Wij waren een leuk stel samen...
Jij en ik
Ik en jij

We deelden alles samen
Pijn en vreugde
Verdriet en blijschap

We waren alles voor elkaar
We dachten dat daar niet snel een einde aan zou komen
Tot die ene zoen...

Op een dag kregen we ruzie
Niet eens zo'n grote ruzie,
maar toch had ik het gevoel dat het niet meer goed kwam
Kapot was ik er van...
Had het gevoel dat ik je kwijt was...
Ik zocht steun bij een vriend van me...
Een ex-vriend om precies te zijn...

Hij kende me zo goed en wist precies wat ie moest doen om me vrolijk te maken...
Hij nam me mee naar de bios, mee uit eten en daarna mee naar de disco
Heerlijk stond ik daar met hem te dansen,
nergens aan denkend...

Het dansen werd nogal close
onze gezichten werden als magneten naar elkaar toe getrokken...
Toen zoende hij me...
Aan de ene kant fijn om te weten dat er toch iemand was die me nog wel speciaal vond...
Aan de andere kant voelde het verkeerd...

En dat verkeerde gevoel overheerste het blije gevoel toen ik in jouw heldere ogen keek...
Je heldere ogen werden dof en vulden zich vol met tranen...
Je liep weg en ik liep achter je aan...
Je liep steeds harder en voor ik het wist was ik je uit het oog verloren...

Je zus kwam naar me toe en zei dat jij naar mij op zoek was om het goed te praten...
Je wilde dat het goed kwam...
Je miste me...
Je miste me net zo hard als ik jou miste...
Ik werd blij, maar ook bang...
Bang dat ik het nu helemaal verpest had...

Ik kon je niet meer vinden en hoorde dat je naar huis was gegaan...

De volgende dag besloot ik naar jou toe te gaan..
Om sorry te zeggen...
Om te zeggen dat ik van je hield en je vreselijk miste...

Ik stond daar op je kamer en sprak die woorden uit...
Ik had gehoopt dat je zou zeggen dat je ook van me hield...
Dat je zou zeggen dat je me ook vreselijk miste...

In plaats daarvan, begon je te lachen...
Heel hard te lachen...
Het lachen veranderde in tranen vol woede...
Je schreeuwde dat je me nooit meer wilde zien...
Dat je me haatte...

Het leek net of mijn wereld instortte...
Dat kon je niet menen!
Maar je ogen spraken boekdelen...
ik zag dat je me nooit meer wilde zien...

Als ik je nu tegen kom op straat en ik zeg hoi,
draai je je hoofd om...
Doe je net alsof je me niet kent...
Of je kijkt me aan met een blik
alsof ik het vieste ben wat je ooit gezien heb...

En ik?
Ik heb tot de dag van vandaag nog steeds spijt van die ene zoen...
Die ene zoen, die alles anders maakte...
Natuurlijk is het mijn eigen schuld,
maar als ik het anders kon doen,
deed ik het zeker weten anders...

Want, ook al is het al een poos geleden,
ik hou nog steeds van je...
Ik mis je nog steeds vreselijk...
En ik snap nog steeds niet hoe ik zo dom heb kunnen zijn...