Geplaatst 
Hoofdstuk 1
"Wat wij hadden was heel speciaal, maar.. 't kan gewoon niet meer.. Je zal 't niet begrijpen, maar 't is beter zo.. Ik hou van je -XXX- mij" Ik las mijn woorden nog 1 keer over en drukte op verzenden. Ik slikte mijn tranen weg en dacht bij mezelf: "Het is beter zo" Ilonka kwam aangerend en zag al wel aan mijn gezicht dat er iets speelde. Ze omhelsde me stevig voor een paar minuten, tranen stroomden over mijn wangen er leek geen einde aan te komen. Tot mijn telefoon ging. Mijn hart stond stil. Als het Ben maar niet is!! Ik keek naar 't schermpje en zag tot mijn opluchting dat Roy me belde: "Hoi"Zei ik met een zuchtende stem. Ik luisterde aandachtig naar hem, en voor mnij zat Ilonka te gebaren wie dat was: "Jah?" Ik kon er geen woord tussen krijgen, en daar had ik ook niet bepaald behoefte aan. "Wat erg zeg.." Zei ik na een lange stilte. "Jah dat kan ik begrijpen! Maar ik moet weer naar mijn les, kom om 10 voor 3 maar naar mijn school toe, dan praten we wel verder" Ik hing op zonder gedag te zeggen en keek Ilonka aan: "... Vraag maar niets.." En Ilonka had het al wel door. Met mijn hoofd tussen mijn schouders liep ik terug naar de school. 't Was of iedereen wist dat er iets was, de leraren zaten tegen, de leerlingen, kortom alles! Om half 3 zat ik bij natuurkunde in het lokaal en was er absoluut niet bij met mijn hoofd. Staarde in het niets tot ik mijn naam hoorde: "Huh, wat zei u meneer?" Vroeg ik verward. "Het antwoord op vraag 3d?" Zei hij eentonig. "Uhm, uhm.. Dat zal dan.. even.. kijken.. ik heb het hier ergens.." Ik bladerde mijn hele schrift door maar kon nergens 3d vinden. "'t Is al goed mevrouwtje" Vreselijk als hij dat mevrouwtje woord ging gebruiken, want dan zou het nooit goed zijn. "Komt u maar even het 8e uur bij mij, we hebben een aantal dingen te bespreken." Zei hij en keek direct naar zijn zin weer in zijn boek, de wijsneus. "Maar meneer.." Zei ik smekend " Jah Dirk, wat vind jij van 3d?" Zei meneer Bronkhart, alsof hij me niet eens hoorde, die man hoorde wat hij wou horen, verder niets! Zuchtend liet ik me achterover in mijn stoel liggen, en toen de bel ging keek meneer Bronkhart mij strak aan. "Je cijfers gaan drastisch achteruit, wat wou jij hieraan doen" Vroeg hij, alsof alles op mij aankwam. "Nou.. Beter leren?" Zei ik peinzend, en keek naar de grond. Wat een vreselijk antwoord dacht ik bij mezelf. "We zullen wel zien, je mag gaan" Ik pakte mijn tas en liep naar de deur. Achter me hoorde ik: "Als er iets is, je kan er altijd over praten"
Ik keek op mijn telefoon en zag een smsje van Ben. Zonder hem te bekijken drukte ik hem weg, maar beter dat ik hem niet lees. Ik zag Roy voor de school staan en hij omhelsde me innig, met tranen in zijn ogen. "De dokters zeiden dat ze morgen meer wisten.. "Zei hij terwijl hij me aankeek, met zijn mooie zachte bruine ogen. "Ze kunnen nu nog niets doen" Zei hij zacht en sloeg zijn ogen neer naar de grond. Arme jonge, hij heeft al zoveel meegemaakt, en nu dit!
Hoofdstuk 2.
