Geplaatst Citaat:Hoi onbekende
Ken ik jou? Nee vast niet, anders had ik je naam er wel bij gezet, maakt eigenlijk ook niet uit, jij kent mij vast en zeker ook niet.
Weet je...Ik schrijf omdat ik bang ben, waarvoor? Voor dingen die nog moeten komen...gek he? Bang zijn voor dingen die nog moeten komen...Ik vind eigenlijk van niet...Ik ben bang voor afscheid van vrienden, van mijn broer die waar ik zo enorm veel van houd,want hoe zeg je tege iemand die je voor geen geld van de wereld kwijt wilt ‘vaarwel’, ‘het ga je goed’ en ‘misschien zien we elkaar nog wel eens’?, van Nims (wat natuurlijk niet zijn echte naam is) die me het soms zo moeilijk maakt, maar die me ook helpt bij dat nieuwe onbeknde in mijn leven,tegen hem zeg ik misschien niet eens in het echt ‘hoi hoe gaat het’ hoe kan je dan in hemelsnaam: ‘doei’ zeggen? Er hoort toch eerst een begroeting aan vooraf te gaan? en van Justy, of eigenlijk Sanna, waar ik alles tegen kwijt kan, ik ken haar niet en toch zijn we vrienden...De kans dat ik haar zie is even klein als bij ‘Nims’ en none...Kan ik dan wel ‘doei meid’ zeggen? Om nog maar te zwijgen van none, het meisje waar ik altijd zo graag mee praat en wie ik zo graag help! Ze woont zover, zal ik ooit een knuffel in een eneveloppe moeten sturen, ingepakt met een briefje waarop staat ‘dag lieve meid, ik al je missen’?
Of om afscheid te nemen van mijn ponytijd...Van het ‘MSP-groepje’ waar iedereen voor iedereen klaar staat...Voor elk probleem is er een oplossing! We zijn er gewoon voor elkaar...Door dik en dun, ook al zijn we ergens concurenten van elkaar op wedstrijden.
En vooral: om afscheid te nemen van mijn 1ste wedstrijdpony...zoveel moment dat ik nooit zal vergeten? Het clubkampioenschap waar we tegen alle verwachtingen in 1ste werden...En daarbij als 1ste beker de kampioenenbeker wonnen. Of de MSP wedstrijd in moorsele, wat een binnenpiste...Waar ik me bij het groeten afvroeg wat ik er deed, en toen ik mijn proef reed besefte ik waar ik stond...In minder dan een jaar tijd met deze pony.
En om afscheid te nemen van mijn eerste pony...Pharaon, ik heb zoveel geleert van em...Ik heb zoveel meegemaakt van hem...Moet ik daar afscheid van nemen? De pony waar ik bij gehuilt en gelachen heb, waarop ik zo vaak boos was, maar nooit langer dan 1 minuut omdat hij weer kwam knuffelen of iets grappig uithaalde alsof hij wist dat hij dat moest doen?
De pony die me meer in het gras heeft laten bijten dan wat anders en die ondanks dat hij als ‘onhandelbaar’ gezien word door iedereen, door het vuur gaat voor mij?
Vertel me een keer vreemdeling...Moet ik echt afscheid van hem nemen? Moet ik op dat moment zeggen ‘vaarwel lieve schat het ga je goed’? Moet ik dan de woorden vinden die ik als laatste tegen hem moet zeggen? Of zijn mijn tranen genoeg woorden voor hem om te weten dat het pijn doet vanbinnen...Maar dat het voor hem tijd is om te gaan en dat ik hem nooit zal vergeten? Ik hoop het...Ik hoop het echt!
Nou...mijn verhaal is verteld...Jij hebt het gelezen, terwijl ik je niet ken, heb ik je aan het denken gezet? Denk jij nu ook aan die situatie, alleen dan de personen en dieren in mijn verhaal vervangen door die in jou verhaal?
Wel ik denk dat ik gedag ga zeggen...Gedag tegen iemand die ik niet eens begroet heb, het kan dus toch? Hoe dan ook...Doei onbekende, hopelijk vond je het leuk dit te lezen...Ik zal vast ook nog wel eens wat van jou lezen/horen? Zonder te weten dat jij het bent...Vreemd he? Ik kan tegen jou praten, zonder te weten dat jij de gene was die dit verhaal las...Want ik kan je niet zien..Ach nu ga ik echt! Dankje voor het lezen!
Groetjes kath.
tja...waar het over gaat is wel duidelijk!
Justy nogmaals bedankt meid!
