Bokt.nl

Citaat:

Deel 1
“Uit!” roept de scheidsrechter vanuit zijn hoge stoel. “De game, set en match gaat naar Sharona Postma!”
Ik gil van blijdschap en gooi mijn racket in de lucht. Snel ren ik naar het net om mijn tegenstander een hand te geven. Daarna pak ik mijn handdoek van mijn stoel en veeg mijn hoofd af.
Het is een intensieve wedstrijd geweest, ongeveer een uur heb ik me ingespannen, want ik moest de finale winnen! Nou heb ik dus gewonnen en ik krijg een beker in mijn handen geduwd door de clubvoorzitter.
Er wordt geklapt en ik roep enthousiast: “Bedankt allemaal! En alle deelnemers, goed gespeeld!”
Ik pak mijn sporttas en leg mijn beker erin. Het is de vijfde beker die ik dit jaar heb gewonnen en ik ben er heel trots op. De tennisbaan stroomt leeg, want op het voetbalveld ernaast is een barbecue.
Als ik de kleedkamers uitkom zit mijn tenniscoach op een stoel in een donker hoekje. Hij rookt een sigaret. Dat vind ik raar, als sportman hoor je toch niet te roken?
“Justin?” Ik loop naar hem toe en ga op de stoel zitten die naast hem staat. Ik zie dat Justin zijn hoofd draait als hij de rook uitgeblazen heeft.
“Hoi Sharona, gefeliciteerd,” zegt Justin, terwijl hij zijn hand uitsteekt.
Ik pak zijn hand en schud hem. De hand is warm en stevig, in tegenstelling tot mijn koude, iele hand.
“Je speelt erg goed, misschien kun je meedoen met het regionale toernooi. De winnaar daarvan mag naar het Nederlands Kampioenschappen,” zegt Justin met een grijns op zijn gezicht. “Serieus, je bent echt goed!”
Hij staat op en trapt zijn sigaret uit. “Ga je mee naar de barbecue?”
Ik knik en loop met hem mee naar het voetbalveld. De heerlijke geur van hamburgers en karbonades komt ons al tegemoet en Justin likt zijn lippen af. Met twinkelde ogen kijkt hij me aan en trekt me aan mijn arm mee naar de dichtstbijzijnde barbecue. Het is duidelijk dat hij trek heeft in het eten en legt gelijk drie hamburgers op een bord.
“Wil jij ook een hamburger?” vraagt hij aan me, terwijl hij een bord voor me pakt. Ik knik en neem het bord met een hamburger erop van hem aan. We zoeken een bankje aan de rand van het voetbalveld en gaan samen zitten.
Terwijl hij aan het eten is, bekijk ik Justin van top tot teen. Hij heeft bruin haar dat met gel in model zit, gespierde armen en als hij lacht, heeft hij kuiltjes in zijn wangen.
Hij is nog erg jong, ongeveer twintig jaar. Hij is eigenlijk een goede vriend van me, want zoveel verschil zit er niet tussen onze leeftijden. Ik ben zeventien, het verschilt dus drie jaar.
Binnen vijf minuten heeft Justin zijn hamburger op, die had dus echt trek!
“Dat doe je snel!” lach ik, waarna ik mijn laatste stukje in mijn mond stop. We brengen de borden weg en dan ga ik naar huis. Ik moet nog douchen en ik ben moe en dat begreep Justin gelukkig.
Als ik ’s avonds in bed lig denk ik na over wat Justin heeft gezegd: “Je bent echt goed.” Zou hij het echt menen?
Natuurlijk wel, anders zou hij het niet zeggen! Misschien moet ik maar meedoen met dat regionale toernooi, ik kan het proberen. Misschien is dat wel de volgende stap om prof te worden.
Nou ja, morgen zie ik het wel, ik moet er tenslotte eerst nog met mijn ouders over praten. Ik sluit mijn ogen en val direct in slaap, zo moe dat ik was van de dag.


Als ik de volgende ochtend wakker word kijk ik op mijn wekker. Kwart voor acht! En ik moest om acht uur weg! Snel spring ik uit bed en trek mijn kleren aan. In een sneltreinvaart ren ik naar beneden met mijn tas op mijn rug, pik ik een broodje mee die op de tafel ligt en ren de deur uit.
