar het beeldscherm te staren, toen haar gedachten opeens afdwaalden naar Jessy. Jessy, de knapste jongen van school. Met zijn halflange, bruine gekrulde haar en helder blauwe ogen deed hij haar elke keer een sprongetje maken als ze hem tegenkwam. Het was haar al eens opgevallen dat als ze naar hem keek, hij verlegen zijn ogen afwende en maar snel verder liep. Nog nagenietend in haar dagdroom schrok ze ineens wakker toen de telefoon ging. Snel sprong ze op uit de bank en nam ze de telefoon op. ‘Met Anne.’
‘Ja, Rosie hier. Waar blijf je muts? Ik sta al tien minuten op je te wachten! Straks komen we nog te laat voor economie, en dan kan ik het examen helemaal wel vergeten.’
Geschrokken keek Anne naar de klok aan de muur. Verdorie! Het was al vijf voor acht. Ze kon Rosie niet langer laten wachten, dan konden ze het examen wel vergeten.
‘Eh.. Rosie… ik kom er zo aan, dat beloof ik je, doe maar rustig aan, het komt allemaal goed.
‘Ja dat ken ik’ hoorde ze de stem aan de andere kant van de lijn, ‘dat zei je de vorige keer ook. En weet je nog die keer dat…’ maar ze luisterde al niet meer. Snel legde ze de telefoon weg en trok ze een jas van de kapstok. Ze deed snel de deur op slot en toen sprong ze op haar fiets.
Hijgend liet ze de fiets afremmen. “Ah daar ben je eindelijk!” zuchtend schudde Rosie haar krullen naar achteren, om haar vervolgens een beetje verontwaardigd aan te kijken. Met haar grote, blauwe ogen kon ze heel onschuldig kijken, maar ze kon je het ook prima laten weten wanneer ze het niet met je eens was.. “Sorry Roos, de volgende keer kom ik op tijd.” Eerst keek Rosie haar nog een beetje wantrouwend aan, maar toen zei ze “Ach, het is al goed, als we iets doorfietsen komen we vast wel op tijd.” Snel reden ze weg en fietsten ze met z’n tweeën naar school. Op school aangekomen zetten ze de fiets in het fietsenrek. “Zeg Rosie,” zei Anne, “heb je eigenlijk nog iets van Tim gehoord?” Tim was het vakantievriendje van Rosie. Toen ze op vakantie was geweest naar Duitsland had ze hem in het zwembad ontmoet. Toevallig waren ze allebei met hun ouders mee en woonden ze ook nog eens niet zo ver bij elkaar vandaan. Ze hadden het dus heel gezellig samen. Voor Anne’s doen iets té gezellig. Rosie belde hem elke week nog trouw, maar het was overduidelijk dat Tim het zonder haar ook wel erg gezellig had. Elke keer als ze iets met hem af wilde spreken, zei hij dat hij het te druk had met school, of dat hij al met iemand anders had afgesproken. Anne had al zo vaak tegen Rosie gezegd dat hij gewoon misbruik van haar maakte en dat ze met hem moest kappen, maar Rosie was gewoon blind voor hem. Blind van verliefdheid zei Anne altijd, maar ze wilde niet luisteren, zelfs niet toen hij op MSN een keer een meisje als afbeelding had, en dat meisje was niet Anne. Hij had gezegd dat het zijn nichtje was. Toevallig had het nichtje wel prachtige bruine ogen en heel mooi donker haar. Wat Anne ook deed, ze kon Rosie er maar niet van overtuigen dat Tim niet goed voor haar was, zelf zou ze nooit zo ver gaan, dacht ze. Dromerig zat ze voor zich uit te staren toen ze ineens een tik tegen haar schouder voelde. “Anne? Anne!” verbaasd keek ze in het lachende gezicht van Rosie. “Zat je soms weer over Jessy te dromen?” met een rood, betrapt hoofd zei Anne: “Gaat je niks aan, kom, we gaan vast naar binnen, de bel zal zo wel gaan.”
