Geplaatst Heb allang geen verhaal meer geschreven, maar wilde toch weer eens proberen.
-----------------------------------------------------------------------------------
'Sandra doet de laatste tijd een beetje raar! De laatste maand dan.
Ze trekt steeds meer op met Nick, haar nieuwe vriend. En toch lijkt ze niet gelukkig. Vroeger deelden we alle geheimen met elkaar!
Voel me buitengesloten en alleen. Ik word er gek van!
Er is hier iets niet pluis!
Later meer! Dag dagboek!'
Ik lees het nog een keer na en met een klap sla ik mijn dagboek dicht.
Sandra is mijn 'beste vriendin'. Of nouja, dat was ze tot voorheen.
Ik heb haar opgebeld en we hebben afgesproken dat ik er zo heen ga. Of nouja, ik heb haar min of meer gedwongen.
Ze klonk er mat. Het is al bijna 8 uur en donker.
Snel trek ik mijn jas aan, doe mijn sjaal om en vertrek. Het is maar een paar straatjes van hier af, maar de rillingen kruipen over mijn rug.
Volgens mij heb ik me nog helemaal niet voorgesteld.
Mijn naam is Amanda en ik ben 16.
Heb een hond, en een verzorgpaardje.
Heb op het moment geen vriend..-
Ik schrik op. Dacht dat ik wat hoorde! Ik loop snel door terwijl ik om me heen kijk. Ben er gelukkig al bijna.
Eindelijk verschijnt de deur waar ik moet zijn voor mijn neus. Ik bel aan en wacht totdat de bekende bos krullen van Sandra voor mij verschijnt.
Het is echter niet Sandra die opendoet. Het is haar moeder.
"Hee Aman, leuk dat je er bent", zegt ze. "San is boven. Je weet de weg he".
Nou, lekker duidelijk. Ik loop voorzichtig de schuine trap op en klop aan bij San's kamertje. "Binnen!"
Als ik binnenkom schrik ik. Sandra's ogen zijn erg donker opgemaakt, heeft een nieuwe ketting om, haar kamer is totaal veranderd en ze kijkt me aan met een blik van -watmoetje-.
"San, we moeten praten!"
"Praat maar. ", zegt ze met een kille blik in haar ogen.
Ik merk dat dit de verkeerde kant op gaat.
"Hoe is het met Nick?" vraag ik.
"Goed".
Ik wil net de deur uitlopen als ze begint te huilen.
Verbluft loop ik naar haar toe om haar te troosten.
"Wat is er lieve schat? "
Na een tijdje zo gezeten te hebben kom ik erachter dat ze dat niet mag zeggen.
Op een gegeven moment besluit ik naar huis te gaan, dit helpt toch niks. Als ik afscheid genomen heb van San, loop ik weer op straat. Verbaasd door wat er uit is gekomen bij haar.
Weer die schaduwen op straat.
In één ruk ren ik door naar huis.
Er schiet van alles door me heen. Wat kan er met San gebeurd zijn?
Players? Verkracht?
Ik neem me voor om morgen eens met haar te kletsen en het haar voor te stellen.
Kijken hoe ze er op reageert.
Als ik thuiskom wil ik meteen naar bed, terwijl mijn moeder me verbaasd aan kijkt. Ik mompel iets over hoofdpijn en sluip naar boven.
Die hoofdpijn bleek wat anders te zijn. Heb een griepje te pakken en moet 3 dagen in bed blijven van mijn moeder. De vierde dag blijf ik ook maar liggen want het is nog niet helemaal over. Ik neem me voor om morgen naar San te gaan.
De volgende morgen gaat al vroeg de telefoon. Met een slaperige kop neem ik op. "Hoi Aman, met de moeder van Sandra. Weet jij toevallig waar ze is?"
Ik schrik en antwoord ontkennend. Wat blijkt, ze is weg. Niks heeft ze meegenomen.
Binnen een uur sta ik op de stoep bij Sandra's huis. Samen met de politie starten we een zoekactie.
We kammen de buurt uit in de hoop haar daar te vinden.
We bellen iedereen op die San kent, maar niemand weet waar ze is.
Terwijl wij bij het zwembad kijken, gaat de mobiel af van de agent waarmee ik zoek.
Hij kijkt serieus en als hij neergelegd heeft, komen de woorden eruit.
"Ze is gevonden". Daarna werd het zwart bij mij.
De agent heeft mij opgelapt en samen zijn we naar het bos gereden. Daar is ze gevonden. Dood. Vermoord. Ze hebben haar lijk helemaal onderzocht. Er kwamen steeds meer politie-auto's aan.
Daarna ben ik weggegaan.
Haar begrafenis was in een woord prachtig, precies zoals de oude Sandra dat had gewild.
De dagen na haar dood zijn voor mij als een waas. Ik heb niks meer gezien en niks meer gehoord. