Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-09-05 20:18

[Verhaal] Leven zonder hem..

Geplaatst door de TopicStarter : 18-09-05 20:18

Dit hoort niet bij verslag van de dag.. Dit is hoe ik mijn emoties uit: Erover schrijven..

Hier dus mijn verhaal..

Leven zonder hem

Het is over.. Alles is voorbij.. Ineens is hetgeen waar jij zoveel om geeft, er niet meer..

9 December 2004…

Half 7.. De telefoon gaat, scheldend draai ik me om.. Het gepiep van de telefoon maakt mijn hoofdpijn alleen maar erger.. Ik lig nu al zeker 2 dagen ziek op bed, wat is er toch met mij aan de hand?

Nog geen kwartier later.. Ik ben al weer lekker in dromenland.. Totdat ik iemand de trap op hoor komen.. Ik doe alsof ik slaap, zodat ik het gescheld zogenaamd niet hoor, als diegene de troep in me kamer ziet..

De deur gaat open.. Het is mijn vader.. Zonder om zich heen te kijken, zegt hij : ‘ Michelle, zou je even naar beneden willen komen.. Ik moet je iets vertellen.” Er is iets en het klinkt niet goed.. Ik ben meteen wakker, en wanneer ik de trap afloop , herinner ik me dat ik op dezelfde manier gewekt ben als toen mijn oom overleden was..

“ Is het oma ? “ Geen antwoord.. Wanneer ik de huiskamer binnenkom.. Straalt het rouw uit.. Mijn moeder en zus zitten naast elkaar , huilend.. “ Ga even zitten.. “ zegt mijn vader.. Ik ga op mijn vaste plekje zitten en mijn vader neemt recht tegenover mij plaats.. Hij kijkt me niet aan..

Dan komen de meest ijskoude harde woorden.. Wanneer mijn vader zijn hand in zijn haar legt.. Kijk ik nog naar mijn moeder en mijn zus.. Dan : “ Michelle, er is vannacht brand geweest.. Bij de stallen.. Diablo is overleden en ……. Mystery..
Op dat moment voel je van alles.. Je voelt zoveel dingen tegelijk dat je vergeet, dat je instort.. Ineens lig ik dan op de grond, niet wetend wat ik doe.. Ik gil, ik huil, ik trap om me heen…

“ Het kan niet.. Mystery niet!! Ik wil naar hem toe !!” Is het enigste wat ik kan zeggen.. Ik loop naar boven.. Nog nooit heb ik me zo leeg gevoelt.. Verdoofd van de pijn..

Trillend doe ik mijn kleren aan..

Als we in de auto zitten, hoor je voor de eerste keer de motor van de auto.. Nog nooit is het zo doodstil geweest.. Zachtjes hoor je het gesnik van mijn zus en mij… Ik vraag me af : Waarom hij?

Wanneer we aangekomen zijn bij de stal.. Steek ik over.. Het terrein lijkt onbekend voor me.. En het is zo anders. Het staat blank van de rook, dan zie ik door de rook heen mensen..

Ze komen al richting ons toegelopen.. Het is Melanie en haar moeder.. Ze condoleren me, zeggen hoe erg het wel niet voor me moet zijn.. “Waarom doen ze dit toch.. Hij is er gewoon nog, dit is allemaal een misverstand’ Denk ik bij me eigen..

Bij Melanie zak ik door mijn benen.. Ze houdt me tegen.. En neemt me in haar armen..

Wanneer ik richting de bak loop, kijk ik om me heen.. Het is zo vreemd allemaal.. Overal loopt politie en brandweermannen… Allemaal kijken ze me aan.. Met een blik van medelijden…

Ik heb altijd respect voor ze gehad.. Maar deze keer niet..Ik ben ontzettend boos.. Hun hebben mijn paardje niet kunnen redden..

Wanneer ik bij de bakrand sta.. Waar ik vorige week nog zat.. Om Mystery lekker uit zijn dak zien te gaan.. Sta ik nu te zoeken naar hem.. Hij staat er niet tussen.. Zijn buurman ook niet.. Is het echt zo??

“Jullie mogen naar binnen als jullie hem nog willen zien” meldt een politieagent.. Ik loop meteen naar binnen.. Ik struikel in een kuiltje.. Een brandweerman vangt me op.. Snel trek ik mezelf los.. Ik zie zijn witte staart.. “Nee!!!” gil ik ..

Ik ga naast hem liggen.. “Waarom toch Mystery” zeg ik hardop.. Mijn zus ligt op zijn buik.. Hij is zo anders.. Mijn altijd energievolle kindje , is nu een levenloos lichaam..

Ik kus hem, ik aai hem.. Zijn ogen staan open.. Je ziet dat hij angstig is geweest.. Zijn mond is open van de zuurstof die hij toegediend heeft gekregen…

“Kom er maar uit meiden.. Zometeen vatten jullie nog kou..” Zegt mijn vader… Wanneer ik de stallen uitloop, zegt een brandweerman : Kom even wat warme chocomel drinken.. ?? “Hoe kan je nou denken dat ik op dit moment wat kan drinken?” reageer ik ontzettend bot.. Toch moet ik wat drinken..

