Geplaatst Dus opbouwend commentaar over het vers zijn erg welkom, en of je het waard vind dat ik er tekeningen bij ga maken
Sjaantje de Vos (suggesties voor een leuke titel mogen ook gemaakt worden
)Verder dan de verste berg,
Ver achter rivieren en gras.
Daar in een diepe vallei,
Dat is waar het huis van Sjaantje was.
Sjaantje haar huisje was niet groot,
Eigenlijk best wel klein.
En Sjaantje was een vos,
Die vond dat helemaal niet zo fijn.
Sjaantje had een mooie rode vacht,
Die glansde in de zon.
Haar oortjes waren puntig,
Haar oortjes waarmee ze alles horen kon.
Zo hoorde Sjaantje op een dag,
Gefluister van de muizen.
Die fluisterden namelijk dat,
De familie Das ging verhuizen.
Sjaantje sloop door het gras,
En kwam al snel aan bij huize Das.
Sjaantje zou best in dat hol willen wonen,
maar ze zag dat ze niet de enige was.
Daar kwam de familie Muis,
En kijk, dat zijn broer en zus konijn.
Hier en daar kruipt een grondeekhoorntje,
Sjaantje had gehoopt dat ze alleen zou zijn...
Zodra de dassen hun spullen hebben ingepakt,
en hun hol hebben verlaten.
Dan begint het geruzie,
het gekrijs, het geschreeuw en het blaten.
"Het is voor ons!" zo riep het konijn,
"Dit wordt ons stekkie!"
"Nonsens!" antwoordde vader Muis,
"Onze kinderen willen een plekkie!"
De grondeekhoorntjes maakten ruzie,
Met de meneer en mevrouw Nerts.
"Dit hol verdient iemand van goede komaf!"
"Ach," zei de grondeekhoorn, "doe niet zo ouderwets!"
Het ging door en door,
Tot diep, diep in de nacht.
Sjaantje lag nog steeds te luisteren,
En ze zuchtte zacht.
Het duurde niet lang of uit de hemel,
klonk een donkere kras.
Sjaantje keek omhoog en zag,
Dat het de Wijze Uil was.
"Wat is dit hier voor vertoning?"
Zo vroeg de oude heer.
"Ruzie om een woning?
Het wordt steeds gekker elke keer!"
De uil trachtte de ruzie te sussen,
Maar zelfs hij slaagde hier niet in.
De ruzie ging door, nu ook met meneer Uil,
En niemand kreeg zijn zin.
Toen kreeg Sjaantje een idee,
En zij ging rap naar beneden.
Ze nam een kijkje in het hol,
En wat zij zag maakte haar tevreden.
"Jongens, jongens, stil nu toch!"
Waren de woorden van kleine Sjaan.
"Kijk eens goed, er is zat ruimte!"
Vol ongeloof keek de rest haar aan.
Na een lange stilte,
Het leek wel eeuwig te duren.
Vloog de uil naar Sjaantje toe,
En stond toen wazig in het hol te turen.
Hij keek naar de dikke eik,
Waaronder het hol was gelegen.
De eik waar hij zijn eigen nest had,
De andere dieren zwegen.
De uil draaide zich om en zei:
"Het zou toch geweldig zijn,
Als jullie allen onder mijn boom zouden wonen!
Dat wordt een tijd vol lol en gein!"
Wezenloos staarden de dieren elkaar aan,
Wat een raar idee...
De muizen keken zeer ontstemd,
Maar de eekhoorntjes gingen met Sjaantje mee.
En zo gingen ook broer en zus konijn,
en de familie Nerts volgde gestaag.
Uiteindelijk gaven ook de muizen toe,
Ook al deden ze het niet zo graag.
Maar toen iedereen eenmaal lag,
Waren ze allen op hun gemak.
En de uil vloog naar zijn plek,
Hoog in de boom, onder het bladerdak.
En toen vielen alle dieren in slaap.
Sjaantje grinnikte en dacht:
"Ik heb nu dan wel een groter huis,
Maar al die huisgenoten had ik niet verwacht."
In de boom kraste nog eenmaal de uil,
Daar achter de rivieren en het gras.
Daar in een diepe vallei,
Dat is waar het huis van Sjaantje was.
En van de uil,
En van mevrouw Nerts,
En van meneer Nerts,
En van meneer Muis,
En van mevrouw Muis,
En van Kleine Muis nummer 1,
En....
Welterusten.
Nou enjoy
Denk wel dat ik nooit ook maar iets dichterigs op papier zet, he? 
