met gedachten ergens anders
tel ik de druppels
en mijn vinger schrijft iets
op het raam
na twee minuten zie ik het
mijn onbewuste schrijft
nu nog, nu nog steeds
jouw naam.
...
elke keer als mijn ogen zich sluiten
voor langer dan een moment
een gedachte, een wanhopige wens
als de zon opstaat, laat het dan voorbij zijn
maar de tijd gaat te snel.
herinneringen worden overgeplakt
ik ben vergeten hoe je klinkt
ik vraag me nauwelijks af
of je nog wel eens aan me denkt
wat je aan het doen bent op dit moment
maar elke dag is voor mij een verdriet.
geen schokkende schouders, enkel een besef
geen vele tranen langs mijn wang
maar wel steeds maar opstaan, na elke val
en niemand die mij kan vertellen
hoelang het nog duren zal.
ik weet niet alleen, maar geloof ook
het is beter, het is zoveel beter nu
het verleden maakt zich langzaam los
als een donkere wolk van de zon
maar regent dan over de toekomst heen.
het besef, je bent er geweest
dus zal je altijd blijven ook
voor altijd, zoveel dingen
die ik nooit meer veranderen kan.
maar uiteindelijk, dan nog
degene hierachter was jij
ik ben dan wel de boetseur
van het kunstwerk van mezelf
maar jij bent zo veel stukjes klei...