Wanneer ik daar sta, fietsen er allemaal mensen langs.. Ze kijken me een voor een aan.. Staat er soms op mijn hoofd: Mijn paard is overleden .. Vraag ik mezelf af…

Dan komt Rene aangelopen.. Nog nooit heb ik hem zo emotioneel gezien.. Hij neemt mij en mijn zus huilend in zijn armen.. “Ik vind het zo erg voor jullie meiden..”

Wanneer ik in de bak sta.. Komen alle meiden langs.. Ze vinden het allemaal zo erg..

Het afscheid..

Opnieuw mogen wij naar binnen.. Dit is voor de allerlaatste keer.. Alle meiden lopen mee.. Opnieuw ga ik weer bij hem liggen.. Deze keer op zijn buik.. Dit moment moet heilig worden , denk ik…

Wanneer ik op zijn buik lig.. Hoor ik ademhaling.. “Pa hij leeft nog ! Ik hoor zijn hartje nog kloppen”.. “Nee Michelle, dit is de rook die nog door zijn lichaam gaat..”

Opnieuw komen deze woorden weer keihard aan.. Ik wist dat het niet waar kon zijn maar ik zou het zo graag willen, dat hij nu gewoon op zou staan.. En weer de oude Mystery kon zijn..

Dan schijnt er fel ligt in mijn ogen.. Een brandweerman zegt dat ik uit het bluswater moet komen.. Ik snij nog een stukje van zijn manen af.. Doe zijn oogjes dicht..

Wanneer ik opsta besef ik dat ik nu gedwongen achterom moet kijken.. Waarom wordt dit mooie moment zo verpest?

Weer thuis

Afleiding heb ik nodig.. Met mijn zus speel ik een racespel.. Met mijn gedachten ben ik alleen maar bij Mys.. Tranen vloeien over mijn wangen..

“Dees ik loop even naar mama” zeg ik tegen mijn zus..

Mijn moeder zit op de bank… Als ik op de bank zit richt ik mijn ogen op de fotocollage van Mys… En zeg ik : “Mama ik ga door met de paarden.. Ik wil niet stoppen..” “Meid je hebt even tijd nodig om dit allemaal te verwerken.. Dit is nou eenmaal niet 1,2,3 te verwerken..”

Ik voel dat mijn lichaam er niet meer tegen kan.. Ik voel me moe, zwak en leeg.. Alsof mijn ziel dood is, maar me lichaam nog verder gaat.

Wanneer ik onder mijn dekentjes kruip, kijk ik naar onze foto’s.. “Wat waren wij gelukkig samen, Mystery” zeg ik hardop.. Voor mijn gevoel is hij nu gewoon bij me.. Huilend val ik in slaap..

20December 2004..
Uit onderzoek is gebleken dat ik de ziekte van Pfeiffer heb, een van de zwaarste vormen.. Geestelijk en lichamelijk ben ik steeds verder aan het wegzakken..

Mijn leven bestaat uit : Slapen en huilen..

Wanneer mijn vader en moeder aan het werken waren en mijn zus op school zit.. Lig ik thuis opnieuw weer te huilen.. Dan gaat de telefoon.. Ik moet letterlijk naar de telefoon kruipen en neem dan ook met een zucht op.. “Met Michelle” aan de andere kant hoor ik : “Hallo, met mevrouw Wansink.. Hoe is het nu met je? Ik vertel dat het nog niet goed gaat.. Dan verteld ze me “Heb je gehoord dat er een 15-jarige jongen is neergestoken..Die jongen zat hier op school.. Sterker nog hij zit in je klas.. Fabian is zondag neergestoken” Ik kan niks meer zeggen.. De brok in mijn keel is zo groot dat ik het gevoel heb dat ik elk moment erin kan stikken.. Pas wanneer ik de telefoon ophang, heb ik weer wat controle over mezelf…

Fabian.. De jongen met wie ik lachte.. De jongen die altijd zo lief en altijd het zonnetje was, is er niet meer..

**Geplaatst**: 20-09-05 17:57

Re: [Verhaal] Leven zonder hem..

Geplaatst: 20-09-05 17:57

wow, wat ontzettend mooi geschreven..
ga je hier nog mee verder?
Echt heel erg mooi..

**Geplaatst**: 20-09-05 18:01

Re: [Verhaal] Leven zonder hem..

Geplaatst: 20-09-05 18:01

mijn god nog steeds veel sterkte
en fabian ja die ken ik ook

**Geplaatst**: 20-09-05 18:06

Re: [Verhaal] Leven zonder hem..

Geplaatst: 20-09-05 18:06

Och meid, wat vreselijk...

Gecondoleerd nog en heel veel sterkte.

En over die jongen uit je klas, ik heb ook zoiets meegemaakt, afgelopen zomer..
Toen is één van mijn beste vrienden overleden...
Als je erover wilt praten kun je me pb'en..