Ik rekte naar mijn wekker die afging op mijn nachtkastje. Half 8 al? Vanacht was een erg onrustige nacht, ik heb veel nagedacht, en gewoeld tot ik in slaap viel. Stilletjes liep ik naar beneden zodat ik mijn moeder niet wakker zou maken, tot ik op de tafel in de eetkamer een briefje zag liggen: "Ik ben rond 7 uur vanavond terug, er staat lasagna in de oven en genoeg te snoepen in de kast, groetjes mama"
Ik kon geen eten door mijn keel krijgen en liep weer naar boven om me verder aan te kleden. Toen ik mijn sokken aan 't aantrekken was zag ik aan de andere kant van mijn kamer mijn telefoon weer afgaan. 't Was Ben! Ik wou hem wegdrukken of gewoon over laten gaan tot hij ophoud, maar heb hem toch opgenomen, later zou ik bij mezelf hebben gedacht, had ik dat telefoontje maar nooit opgenomen, want het veranderde mijn hele leven. "Hallo?" Zei ik met een zacht hoog stemmetje. "Hallo" Hoorde ik aan de andere kant. Zo klinkt hij altijd als hij boos en opgefokt is. "Waarom?" Zei hij kwaad, bijna schreeuwend. "Waarom maak je het nou op zo'n manier uit?!" Ik kreeg een brok in mijn keel en toen ik mijn mond open deed om hem een weer woord te geven, kwam er alleen maar een klein piepje uit. "Je durft me geeneens aan te spreken!" Ik voelde dat hij met de seconde kwader, en kwader werd. "Kan ik naar je toekomen?" Vroeg hij, dit keer rustiger. "Nee liever niet" Zei ik, nog hoog en zacht sprekend. Ben komt altijd zo erg angstaanjagend over als hij zo doet, daar ben ik nu even niet aan toe. "Alsof jij iets te willen hebt" Zei hij grommend, en hing op. Ik bleef nog een aantal seconden met mijn telefoon in mijn hand staan, starend naar het raam. Wat zou hij toch van me willen..
Terwijl ik naar school fietste zag ik ineens een schim in mijn ooghoek opduiken. Ik begon steeds harder en harder te fietsen, en de fietser achter mij ook. Ik sloeg af, wat eigenlijk heel erg om was, en degene achter me sloeg ook om. oliebol! 't Stoplicht staat op rood. Ik remde rustig af, maar de fietser achter me fietste gewoon op hetzelfde tempo door, alsof hij me in wou halen. Toen ik aangekomen was bij het stoplicht remde ik harder en stond stil. Zonder achterom te kijken drukte ik op het knopje, en speelde wat met mijn versnellingen. "Hej" Hoorde ik achter me. Ik verstijfde, mijn hart maakte overuren! Ik zei niets terug en voelde een warme hand op mijn schouder. Ik ontspande weer toen ik zag dat 't Roy was. "Laat me nooit meer zo schrikken Roy!!" Er verscheen een kwade blik op mijn gezicht. Hij keek me recht in mijn ogen, en daar kon ik absoluut niet boos op blijven. "Het spijt me.." Zei hij zacht. "'t Is al goed, laten we doorfietsen, we zijn al te laat" Samen fietsten we weer naar school, maar dat vreselijke gevoel bleef me achtervolgen..
Hoofdstuk 3
"Wil je mee naar 't ziekenhuis met mij?" Vroeg Roy verlegen. "Natuurlijk!" Antwoorde ik, iets te enthousiast.
Roy's moeder ligt nu onderhand alweer 2 weken in het ziekenhuis, zonder dat de dokters iets over haar toestand konden vertellen. We liepen door naar onze volgende les, die we eindelijk weer samen hadden en ploften neer op de onconfortabele schoolstoelen. Roy was heel erg afwezig, en ik was ook niet helemaal bij de les. Na de les liepen we samen rustig 't klas lokaal uit. Ik ging snel langs mijn kluisje om te checken of ik nog huiswerk heb voor morgen en graaide snel mijn jas van de kapstok af. Voelde even snel in mijn zakken, maar ik kon mijn sleutel niet vinden. Na mijn binnenzakken, broekzakken, kontzakken en tas gecontroleerd te hebben raakte ik in paniek. Als ik nu mijn sleutel kwijt ben, kan ik niet met Roy mee, en zal mijn moeder heel erg kwaad op me worden! Ik liep even naar de congïerge toe en daar lagen ze gelukkig, snel graaide ik ze mee en liep naar 't fietsenhok waar Roy al ongeduldig stond te wachten.