Ik zwaai naar mijn moeder die voor het raam staat en fiets weg. Ik kijk op mijn horloge; vijf voor acht. Nu was ik dus weer te vroeg. Ik rem af en ga op een slakkentempo fietsen.
Vijf minuten voor de bel gaat heb ik mijn fiets in het fietsenhok gezet en loop naar binnen. “Hé, Leandra!” roep ik naar een meisje dat net haar jas aan de kapstok hangt.
Ze zwaait naar me, een teken dat ze me gezien heeft. Ik ren naar haar toe en kom naast haar lopen. “Ik heb me verslapen, maar ik ben toch op tijd op school!” Ik grijns naar Leandra en ze grijnst terug.
“Heb je trouwens gehoord van mevrouw Sikkema? Ze heeft zwangerschapsverlof en nu krijgen we een nieuwe leraar. Een enorm saaie man heb ik gehoord...” Leandra doet net of ze moet gapen.
“Hè, Sikkema was nou net mijn favoriete lerares.” Ik trek een pruillip, terwijl we het economielokaal binnenlopen. “Weet je, Justin zegt dat ik mee kan doen aan het regionale toernooi van tennis. De winnaar daarvan mag naar de Nederlands Kampioenschappen,” vertel ik aan Leandra, terwijl ik mijn tas op een tafel gooi.
“Sharona! Dat is zó gaaf! Dat moet je doen!” roept Leandra opgewonden door de klas. Alle leerlingen kijken achterom. “Er is niets, ga maar gewoon door!” Leandra draait haar rug naar hen toen en begint weer met hysterisch te doen. “Sharona, jij gaat meedoen!”
“Rustig nou, rustig!” lach ik als Leandra helemaal hijgt van de opwinding. “Zo leuk is het nou ook weer niet!”
“Oh jawel!” Leandra trekt me snel op een stoel als de nieuwe leraar binnenkomt. Hij ziet er echt oud uit. Hij heeft een bril, rimpels en draagt heel ouderwetse kleren. Echt deprimerend ziet hij eruit.
“Zo jongelui! Ik ben jullie nieuwe leraar voor economie,” Hij zet zijn koffer op zijn bureau en schrijft zijn naam op het bord: meneer Rijker. Kan het nog saaier?
De hele les is heel saai, ik denk eigenlijk alleen maar aan het regionale toernooi. Ik ga er gewoon aan meedoen. Ik ben benieuwd wanneer het is, misschien ergens in een weekend of zoiets.
“En letten wij ook nog op?” Meneer Rijker pakt mijn liniaal en slaat ermee op mijn tafel.
Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk de leraar brutaal aan. “Sorry hoor!” brom ik verontwaardigd. Dat had ik niet moeten doen.
“Gaat u zich maar even melden voor een uurtje nakomen!” buldert de leraar door de klas. Hij wijst naar de deur.
Met mijn tas op mijn rug sjok ik de klas uit. Ik ga in de kantine zitten, nadat ik me heb gemeld voor een uur nakomen. Opeens gaat mijn mobiel. Wie belt er nou op dit tijdstip? Stel dat ik in de klas had gezeten!
Ik zie dat het Justin is. “Met Sharona.”
“Met Justin, ik moet even dringend met je praten. Bij dat regionale toernooi ook een soort van talentenjager. Als er goede tennissers bij zitten, maken die kans om naar Cardia te gaan, die beroemde tennisacademie!”
“Wauw, wat gaaf!” Is mijn reactie. “Wanneer is dat toernooi dan?”
“Dat is het probleem, het is over een maand, de hele week! Als je mee wilt doen moet je een hele week school missen!”
Daar schrik ik een beetje van. Dat mag zeker weten niet van mijn ouders! Mijn moeder vindt school namelijk veel belangrijker dan tennis! Dat wordt nog een hele klus om haar over te halen. Ik maak het gesprek af en hang op. Hé, daar loopt mijn mentor. Ik besluit naar hem toe te gaan om met hem te praten over het tennistoernooi.
“Meneer Koningen, kan ik even met u praten?” vraag ik, als ik naar hem toe loop.
Hij knikt en wenkt dat ik mee moet komen naar het lege lokaal aan het eind van de gang. “Vertel eens meisje, wat is er aan de hand?” vraagt hij vriendelijk.
