Geplaatst Citaat:een dag uit het leven van een chocoladeverslaafde.
Eenmaal thuis was mijn ritme zoals gewoonlijk; ik lokte de kat naar buiten met lieve woordjes, zette de computer aan en ging op strooptocht in de kelder, want voor de computer aanstaat en het werkelijk doet was ik alweer vier marsjes en een brinky verder.
In de kelder, waar mijn hand gewoonte getrouw richting marsjes greep, vond ik het ontstellend leeg. De Marsjes waren op. Finito!
Zenuwachtig omdat ik zonder chocola zat snuffelde ik verder, ik at maar een brinky om de chocolavoorraad een beetje op pijl te houden, maar veel zit daar niet aan en ik had het gevoel dat ik bijna flauw ging vallen.
Angstvallig keek ik in kastjes, helaas geen koekjes of snoepjes, wel een doos merci, maar die aanbreken durfde ik niet goed. Stel je voor dat iemand erachter komt dat ik ernstig chocolaverslaafd ben.
De computer stond aan en ik slofte erheen om een liedje op te zetten, internet weigerde dus ik kon niet online een marsje bestellen. Met zwarte vlekken voor mijn ogen werkte ik nog een brinky naar binnen, ik miste echt de smaak van caramel en chocolade.
Hopeloos keek ik in de kelder en daar mijn redding een chocolade-muslireep. Ik die een hekel aan muslirepen heeft werkte hem naar binnen en voelde het gelijk werken.
De chocola en de suiker werkten meteen en ik kon weer ademhalen. Na nog een brinky kon ik weer helder zien en ik kroop achter de computer. Heel frustrerend, want internet weigerde nog steeds. Door de stress die de pc mij bracht liep ik weer naar de kelder.
Er was nog maar 1 muslireep in het pakje en die wilde ik niet opmaken, bewaren voor noodgevallen dat ding, zei mijn instinct. Ik luisterde naar mijn instinct en pakte maar een handje hagelslag. Ik werkte ze iets te vlot naar binnen en moest bijna overgeven, maar nu wist ik zeker dat ik de stress aan kon.
Vol met mijn brandstof zat ik weer achter de pc en zette nog maar een liedje op. Ik klikte op elk knopje dat ik kon vinden, trok bijna de stekker eruit en kreeg nijgingen om hem uit het raam te gooien toen hij op eens verbinding maakte. Vervolgens kreeg ik zin om hem te zoenen en te knuffelen, maar bezorgd dat hij weer een inzinking kreeg gaf ik hem alleen een monitorklopje.
Na deze inspanning mocht ik wel weer een brinky en daarna kroop ik weer achter de computer. Eindelijk uitgebreid op bokt rondkijken, maar eerst even marsjes aan mijn boodschappen lijstje toevoegen, wat ik door alle stress nog niet had gedaan.
tja, wat doe je als internet maar niet wil, dan schrijf je dit soort verhaalen.