Samen reden we naar 't ziekenhuis, geen woord is er onderweg gewisseld en algauw zagen we de af en aanrijdende ambulances, de blije, en verdrietige mensen, en hoe dichter bij we kwamen, hoe rotter gevoel ik kreeg. Ik ken Roy's moeder al vanaf dat ik 3 was! 't Was een erg sterke vrouw van rond de 50 jaar. Ze verzorgde zelf 3 kinderen, die nog allemaal in huis leefde. Ze reden de oprit van het ziekenhuis op en zette de fietsen bij de dichts bijzijnde fietsenstalling. Snel liepen we de draaideuren door, naar de balie: "Waar ligt mevrouw Baken?" Vroeg Roy beleefd aan het meisje achter de toonbank. "Ze ligt in kwamen 356, de 3e verdieping." Zei ze met een glimlach en dook weer in haar boekhouding. De liften sloten net, dus we moesten even voor de liften wachten. Ik durfde hem niet aan te kijken. Waarom weet ik niet.. Toen eindelijk 1 van de liften openging. Opzich hadden we ook best met de trap kunnen gaan, want er kwamen nog 5 andere wat oudere mensen bij, waardoor de lift aardig volzat, en er nog 1 man van rond de 70 moest blijven wachten op de volgende. Roy, die normaal lief, attent en zachtaardig was, had een koele blik op zijn gezicht, alsof hij op uitstorten stond. De lift stopte eerst op de 2e verdieping, waar 3 mensen uitstapten. Een vrouw van ongeveer 55 jaar, een man wie er waarschijnlijk bijhoorde van 5 jaar ouder. En een klein kindje. Ze liepen hand in hand naar de kinderafdeling waar ze de eerste kamer insloegen. Ik hoorde een klein gilletje van het meisje, toen de deuren sloten. De lift opende weer en samen gingen we eruit. Even raakte mijn hand de zijne, maar ik trok hem gelijk weer terug. Ik zag een klein blosje op zijn wangen verschijnen, maar hij zei niets, en keek ook niet. We liepen langs de kamer 325, 327 en ga zo maar door. Tot we eindelijk aan de andere kant bij 356 aankwamen. De deur stond open, en ik zag zijn moeder al liggen. Ze lag onder een wit ziekenhuis deken, maar daaronder had ze haar eigen deken, met verschillende patronen gelegd. 't Was in December, dus ze zou 't wel aardig koud hebben. Verder stond er naast haar bed veel bloemen en kaarten, en natuurlijk veel apratuur. Ze keek naar de richting van de deuropening waar Roy even stopte om zijn tranen weg te slikken. Hij probeerde zich erg groot te houden, voor mij óf voor zijn moeder. Toen hij klaar was liep hij naar haar toe en omhelsde haar lang. Er verscheen een brede glimlach op de mond van zijn moeder. "Weten ze al meer, mam?" Vroeg Roy bezorgd? "Nee ze weten niets meer dan dat wij weten, maar die hoofdpijn blijft nog wel even" Zei zijn moeder rustig. Ze keek van Roy naar mij. "Hej Rebec, hoe gaat 't?" zei ze vriendelijk. "Jah 't gaat prima " Zei ik, en lachte moeizaam, 't ging eigenlijk helemaal niet.
[dit stond er al op, maar om het even weer naar boven te halen]
Nu een nieuw stuk:
Hoofdstuk 4.
Ik zette mijn fiets terug in het fietsenrek naast de school. 't Was erg stil in de straat, op de musjes na. Inmiddels was 't bijna kerst, en de straat lag bezaaid met mooi wit poederig sneeuw. In menig huis tegenover de school stond een mooi versierde kerstboom. Stilletjes liep ik de hoofdingang van de school in toen luid de bel ging. De deuren van een aantal klaslokalen schoten open en luid juigend rende leerlingen door de gang, de school uit. Rustig liep ik naar boven, toen ik tot mijn schrik, Ben in de hal zag staan. Zo onopvallend mogelijk liep ik naar beneden tot ik mijn naam hoorde. " Hey Rebecca, kom je je vriendje even gedag zeggen" Zei Joost, de beste vriend van Ben, lacherig.
Joost is een lange, slungerige jonge, met blond kort haar. Alsof ik niets hoorde liep ik de trap af naar de WC's. Achter me hoorde ik de kwade stem van Ben: "GRIJP HAAR!!" Er was nog niets gezegd of ik hoorde vlugge voetstappen achter me. Ik versnelde mijn pas, op zoek naar een lokaal. Maar het was te laat, de snelle voetstappen achter me handen me ingehaald, en met een ruwe ruk aan mijn schouders werg ik meegetrokken naar buiten. De 2e bel ging, en normaal gesproken zat ik nu veilig in 't lokaal, maar in plaats van dat liep ik als een gegijzelde naast 2 grote jongens, richting het park. Eenmaal in het park aangekomen, stopten ze abrupt. Een hand onder mijn kin rukte mijn hoofd naar links. Ik keek nu recht in de ijzig koude ogen van Ben, ik sloeg daarom snel mijn ogen weg. Op de grond zag ik nog de sneeuw liggen, wat er vanmorgen nog zo mooi uitzag, maar nu maakte het de situatie net even wat moeilijker. "Kijk me aan!!" Schreeuwde Ben met een lage toon. Langzaam keek ik weer omhoog. Hij keek me nog steeds aan met zijn koele blik. Ik voelde een klap in mijn gezicht, op dat moment deed 't geen pijn, tot ik koude steken voelde in mijn wang. Er stonden tranen in mijn ogen. Ik snikte zacht, en onhoorbaar. Weer keek ik omhoog in Ben's ogen. Hij schrok er zelf van dat hij het had gedaan, maar in zijn ogen stond geschreven dat ik het verdiende.
Wat gaan ze toch met me doen?!
[ zo hopelijk is dit wél genoeg, en overtreed ik nu niet de regel
moet ik verder schrijven?] 
Morgen zalik er meer opzetten 
! en ik zal rustig afwachten 
? 