“Nou, u weet tennis heel belangrijk voor mij is. Er is dus over een maand een regionaal toernooi en als ik daaraan meedoe, maak ik kans om op de beroemde tennisacademie, Cardia, te komen. Het probleem is alleen, het is een hele week lang, dus ook onder schooltijd. Ik wil er zo graag aan meedoen, maar ik denk dat het niet mag van de rector.”
Mijn mentor kijkt bedenkelijk. “Weet je, ik vind dat je eraan mee moet doen. Het schooljaar is tenslotte bijna afgelopen, over twee maanden beginnen de examens. Daarna zou je dan, als je wordt uitgekozen, naar die academie kunnen.”
Dat had ik nou niet van hem verwacht. “Maar ik krijg de rector nooit zover.”
“Ik haal hem wel over, ga jij het eerst maar eens met je ouders bespreken.” Hij geeft me een knipoog en staat op. “Ik zal nu meteen naar de rector gaan, jij moest maar eens terug naar je les, of niet?”
“Nee, ik ben eruit gestuurd omdat ik niet oplette.”
“Dat is wel logisch, ga anders naar huis om met je moeder erover te praten.” Hij neemt me weer mee naar buiten en loopt met me naar de conciërge. “Sharona hier voelt zich niet zo lekker. Ze gaat nu naar huis.”
Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat mijn mentor ooit zo aardig tegen me was. Misschien komt het wel doordat het over sport ging. Hij is natuurlijk sportleraar, dus daar zou het wel eens aan kunnen liggen.
Ik zwaai naar mijn mentor en loop naar de fietsenrekken. En nu maar hopen dat ik echt zou mogen!

Citaat:

Deel 2
Helemaal in gedachten verzonken zit ik op mijn fiets. Ik word bijna aangereden door een automobilist, die mij woedend naschreeuwt. Ik let er niet op, ik heb wel iets anders aan mijn hoofd. Als ik thuis kom zit mijn moeder aan tafel de krant te lezen. Ik loop naar haar toe.
“Mam, kan ik even met je praten?” vraag ik voorzichtig. Ik zet mijn tas neer en ga tegenover haar zitten.
“Sharona, wat doe jij zo vroeg thuis?” Verbaasd kijkt ze op en legt haar krant neer. “Vertel maar wat er is.”
Ik vertel het hele verhaal aan haar en ik zie haar ondertussen af en toe ja knikken.
“Nee, Sharona, je weet dat school belangrijker is dan tennis!” valt ze tegen me uit. “Ik laat jou voor geen goud meedoen aan dat toernooi! Dat wil ik niet hebben, dat weet je best!”
Ik hef mijn handen op. “Oh sorry hoor, ik wist niet dat je boos werd!” antwoord ik fel. “Ik ga naar boven!” Stampend loop ik naar boven en plof op mijn bed neer. Ik pak mijn mobiel en kijk ernaar.
Zal ik mijn mentor bellen? Misschien kon hij mijn moeder wel overhalen en hij had in het begin van het jaar gezegd: Als er problemen zijn kun je altijd bellen. Ik besloot het nummer te draaien en hoorde de telefoon overgaan. Eindelijk werd er geantwoord met: “Richard Koningen.”
“Meneer Koningen, met Sharona. Ik bel u over dat tennistoernooi, mijn moeder wil het niet.”
“Hm...” hoor ik aan de andere kant van de lijn. “Zal ik proberen haar over te halen? Geef je moeder maar even.”
Ik loop naar beneden en geef de telefoon aan mijn moeder. “Mijn mentor,” zeg ik erbij.
Ze neemt de telefoon aan en ik loop weer naar boven. Ik moet mijn huiswerk nog maken en ik loop achter met wiskunde. Ik buig me over mijn wiskundeschrift, maar ik kan me gewoon niet concentreren. Wat heb ik toch een overbezorgde moeder! Ik sta er hartstikke goed voor op school en tennis vind ik eigenlijk veel belangrijker! Ik weet wel dat het school belangrijker dan tennis is, maar voor mij is het andersom.
Ik leg mijn hoofd op mijn bureau en doe mijn ogen dicht. O nee, niet in slaap vallen, anders komt er niets meer van mijn huiswerk. Ik pak mijn pen weer en houd hem boven mijn schrift.
