Geplaatst enzo, zou ik dat eigenlijk ook heel graag willen doen.
Toen ik dit schreef, had ik gewoon tranen in mijn ogen.
Ik zat met mijn moeder, mijn vader, mijn broer en zus in de auto. Onze auto volgde een stoet auto’s. We waren op weg naar het huis van mijn grootouders, want mijn opa was een week geleden gestorven. Ik slikte. Iedereen vond het heel moeilijk om naar de begrafenis te gaan. Mijn moeder had tranen in haar ogen, want het was haar vader.
Ik keek naar mijn zus. Van haar gezicht was geen emotie af te lezen. Daarna keek ik naar mijn broer. Ik kon zien dat hij het er wel moeilijk mee had, want hij was het oudste kind, dus hij kende opa het beste van ons drieën. Opa en oma hadden niet veel kleinkinderen. Wij waren de enigen. Mijn opa had darmkanker, al vijftien jaar lang. Het was langer dan ik leefde. In het begin konden mijn opa en oma nog naar ons toe rijden, ze woonden in Almelo. Na ongeveer vijf jaar ging het niet meer. Het ging toen slechter, maar we konden nog steeds goed met hem praten. De laatste jaren ging het slechter met hem. Het praten ging moeilijker, mijn oma hielp hem met verhalen vertellen, want mijn opa had altijd prachtige verhalen over de oorlog. Mijn broer vond dat altijd interessant, mijn zus en ik niet. Wij gingen dan altijd spelletjes doen. De laatste twee maanden voordat hij stierf, mochten wij niet meer naar hem toe. Alleen mijn ouders mochten er nog heen. En twee weken voor mijn opa stierf, gingen mijn broer en mijn vader naar mijn opa toe. Toen vertelde mijn opa een prachtig geschiedenisverhaal, die mijn broer nodig had voor een werkstuk. Dat was de laatste keer dat mijn broer hem had gezien.
Mijn oma, zus, moeder en ik gingen ook wel eens naar balletvoorstellingen. Dan bracht mijn opa ons, en noemde hij zichzelf taxibedrijf Norbruis. Ook was hij een keer bij ons, toen mijn broer helemaal gek was van Michael Jackson. Mijn broer deed Michael Jackson na voor ons, en daarna kwam mijn opa. Hij zei: “Maar dat kan ik veel beter!” Toen deed hij een stukje mimespel en ging hij moonwalken.
Ik was bij mijn beste vriendin toen mijn opa stierf. Voor ik daarheen ging, wist ik al dat het die dag zou gebeuren. Mijn moeder was al naar mijn opa en oma toe, en mijn vader was bezig met klussen en mijn broer en zus waren allebei weg. Ik zocht toen steun bij mijn beste vriendin.
Ik werd daar gebeld door mijn vader. Hij vertelde het mij, en ik vertelde het aan mijn vriendin, toen ik ophing. Mijn vriendin sloeg haar arm om mij heen, maar ik huilde niet. Het drong blijkbaar nog niet tot mij door.
De hele week ging ik wel gewoon naar school, de leraren hielden wel rekening met mij. Ook mijn klasgenoten steunden mij, dat was wel fijn. Het was kerst, en ik zou voor kerstavond op school samen met een vriendin een dansje doen. Ik had er zoveel zin in. Tot ik hoorde van mijn moeder dat op de dag van de kerstavond de begrafenis zou zijn. Ik werd boos op haar, maar ik wist dat dat niet terecht was. De begrafenis van mijn opa was natuurlijk veel belangrijker.
We kwamen bij het huis aan. Er stonden veel meer auto’s in de straat. We liepen naar binnen, en zagen mijn tantes en oom zitten. Ook zat mijn oudtante er, die ik nog nooit had ontmoet. We gingen zitten en kregen een stuk taart. Er werd gelachen, niemand praatte over mijn opa. Dat zou nog wel bij de begrafenis komen.
We gingen naar het uitvaartcentrum en daar konden we in een soort van koffiekamer gaan zitten. Alle andere mensen kwamen later pas. Toen iedereen er was, gingen wij ook naar binnen. Mijn zus en ik allebei aan 1 kant van mijn oma’s arm, de rest van de familie liep achter ons aan. Er werden toespraken gehouden, zelfs mijn broer hield er één. Hij vond het heel moeilijk, hij moest echt heel erg zijn best doen om niet te huilen. Toen hij klaar was, ging hij huilend terug naar zijn plek, waardoor ik ook moest huilen. Toen alle toespraken waren gehouden, gingen we naar de begraafplaats. Er was een man van het uitvaartcentrum die erbij liep. Hij was heel aardig, hij wist precies de goede dingen te zeggen. Hij deed ons denken aan Herman Vinkers. Hij maakte leuke grapjes om ons op te vrolijken, dat was heel aardig. In de koffiekamer, toen iedereen aan tafeltjes zat, zat ik naast mijn andere oma. Zij heeft ook heel erg moeten helpen, want vier jaar daarvoor was mijn andere opa, haar man overleden. Het deed haar heel erg daaraan denken. Ik heb gezellig met har gekletst. Toen ging iedereen weer weg, en we werden door iedereen gecondoleerd. Het waren heel veel mensen, en we moesten ongeveer drie kwartier staan om alle mensen langs ons te laten komen. Het was in ieder geval niet zo erg als bij de crematie van mijn andere opa. Daar was ik toen nog zo klein, dat ik door iedereen in mijn wangen werd geknepen.
Iedereen complimenteerde mijn broer, dat hij het zo goed had gedaan bij zijn toespraak.
Wij waren om ongeveer acht uur thuis, toen was de kerstavond op school allang begonnen. Ik wilde er nog heen, om even afleiding te hebben, maar dat mocht niet. Het was al vanaf vijf uur bezig en mijn moeder had ook liever dat wij allemaal thuis waren. Bovendien moesten we ook nog eten.
De dagen erna heb ik er eigenlijk niet meer zoveel over nagedacht. Ik was heel veel naar mijn leasepony toe, en ook naar mijn vriendinnen. Ik had heel veel afleiding en mijn vriendinnen deden hun best om mij op te vrolijken. Dat lukte ook goed.
Dit is het verhaal...
Ik weet verder niet meer wat ik daarna allemaal heb gedaan, tenminste wat daarmee te maken had..
Ik vind het een mo0ii verhaal ho0r... het is kort maar wel mo0ii.. 
