Je kwam hier net wonen.
Mijn moeder en ik kwamen even kijken wie jij was.
We konden het wel goed vinden, jij en ik.
We hadden ook veel gemeen.
Ik leidde jou rond hier in ons dorpje.
We zwommen samen, we deden alles samen.
We aten en sliepen altijd bij elkaar, dat was reuzegezellig.
Eindelijk iemand die normaal deed.
Toen overleed je oma, we stonden voor je klaar.
Je mocht blijven slapen, eten, we troostten je.
In een keer begon je leugens te vertellen, over mij en mijn moeder.
Je veranderde.
Je dacht dat je stoer was als je make-up opdeed, nu nog steeds trouwens.
Je vond Lonsdale, Pitbull etc ook leuk, net zoals hardcore.
Dat is een half jaar geleden, maar ik snap je nog steeds niet en dat zal ook never nooit gebeuren.
Dit is dus waargebeurd.
Gelieve geen reacties op schrijffoutjes, maar op verhaal zelf wel, onderbouwd.