“Sharona! Kom even beneden!” hoor ik beneden. Ik loop snel naar beneden, misschien heeft meneer Koningen haar wel overgehaald! Mijn moeder heeft mijn mobiel nog in haar hand, maar heeft niemand meer aan de telefoon. “Wat is er mam?”
“Ik heb nog eens nagedacht en met meneer Koningen gesproken en omdat het schooljaar toch bijna afgelopen is, mag je van mij naar het toernooi!”
“O mam, je bent de beste! Ik hou van je!” Ik vlieg mijn moeder om de hals. Ze glimlacht en pakt me vast. Het is eigenlijk wel raar, de ene keer vind ik mijn moeder stom en als ze eens een keer iets goeds doet is ze gelijk de liefste moeder van de hele wereld! Nou ja, het is gewoon zo.
Ik ren snel naar boven en zet mijn computer aan. Op MSN vertel ik iedereen die online is dat ik mee mag doen. Het maakt me niet uit wie het is, ik ben gewoon zo enorm blij!
Als ik ’s avonds naar de tennisbaan fiets zing ik vrolijk mee met de muziek die uit mijn mp3-speler komt. Sommige mensen kijken me raar aan en sommigen lachen me uit, maar het maakt me echt niet uit.
“Justin! Ik mag meedoen! Ik mag meedoen!” roep ik, als ik op de tennisbaan verschijn. Justin is tegen het oefenmuurtje aan het tennissen en kijkt me blij aan. “Wat goed! Dan gaan we vanaf nu elke les trainen en hard ook!”
“Hoe hard bedoel je dan?”
“Ik bedoel twee keer zo hard als normaal en we doen er nog een halfuur bij!” Justin grijnst en geeft een mep tegen de bal met zijn racket.
“O nee, dat trek ik niet hoor!” Ik trek een sip gezicht en ga op een stoel zitten. “Ga jij maar lekker hard trainen, maar ik doe niet mee!” Ik grijns en sta weer op.
“Kom op, je hebt toch wel iets over om naar Cardia te gaan?” Hij houdt het hekje van de tennisbaan voor me open en ik loop naar binnen. Eerst gaan we even inspelen, dan begint het echte werk.
“Goed zo Shar, maar blijf je wel goed focussen op de bal!” roept Justin naar me als ik de bal uitsla. “En je racket wat meer naar achteren zwaaien, dan wordt je slag nog krachtiger!”
Ik knik en we gaan weer verder. Het gaat heel goed, ik word niet in de grond geboord zoals normaal. Deze keer is het gewoon anders. Ik denk dat het komt doordat ik een doel heb; naar Cardia gaan.
Na de training sta ik nog steeds na te hijgen. Het was echt een heel intensieve training geweest, zelfs Justin, die anders nooit echt moe werd, had het zweet op zijn voorhoofd staan.
“Nou meid, je gaat echt met de dag vooruit!” Justin geeft me een hand en samen lopen we naar onze fietsen. “Als we zo door blijven gaan kan je het toernooi wel eens winnen!”
“Nou niet overdrijven Justin!” lach ik, terwijl ik mijn sleutel in het slot steek en hem omdraai. “Zo goed ben ik echt niet.” Ik grijns naar hem, hij grijns terug.
“Nou, hoe komt het dan dat je elk jaar de clubkampioenschappen wint?” vraagt Justin. “En zeg niet dat dat gewoon geluk is, want dat geloof ik niet!”
“Ik weet het niet, maar ik geloof niet dat ik echt goed ben. Ik zit pas bij de vijfhonderd beste tennissers van Nederland!”
“Ja, en dat vind jij dus niet goed? Volgens mij heb jij er echt geen idee van hoe goed dat is! Ik heb het echt nooit zover kunnen schoppen! Daarom ben ik tennisleraar geworden, professioneel tennisser heb ik echt nooit kunnen worden!”
Ik steek mijn tong uit en zeg: “Jij bent beter dan ik! Nou, ik moet hier af, tot morgen!”
Hij zwaait en ik fiets vliegensvlug naar huis. Ik wil echt even douchen, het zweet druipt nog steeds van me af.
