Geplaatst Hoofdstuk 1
Eind november 2004,
‘‘Mahaaaaam, je zou een hele tijd geleden al bellen naar de verkeersschool voor theorielessen...’’, Jammerde Ilva toen ze bijna geen geduld meer had om te beginnen met haar rijbewijs. 6 januari werd ze 18, de dag waarop ze ijverig zou starten met haar rijlessen.
“Jaja, rustig stukje ongeduld, ik héb al gebeld en de datum is ook al bekend”, deelde haar moeder mede. “dinsdagavond 14 december mag je om 19.00 komen in het theorielokaal. Elke week is er dan een les, die duurt twee uur per keer. Weet je zo genoeg madam?’’ Ilva slaakte een zucht van verlichting, en de opwinding was duidelijk van haar gezicht af te lezen.
14 December 2004, 18.45
Zenuwachtig begon Ilva de minuten af te tellen. Allemaal nieuwe mensen, een nieuwe periode in mijn leven. Ilva was altijd al gek geweest op auto’s en heeft jaren uitgekeken naar haar 18de verjaardag. Ilse, haar vriendin met wie ze mee kon rijden naar de verkeersschool, probeerde een gesprek te beginnen tijdens de rit er naartoe. Al wilde Ilva zo graag spontaan overkomen net als altijd, het lukte haar vanavond niet. Ze voelde zich niet zoals gewoonlijk, er leek wel iets te gaan gebeuren....
Met een verlegen blik stapte ze de garage binnen. Hier werden de lessen gegeven. Het was een klein, knus lokaaltje, genoeg om je prettig te voelen. Ilse schonk 2 kopjes thee in, één voor haar en één voor zichzelf.
De les was een paar minuten bezig, toen er nog iemand binnen kwam lopen. Een lange, brede jongen, met een hele nonchalante uitstraling. Tenminste, zo leek het op het eerste gezicht. Hij droeg een petje en daar onderuit kwamen dikke zwarte haren. Zijn duidelijk smerige werkkleding en zijn donkere ogen maakte het zo, dat Ilva haar ogen moeilijk van het stoere type af kon houden.
Eenmaal thuis startte ze msn op, waar Ilva zag dat iemand haar had toegevoegd. Ze accepteerde en kwam er later achter dat het een jongen was van de theorieles. Hij had haar e-mailadres uit het klantenbestand gehaald. Even twijfelde Ilva, maar al snel vroeg ze aan de jongen of hij ook het adres had van de andere jongen die aanwezig was.
“Hij komt online!!”, schreeuwde Ilva door haar kamer heen, zonder zich te beseffen dat haar ouders volop konden meegenieten. Als snel vroeg de jongen hoe ze aan zijn adres kwam, waarop ze besloot gewoon eerlijk te zijn. Ze vertelde dat ze het adres via Pim had gekregen, de andere lesgenoot. De jongen deed wat sceptisch, maar uiteindelijk kwam er een goed gesprek op gang. Ilva kon uit zijn nickname opmaken dat hij Sylvester heette.
Alleen als er voldoende animo is schrijf ik verder
. 
. En in die tussentijd gebeurde nou eenmaal niet zoveel 
haha kom maar op met het volgende stukje! 
.