Bokt.nl

Citaat:

Mijn verhaal begint als ik 14 ben. De eerste keer dat ik hem zag zal ik nooit vergeten . Ernstige ogen , heerlijk gebruind en vooral gevaarlijk. Dat laatste trok me het meeste aan. Al snel waren we een koppel , en ik was dolgelukkig! De eerste 2 maanden was alles geweldig ,
we zagen elkaar bijna iedere dag en liepen dan hand in
hand door de straten. Na die 2 maanden veranderde alles.
Simon wou meer , en ik durfde niet te weigeren uit angst
hem te verliezen. Elke keer als we uit gingen kwamen er andere jongens ons storen , en ging Simon even met hen weg.
Een keer zag ik hem een wit poeder geven aan die jongens ,
en zij gaven hem geld. Veel geld. Toen ik er naar informeerde
zei hij dat dat hun medicijn was , maar ik dacht eerder aan drugs. Hij zei tegen me dat ik het ook eens moest proberen , en ik durfde weer niet te weigeren. Ik voelde me raar , gelukkig bijna. Als was ik in een roes.

Elke keer als ik hem zag kreeg ik dat witte spul , en al snel kon ik niet zonder meer. Op een avond stonden we op de hoek van een straat te dealen. Ik was er al lang achter gekomen dat Simon een drugsdealer was. Maar ik was zo bang dat ik hem ging verliezen dus dealde ik mee. We waren juist wat aan het verkopen toen er een auto door de straat kwam rijden. Het was de politie , en Simon en ik moesten meekomen. Simon verzette zich langs alle kanten , en gaf de ene agent een bloedneus. Op het bureau werden we gescheiden en ondervraagden ze me uren. Ik voelde me leeg. Ik wist niets , ik wou alleen maar slapen. Niet lang nadat ze me in een cel hadden gestopt kwamen mijn ouders langs. Ze waren erg kwaad op me , en zeiden lelijke dingen. Vooral mijn vader dan , mijn moeder was alleen maar aan het wenen. De dag erna moest ik op de jeugdrechtbank verschijnen. Er werd beslist dat ik voor onbepaalde tijd naar de jeugdgevangenis moest. Mijn wereld stortte in. Ik heb me leeg gehuild. Toen ze me naar de gevangenis brachten kon ik alleen maar voor me kijken. Mijn ouders negeerde ik , omdat ik me schaamde voor wat ik gedaan had. Nu besefte ik het pas. Te laat. “Spijt komt altijd laatst” , dacht ik bij mezelf. “Ik heb mijn verdiende loon gekregen.”


De eerste dagen in de gevangenis wou en kon ik met niemand praten. Mijn mond ging alleen open om te eten en te drinken. Maar na een tijd begon ik me beter te voelen , niet gelukkig , maar beter. Ik praatte met de andere kinderen , en schrok van de verhalen. Moord , diefstal , drugs, alles zat hier bij elkaar. Ik maakte vriendinnen , en voelde me op mijn plaats hier. Mijn ouders waren nog altijd niet langsgekomen , na 4 weken nog altijd niet. Niet dat het me iets uitmaakte , zij hadden hun leven en ik het mijne. Hier was ik thuis.


Maar elke ochtend voelde ik me misselijk , en kon ik niets eten. De begeleidster stuurde me naar de dokter. De dokter vroeg me wanneer ik de laatste keer ongesteld was geweest. Ik wist het eigenlijk niet , ik dacht dat het uitbleef omdat ik zo ongelukkig was. Hij zei me dat ik zwanger was. Ik kon mijn oren niet geloven. Een kindje! Voor de eerste keer in die 4 weken dat ik er zat dacht ik aan Simon. Hoe zou hij reageren? Ik snelde naar de begeleidster en vertelde haar dat ik een kindje kreeg , dat ik al 2 maanden zwanger was , hoe blij ik wel was.
Ze reageerde niet zoals ik verwacht had , ik had gedacht dat ze blij zou zijn voor me , me in haar armen zou nemen en knuffelen. In plaats daarvan keek ze heel boos , en moest ik naar mijn kamer gaan. Ik was verward , wat had ik verkeerd gezegd? Ik sloot mijn ogen. Toen ik ze terug open deed stond de directeur van de instelling voor me. Hij zei dat ik het kind niet kon houden. De tijd stond stil. Ik begon te roepen , schelden en wenen. Mijn kind , mijn kind was het enige dat ik me kan herinneren dat ik riep. Er werd een afspraak gemaakt , mijn kind werd weggehaald.


Nu voelde ik me echt leeg. Maar een ander soort leegte dan ik eerder al gevoelt had. Ik kon ’s nachts niet meer slapen , dus kreeg ik slaappillen van de begeleidster. Stilaan brak er iets in me. Elke dag een stukje meer. Mijn ouders kwamen langs. “Ik was hun dochter niet mee” zeiden ze. Ik was slecht , puur slecht. Ik geloofde het zelfs nog. Mijn besluit stond vast. Ik ging naar de keuken , vroeg daar een glas water en ging naar mijn kamer. Ik nam mijn pillen in , 10 stuks , genoeg om te sterven. Na een minuut voelde ik me doezelig en viel langzaam in slaap. Heerlijk gelukkig voelde ik me. Gelukkig…