dit verhaal is een beetje gebasseerd op een gebeurtenis van een vriendin
"Agh mens zak door de str*nt" zei Raymon en hij gooide de deur achter zich dicht en vertrok op zijn brommer. Mijn broer en moeder hadden de laatste tijd veel ruzie en de sfeer in huis was niet te genieten. Mijn broer kwam laat thuis luisterde totaal niet naar mijn ouders en deed alles wat hij zelf wilde. En jah hoor het was weer zover mijn moeder over stuur mijn broer de deur uit. Ik besloot mijn computer afte sluiten en even naar beneden te gaan. Daar trof ik mijn moeder huilend aan. Ze verweet zich zelf alles dat zij het niet goed had gedaan en dat ze er nooit aan had moeten beginnen. Het raakte mij altijd zo als ze zoiets had. Ik trooste haar maar veel hielp het niet. Het was 6 uur etenstijd mijn vader was thuisgekomen uit zijn werk maar mijn broer nog steeds spoorloos. 6 uur geen Raymon dus wat denk je dan jah kan gebeuren iets later kan altijd maar dat iets later liep uit tot 23:00 nu werden we heel ongerust. We keken op het nieuws ,Teletekst en Internet of dat er een ongeluk gebeurt was bij ons in de buurt maar gellukig geen ongelukken. Met een gerust gevoel ging ik richting mijn bed. Mijn ouders hebben de hele nacht geen oog dicht gedaan. De volgende ochtend gaat de telefoon om 9 uur s`morgens. Dat was het ergste telefoontje dat we ooit hebben gekregen...
"Hallo met Carla Spoor" sprak mijn moeder zeer vriendelijk. Een zwaare mannen stem aan de andere kant zei "Hallo met het Politiebureau Rotterdam er is vanmorgen een brommer ongeluk gebeurt en het spijt me uw zoon is er bij betrokken en heeft een gigantische knal gemaakt en heeft het helaas niet overleeft. Zou u naar het bureau willen komen en de spullen in ontvangst willen nemen." Toen ik naar mijn moeder keek ben ik nog nooit zo bang geweest de blik in haar ogen was zo erg. Vooral toen ze ineens in elkaar zakte en ging hyperventileren mijn vader schoot snel te hulp en nam tegelijk de telefoon aan. Het verhaal werd nu ook tegen hem verteld. Ik wilde weten wat er was mijn vader hing met tranen in zijn ogen op en vroeg mij of ik even rustig wilde gaan zitten mijn moeder die net een beetje bijgekomen was kwam ook zitten en huilde nog steeds mijn vader legde me met moeite uit dat mijn broer betrokken was bij een scooter ongeluk en het niet overleefd had. De grond zakte onder me weg ik leek alleen maar omlaag te vallen gedachtes schoten voorbij ik zag alleen maar hem voor me alleen maar die gene die 15 jaar lang mijn grootte stoere broer was van wel 3 jaar ouder. Die broer die er altijd voor me was als ik ruzie had of buitenspeelde en niemand had om mee te spelen of als ik met een probleem zat.
Na een kwartier probeerde mijn vader een beetje rustig te worden maar mij lukte het niet alles tolde door me hoofd. Mijn moeder moest iedereen bellen en het nieuws vertellen ze had het er erg moeilijk mee. Ze heeft er het meeste moeite mee omdat ze op de laatste dag ruzie met hem had. Alles word geregeld en wij moeten langs het politiebureau. Eenmaal daar aangekomen voel ik rillingen over mijn rug gaan dat daar de spullen van mij broer liggen en mijn broer er niet meer is. We lopen naar binnen mijn moeder zegt haar naam tegen de siceteresse ze word doorgestuurd naar een hele grootte breede maar toch vriendelijke man. Die geeft mijn moeder water want ze is helemaal overstuur. De man praat even met ons over Raymon en hoezo die zo vroeg onderweg was hoesnel zijn brommer ging en al dat gel*l dat ik niet belangrijk vond. Mijn ouders gaven braaf antwoord ik had het wel gehad en wilde weg iki wilde me verdriet verwerken helemaal alleen zonder iemand erbij gewoon afgezondert van. de rest