“Anne?” Verbaasd keek ze in een lachend gezicht, maar wat haar eerder opviel waren die ogen. Die heerlijke, grote blauwe ogen. “Volgens mij zat je te dromen” glimlachte Jessy naar haar. “Ja, ik weet het, sorry, ik ben er niet helemaal bij vandaag”. Snel verontschuldigde ze zich. “Geeft niks, maar ik vroeg me af of je misschien ehm…” Verlegen sloeg Jessy zijn ogen naar de grond. “Of je misschien…als je zin hebt…ik bedoel… het hoeft natuurlijk niet…” Schoorvoetend zat hij aan zijn shirt te friemelen. Anne keek geamuseerd naar zijn gestuntel. Wat ontzettend schattig, dacht ze voor een moment, maar daarna werd ze zelf ook een beetje verlegen. “Wat ik wou vragen is,” ging hij verder, “of je misschien met mij het wiskundeverslag zou willen doen? Ik snap het als je het niet wilt hoor! Ik bedoel, je doet zulke dingen altijd met Rosie enzo, maar…” Anne voelde haar hart heel hard kloppen in haar borstkas. “Ik zou het heel leuk vinden om met jou te doen, omdat ik je…eh… nou wat ik wil zeggen is, dat ik je gewoon…” Vol verwachting keek Anne hem aan. Vurig hoopte ze dat hij eindelijk tegen haar ging zeggen dat zij de ware voor hem was, dat hij haar leuk vond. Maar net toen hij van plan was om het tegen haar te gaan zeggen, ging de bel. Ze keken elkaar aan, niet wetend wat te doen. Toen vroeg Jessy: “Om vier uur bij mij thuis, vanmiddag?” en toen knipoogde hij naar haar. Even wist Anne geen woord uit te brengen. Bij Jessy thuis, een verslag maken? Alleen met Jessy samen? Dit ging haar verstand te boven. “Eh.. ja.. natuurlijk! Lijkt me super!” snel glimlachte ze nog een keer naar hem, daarna pakte ze haar spullen en liep ze naar de aula.
“Dus ik zei tegen hem: Maar je zei dat je niet meer met haar had afgesproken? Maar dat had hij dus gelogen. Hij zei tegen mij dat het gewoon een vriendin was, en ik geloofde het gewoon. Ik geloofde het gewoon! Jij geloofde het ook An, dat we er zo maar zijn ingetrapt!” Vol ongeloof schepte Rosie kwaad een lepel kwark in haar bakje. “Het is gewoon een achterbaks joch, met een nog gemener loeder als vriendin. Nou weet je wat? Ze mag hem hebben, ik hoef hem niet meer!” kwaad schepte ze nog een berg kwark op. “An, wat neem jij? Chocolade of aarbeiensaus? Ik denk dat ik maar…. Anne!” Opgeschrikt uit haar dagdroom keek Anne haar vriendin aan. “Ja, ik let weer op, sorry, ik was even aan iets anders aan het denken…” Dromerig streek ze een plukje haar uit haar gezicht. Toen Jessy naar haar had geknipoogd, had ze die knipoog ergens van herkend, maar waarvan kon ze niet precies thuisbrengen. “Kun je niet uitkijken ofzo?! Dat je dom bent, hoeft nog niet te betekenen dat je oerstom bent, ofwel soms?” een zwaar geïrriteerde Katie keek haar minachtend aan. Katie Sanders, het arrogantste, maar ook het knapste meisje van de school. Altijd had ze de hipste kleren, haar kapsel en make-up zat altijd perfect, en… ze had altijd het populairste vriendje. Behalve Jessy. Iedereen wist dat ze hem leuk vond en achter hem aanzat, maar hij was niet onder de indruk van haar. Nooit geweest ook. Hij zei altijd: “Ze vindt zichzelf veel te goed voor ons.” En daarmee werd het dan afgedaan. “Dankzij jou zit er nu van die chemische aardbeiensaus in mijn nieuwe spijkerbroek. Die heeft me toevallig wel een vermogen gekost ja!” Vies van zich afkijkend veegde ze het druppeltje aardbeiensaus van haar broek af. “Geen wonder dat Jessy jou niet wil,” zei ze, “je bent ook altijd zo lomp en onhandig” Minachtend keek ze Anne aan, om vervolgens op haar nieuwe hakschoentjes heel elegant de aula uit te lopen. Anne keek Rosie aan, en vervolgens schoten ze allebei in de lach. “Laat die barbie maar kletsen joh, wij weten wel wie er deugt en wie niet.” En Rosie gaf Anne een knipoog, toen gingen ze samen een tafeltje zoeken.
Dit was het tot nu toe
Alleen... beetje lange titel? 