Snel fietsen was misschien niet zo’n goed idee, er loopt net een hond voor mijn fiets langs! Slippend rem ik, maar het heeft geen zin meer. Ik heb de hond al geraakt en een luid gejank volgt.
Ik smijt mijn fiets neer en ren naar de hond toe. De hond ligt stil op de grond. “Nee, alsjeblieft, niet doodgaan! Help!”Ik raak paniek en kijk om me heen. Geen mens te zien. Ik pak mijn telefoon en bel de dierenambulance. Vijf minuten later hoor ik sirenes en ik zie een busje de hoek omkomen. Ik kijk weer naar hond en zie ik een plasje bloed bij de hond liggen. Huilend kijk ik toe hoe de medewerkers van de ambulance de hond behandelen. Het gaat allemaal rustig en dat betekent maar één ding: De hond is dood.
Er komen mensen uit hun huizen, die willen natuurlijk allemaal zien wat er is gebeurd. Ik hoor een vrouw gillen. Dat zal de eigenares van de hond wel zijn. Verslagen ga ik op de stoep zitten. Het dringt nog niet tot me door.
Dan komt er een vrouw naar me toe. “Jij! Jij! Hoe kun je?! Hoe kun je mijn hond vermoorden?! Dierenmoordenaar!” Ze kijkt me woedend aan, ik word er bang van. Ondertussen is er ook een politiewagen bijgekomen. Eén van de agenten probeert de vrouw te sussen, de andere komt naast me zitten.
“Gaat het wel?” De stem klinkt vriendelijk. Ik kijk hem met rode ogen aan en hij kijkt mij aan met medelevende ogen. “Wat is er gebeurd?”
Ik schud mijn hoofd en begin weer hard te huilen. Ik verberg mijn gezicht in mijn handen en voel dat de agent een arm om me heen slaat. “Rustig maar, het komt allemaal goed.” Hij drukt me tegen zich aan en ik laat het toe. Het maakt me even niets uit dat het een vreemde man is, ik ben gewoon zo geschrokken. Een kwartier blijf ik zo tegen de agent aan zitten en de agent doet niet anders dan over mijn rug wrijven.
Het is alsof ik bij mijn vader in de armen zit, zo vertrouwd en zo veilig. Als ik uitgehuild ben en de agent loslaat, zie ik alleen de politiewagen nog staan. De eigenares van de hond is nog fel in discussie met de agent. Als ze ziet dat ik opsta, rent ze heel hard naar me toe, duwt me op de grond en gaat op me zitten. Ik kan een klap in mijn gezicht niet ontwijken. De agenten trekken haar van me af en één van hen draait haar armen op haar rug. De ander trekt me overeind, het is dezelfde agent als die van net.
“Bedankt...” Ik voel mijn gezicht gloeien van de klap van net. “Ik moest maar eens naar huis.” Ik loop naar mijn fiets en ga erop zitten. De agent komt achter me aan.
“Ga jij maar achterop zitten, ik fiets wel. Ik je ouders toch nog even inlichten.” Hij zet me achterop de fiets en gaat op het zadel zitten. Waarom is die agent toch zo aardig?
Als ik mijn fiets in de schuur heb gezet, is de agent al naar binnen gelopen. Ik kom de kamer binnen en mijn moeder en de agent zitten aan tafel. Mijn moeder komt op mij afgerend en knuffelt me. Ik kan mijn tranen niet onderdrukken en laat ze weer lopen. “Oh meisje toch, wat verschrikkelijk...” fluistert ze in mijn oor.
Nu ik thuis ben, begint het pas echt tot me door te dringen; ik heb net een hond vermoord.

Citaat:

Als ik de volgende dag bij wiskunde zit, zit ik maar een beetje afwezig voor me uit te staren. Van mijn moeder moest ik naar school, maar ik wilde het eigenlijk helemaal niet. De leraren weten van niets en de mensen uit mijn klas vinden dat ik me aanstel, ze zeggen steeds: het is maar een hond! Ik heb ook zoveel dingen aan mijn hoofd de laatste tijd!
Niets kan me nu schelen, iedereen kan de pot op! Als ik weer terugdenk aan het beeld bij het ongeluk met de hond, krijg ik tranen in mijn ogen. Ik schrik op als de leraar ineens naast me sta en een hand op mijn schouder legt. “Gaat het wel?” vraagt hij.
