Bokt.nl

Citaat:

Die kleine momenten...

Ik heb geleert te genieten van mooie momenten. Sommige dingen zijn zo vanzelfsprekend, zonder eigenlijk te beseffen hoeveel er in werkelijkheid door je heen gaat...Neem maar je armen rond de nek van je paard slaan, het is zo normaal, we doen het dagelijks, als begroeting, om hem te vertroetelen, of gewoon om onze eigen tranen en pijn in hun manen te verbergen. Het is zo normaal, het voelt zo normaal, maar getuigd van vriendschap. Een teken dat je elkaar aardig vind, dat je niet zou weten wat je zonder hem moest! Hem laten voelen hoeveel je hem waardeert.
Of de nieuwsgierigheid van een paard, bij sommige dieren zo erg dat ze bij wijze van spreken al naar je toe komen galopperen als je je alleen maar bukt, om je om te duwen als je niet meteen laat zien waarvoor je je bukt! En als ze dan merken dat je omvalt, die blik in hun ogen van ‘oeps!’
Je lacht dan, je scheld misschien zelfs speels, maar tegelijkertijd houd je hele hart van hem, nog meer dan het al deed! Of als er iets nieuws in hun weide ligt wat ze gaan onderzoeken om vervolgens, wanneer ze er aan komen en het maakt geluid of het beweegt, weg te sprinten als de duivel zelf achter hen aan zit, om zich na een paar meter weer om te draaien en zich af te vragen waarom het monster niet achter hun aan komt...Of een heel simpel, misschien zelfs dagelijks iets bij jonge paarden. Schrikken van iets en stil gaan staan, snuivend en knorrend. Zich zo groot en indrukwekkend maken dat dat op zich al een prachtig moment is. En door er mee te praten en te laten voelen dat het niet eng is, zich toch, door het vertrouwen in jou als ruiter, als vriend en als leider, te laten overhalen om er langs door te gaan. Elke spier gespannen om er alsnog van door te kunnen gaan als het ding iets eng gaat doen.
Het springen van een hindernis met een nieuwe hoogte, je paard springt hem voor jóu! En voor niemand anders! Want ook hij vind het wel een beetje eng. Maar omdat jij het bent wil hij het wel voor je doen!
Een hoger niveau van de dressuur, de oefeningen die zo moeilijk zijn voor je paard, maar die hij toch met alle plezier wil doen, ook al moet hij er nog zo zijn best voor doen en er nog zo hard voor werken, gewoon omdat je zijn vriend bent.
Kijken in de ogen van je paard, trouw, ondeugend, lief of bang, hem aaien, of hem in zijn oor fluisteren wat voor topper hij niet is. Een foto maken wanneer hij dolblij zijn voor of achter benen omhoog gooit.
Na een val samen weer op staan en verder gaan alsof er niets gebeurt is, gewoon omdat je elkaar hebt.
Het zijn allemaal zulke kleine dingen...Zulke mooie dingen, waar we om lachen, waar we dankbaar om zijn of waar we ze soms zelfs voor vervloeken? Kleine dingen die vergeten worden omdat ze plaatsmaken voor nieuwe kleine dingen. Met wat geluk worden ze s’avonds nog verteld...Op msn, of tegen mensen. Maar echt onthouden of er echt van genieten doen we niet, de lach word vergeten alsof het normaal is dat hij er was, maar denk je eens in hoe het zou zijn als je nooit meer kon lachen? Wanneer je in een moeilijke periode zit, mis je dan die lach niet? Die lach die zo onbereikbaar is?
Het is allemaal maar normaal...Logisch dat het gebeurt, maar als je afscheid moet nemen van je paard, en je weet dat er nooit meer een morgen samen met hem komt. Besef je hoe weinig je genoten hebt van elk moment...Ze komen nooit meer terug en jij herinnert ze niet meer. Jij weet niet meer hoe die lach was, jij weet niet meer hoe het voelde toen je paard zo zijn best deed voor je, misschien wist je zelfs niet dat hij tot het uiterste voor je ging. Dat besef je pas wanneer het te laat is...Wanneer je hem er niet meer voor kan bedanken, wanneer je nooit meer van die momenten kan genieten samen met hem.
Ik ben mijn schat verloren...En nu besef ik dat ik te vaak niet stil stond bij die mooie momenten, die momenten dat je je paard ziet rollen, of dat je binnen komt en dat je paard in zijn stal ligt, en blijft liggen ook wanneer je bij of zelfs op hem gaat zitten. Ik mis mijn lieve paard...Ik wilde dat ik nog 1 keer vijf minuten kreeg...Heel even maar, om hem te zeggen hoe dankbaar ik hem ben, hoe veel ik van hem houd, om een foto van hem te maken en vooral...Om vaarwel en tot ziens te zeggen...En om intens te genieten van het moment dat ik mijn armen rond zijn nek kan slaan, het moment dat hij me begroet met een zachtte hinik, het moment dat ik hem nog een keer kan zien. Want dat we dagelijks naar ons paard gaan en hem gewoon zien wanneer we willen, dat hij ons begroet met dat zachtte, bekende gemurmel, dat we hem kunnen begroeten door een knuffel, en dat hij met een tevreden zucht op je schouder leunt, is heel vanzelfsprekend...Tot de dag dat het niet meer kan...Mij heeft het geleert te genieten van elk moment dat ik met mijn huidige pony’s heb... En lieve paard, moest je dit kunnen lezen of horen: dankje voor alles! Ik zal je nooit vergeten.