Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-05 13:10

[kort verhaal] Dag, mama

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-05 13:10

Het verhaal dat ik heb geschreven voor het topic: "ieders verhaal bij dezelfde foto".

“Mama, beloof je me dat je plezier hebt in de hemel?” Zo eindigt mijn kleine zusje haar verhaal bij het graf. Er zijn een heleboel mensen, tantes, ooms, onze twee oma’s. Maar er zijn ook een heleboel mensen die ik niet ken, van oude mensen tot jonge mensen. Ik sla mijn ogen neer als ik zie hoe mijn vader slikkend naar voren komt. Als ik mijn zusje huilend aan zie komen, sluit ik haar in mijn armen. Dan bedenk ik dat ik niet moet huilen, maar gewoon door moet gaan. Dat is precies wat mijn moeder tegen mij zei, toen ze me vertelde dat ze nog een maand te leven had. Het is moeilijk te geloven dat ze dat nooit meer tegen me zal kunnen zeggen, nooit meer zal ik het eeuwige gezeur van haar aanhoren. Ik geef toe dat ik soms zo boos was, dat ik haar de dood toewenste, maar dat meende ik natuurlijk niet echt. En nu is het echt, ze is er nu echt niet meer.
Mijn vader doet zijn verhaal. Een kwartier lang vertelt hij over hoe mijn moeder is opgegroeid, hoe ze elkaar ontmoetten, hoe het verder is gegaan in hun relatie. Af en toe stopt hij even, dan zie ik aan zijn gezicht hoe moeilijk hij het vindt om dit te doen.
Ook hij eindigt zijn verhaal met een mooie zin. “God mag blij zijn dat hij er een nieuwe engel bij heeft. Dag lieve Marianne.” Het is doodstil, af en toe hoor je een snik van iemand die huilt. Ik probeer me nog steeds sterk te houden, al gaat dit moeilijk.
Nu is het mijn beurt. Ik vertel mijn hele verhaal, tussen de snikken door lach ik, om de momenten die ik samen met haar heb beleefd. Het komt er ineens allemaal uit, twee dagen heb ik dit moeten opkroppen. Dat hoeft nu niet meer. Ik mag alle verdrietige momenten, alle boze momenten en alle blije momenten eruit gooien, voor ze echt weg is. Soms vloek ik even, dan kijken er een paar mensen verschrikt op, maar dat kan me even niets schelen. Mijn moeder vond het ook nooit erg, zij vloekte ook wel eens.
Ja, mijn moeder, ze was niet perfect, dat is niemand, maar toch, zij had iets speciaals. Niet omdat ze mijn moeder was, maar omdat ze eigenlijk ook een vriendin was. Ik kon haar alles vertellen en ze hielp me, ze hielp me zo goed. Dat was heel fijn, om iemand te hebben om alles aan te kunnen vertellen.
Mijn verhaal is klaar, mijn vader kijkt mij bemoedigend toe. Zijn ogen zeggen: Je hebt het goed gedaan.
Dat vind ik zelf ook, ik ben blij dat alles eruit is. Met een trots gezicht doe ik weer een stap naar achteren, ik weet zeker dat mama ook trots op me zou zijn geweest. Het is nu tijd voor de rozen, iedereen mag een mooie rode, of een witte roos in het graf doen. Het is maar wat je zelf het mooiste vindt, mama vond het altijd vreselijk als het ging zoals zij het wilde. Ze liet altijd alles aan mijn vader over, die het maar goed moest vinden.
Ik gooi mijn mooie rode roos in het graf. De hand van mijn zusje trilt als zij het moet doen, dus ik help haar. Nu is het afgelopen, iedereen loopt weg. Het graf wordt dichtgegooid, maar ik blijf staan. Mijn vader wil me meenemen, maar ik laat het niet toe. Ik wil nog even alleen met haar zijn, al mijn problemen aan haar vertellen. Alle problemen die ik niet heb kunnen vertellen toen ze die maand in het ziekenhuis lag.
“Lieve mama, wil je ervoor zorgen dat God de mensen straft die het verdienen? Ik weet het, dat is niet goed, maar als ze het verdienen toch wel? En nog één ding mama. Zul je over ons waken, zul je ons beschermen tegen zij die ons iets willen aandoen?” Er rolt een traan over mijn wang en valt op het graf. De mannen die het graf dichtgooiden, hebben ons alleen gelaten. Met een zucht van verlichting sta ik op en leg mijn hand op de grafsteen. “Dag lieve mama, ik zal je nooit vergeten.”
Neuriënd loop ik weg, met mijn handen in mijn zakken. Waarom neurie ik eigenlijk? Omdat ik blij ben dat mama nu geen pijn meer heeft, daarom. Ik trek het hek van de begraafplaats achter me dicht. Het hek van de plek waar de dierbaarste en beste mensen worden begraven. Mensen zoals mijn moeder.
Ik loop weg, op naar het leven zonder mijn moeder.