Ik schud mijn hoofd en veeg mijn tranen weg. “Gaat u maar door, ik probeer wel op te letten,” zeg ik.
De leraar haalt zijn schouders op en gaat weer door met de les. Om maar even niet aan de hond te denken richt ik me voor honderd procent op de leraar.
Als de bel is gegaan en ik de klas uitloop, ga ik gelijk door naar het toilet. Onderweg bots ik tegen iedereen aan, de mensen roepen me boos na, maar het doet me niets.
“Wat is er toch met je? Je hebt al vijf ballen uitgeslagen en ik heb drie aces bij je gemaakt!” Justin loopt naar het net en kijkt bezorgd naar me. “Gaat alles wel goed?”
Ik knik met een nors gezicht en sla een bal over het hek. Als ik wel wil lopen om de bal te halen, houdt Justin me tegen. “Zeg me alsjeblieft wat er is.” Hij kijkt me aan met zijn lieve, blauwe ogen en ik kan het niet langer voor me houden. “Ik heb gister een hond vermoord.”
Justin lijkt ervan te schrikken. “Hoe is dat gebeurd?”
Ik was in gedachten en toen heb ik hem aangereden,” zeg ik. Er rollen alweer tranen over mijn wangen. Justin neemt me mee naar het clubhuisje en geeft me een glas water en een zakdoek. Dankbaar pak ik het aan.
“Misschien moet je het toernooi maar afzeggen, dit werkt niet zo.”
Driftig schud ik mijn hoofd. “Nee! Ik moet en zal naar Cardia gaan! Het is mijn enige kans om ooit prof te worden! Kom, het gaat wel weer, we moeten weer verder!” De woorden van Justin hebben me helemaal fanatiek gemaakt en het uur daarop sla ik alle frustratie eruit.
Deze keer is Justin de enige die na de les moe is. Ik moet erom lachen, het is meestal andersom. Als ik weer naar huis ga, neem ik een andere weg dan normaal, ik wil niet weer langs die weg gaan.
Als ik net mijn fiets in de schuur heb gezet, staat er een vreemde fiets achter het huis. Ik loop naar binnen en zie de agent van gisteren zitten! Wat zou hij hier doen? Hij draait zich om en lacht zijn tanden bloot.
“Wat doet hij hier?” vraag ik aan mijn moeder, alsof de agent er niet bij is.
“Hij wil je meenemen naar het bureau om een verklaring af te leggen. Zo kunnen ze te weten komen of de vrouw een aanklacht mag indienen.”
“Kan dat niet hier? Ik wil niet mee naar het bureau.” Ik zet mijn tas neer en ga zitten.
De agent staat op en schudt zijn hoofd. “Dat gaat helaas niet. Het gaat allemaal schriftelijk en dat kunnen we hier niet doen.” Hij wil mijn arm pakken, maar ik trek hem snel weg.
“Ik ga niet mee!” roep ik brutaal en wil naar boven rennen.
“Stel je niet zo aan, Shar! Ga gewoon mee!” Mijn moeder gaat achter mij aan en weet me over te halen.
“Ik begrijp best dat je het moeilijk vindt, maar als het eenmaal is gedaan, is het ook afgesloten,” zegt de agent tegen mij als we naar het bureau fietsen. Ik zeg niets. Ik vind hem opeens niet meer zo aardig en lief als eerst. Het is nu niet meer troosten, het is gewoon zijn werk.
Op het bureau handelen we snel alles af en wordt ik weer naar huis gebracht door de agent. Ik ben heel bot tegen hem. Hij zegt heel lieve dingen, maar ik reageer alsof hij er niets van begrijpt.
Thuis realiseer ik me nog dat ik nog naar tennis moet. Snel pak ik al mijn spullen in en ga erheen. Het toernooi komt steeds dichterbij, bedenk ik me net. Op de tennisbaan is er nog niemand, zelfs Justin niet. Meestal is hij wat eerder dan ik, maar deze keer dus niet. Ik besluit maar gelijk de baan op te gaan en mijn opslag een beetje te oefenen. Die moet nog harder en beter, vind ik zelf. Na tien minuten oefenen heb ik er wel weer genoeg van. Misschien was Justin er al. Als ik overal heb gekeken en hem niet heb gevonden, besluit ik hem maar even te bellen. Misschien was er wel iets gebeurd. Als ik mijn mobiel pak, zie ik dat ik wel vijf gemiste oproepen heb, allemaal van Justin. Ik bel mijn voicemail en hoor de stem van Justin. Hij vertelt dat hij niet kan komen, maar hij vertelt er niet bij waarom. Ik vind het wel een beetje raar, normaal vertelt hij altijd waarom hij niet kan komen, waarom nu dan niet? Ik ging maar weer naar huis, ik kon hier toch niet veel doen.
