Een rustig muziekje staat op, sommige zinnen herhaal ik in mijn hoofd. Waarom?
Tranen branden achter mijn ogen maar ik huil niet, ik mag niet huilen van mezelf. Ik wil sterk zijn. Ik wil niet huilen, niet voor hem, niet voor wat hij gedaan heeft, en niet voor wat ik nu moet achter laten. Ik herinner me een gedicht dat ik ooit geschreven heb ‘maar vraag me niet deze vriendschap te vergeten, alsof ze er nooit was, want dat is onmogelijk’ Dat was de laatste strofe, had ik je dat gedicht maar laten lezen...Had ik maar...Wat maakt het uit?!
Alsof je er wat om had gegeven.
Ik denk met verbazing terug aan wat gezegd is. Eerst was je boos, ik ook. Toen leek je zelfs bezorgd, je bracht me in verwarring, je zei dat ik geen vergissing moest maken, dat alles wat je gezegd had waar was.
Maar geef me een keer een goede reden om dat nog te geloven?
Toen ik duidelijk maakte dat het geen zin had om te veranderen, dat ik terug ging naar wat ik was. Zei je letterlijk:
‘don't even fiets try to go back the way you were before you met me’
Waarom niet? He? Waarom niet?!
Ruzie...Tranen, tranen die niet mogen stromen, pijn vanbinnen, diep in mijn hart.
Is dit het waard? Is 3 jaar gevuld met tranen, lachen en mooie herinneringen deze pijn waard geweest?
Moet ik nu leren leven met het feit dat ik jou nooit meer zal spreken? Dat ik je nooit meer zal zien en er niet op moet hopen dat jij nog ooit je armen beschermend om me heen zal slaan? Moet dat?
Ik sluit mijn ogen om de pijn die er in te lezen is te verbergen. Waarom?
Moet ik nu zo meteen mijn laatste woorden tegen jou zeggen? Wat moet ik zeggen?
Alles doet pijn vanbinnen, alles is door elkaar...Ik lijk wel verlamt...Waarom nou net jij?!
Ik slik...Besluit om zometeen een laatste keer gedag te zeggen.
Goodbye my friend...Thank you for the nice time. Some day we’ll meet again.
meer kan ik even niet zeggen...