Ik heb onder het fietsen niet door dat ik weer langs die straat fiets waar ik de hond heb aangereden. Ik ben helemaal in gedachten verzonken, niet over de hond, maar over het toernooi. Ik ben wel heel erg zenuwachtig aan het worden. Justin zegt wel dat ik het super kan, maar dat zegt hij vast alleen maar omdat hij dacht me anders te kwetsen.
Als ik bijna thuis ben, zie ik een groep jongens staan. Ze lijken een jaar of twintig. Ik fiets erheen om te kijken wie het zijn. Ik zie nu alleen de ruggen van drie jongens, daarachter staan nog twee jongens. Ze staan in een kringetje. Ik zie nu dat Justin er ook bijstaat. Hij heeft een zakje in zijn hand met wit poeder erin.
Onmiddellijk weet ik wat ze aan het doen zijn, ze zijn drugs aan het dealen! Dit had ik nou nooit verwacht van Justin! Hij heeft altijd stug volgehouden dat hij nooit aan drugs of roken zou beginnen!
Ik stap af en schreeuw naar Justin. Hij kijkt verschrikt op, hij had me natuurlijk nooit zien aankomen.
“Wat ben je aan het doen?! Je zou toch nooit drugs gebruiken? Dus dit is waarom je niet kwam, omdat je ging handelen. Ik heb me flink in jou vergist!” roep ik hard tegen hem. Hij weet heel goed dat ik er niet van houd als mensen roken of drugs gebruiken. Justin doet zijn mond open om iets terug te roepen, maar ik luister al niet meer naar hem. Hoe kan hij dit nou doen!
Ik pak mijn fiets en rijd naar huis, thuis smijt ik mijn spullen woedend neer, mijn ouders negerend. Die willen natuurlijk weten wat er is, maar dat krijgen ze nu dus even niet te weten! Ik heb het gewoon even helemaal gehad. Het lijkt wel alsof er een vloek op me rust, zo’n ongeluk heb ik de laatste tijd.
Ik bedenk me opeens, nu kan Justin me geen training meer geven. Wie moet het dan doen? Op school is wel een jongen die op de tennisbaan aan de andere kant van de stad als trainer werkt. Misschien kan hij mij wel trainen. We kennen elkaar wel een beetje, maar niet echt heel goed. Ik ga morgen wel naar hem toe op school, hij staat altijd op het schoolplein ’s ochtends. Ja, dat is wat ik ga doen, aan Justin heb ik toch niets meer nu.
Met een zucht van verlichting val ik in slaap.
Drie uur later word ik wakker van mijn mobiel die geluid maakt. Een smsje. Ik knijp mijn ogen dicht van het felle licht dat van mijn mobiel komt, maar al gauw ben ik eraan gewend.
Een smsje van Justin:

Het is niet wat je denk, ik moest wel. Je moet het begrijpen. Kus Justin.

Boos druk ik mijn telefoon uit en kijk op mijn wekker. Twaalf uur. Justin kan echt de klere krijgen, mij belazeren. Ik richt mijn gedachten weer op die jongen van school, maar in slaap vallen lukt niet.
Ik stap mijn bed uit en loop naar beneden. Mijn kleren heb ik nog aan, dus loop ik naar buiten om een luchtje te scheppen. Er is niemand op straat, behalve een kat die de weg oversteekt. Ik loop naar de kat toe om hem te aaien, maar de kat rent naar een heg. Ik volg hem, maar hij dringt zich door de heg heen. Jammer, ik wil hem alleen maar aaien. Blijkbaar wil hij dat niet.
Als ik weg wil lopen word ik ineens ruw naar achteren getrokken door een paar armen die uit de heg lijken te komen.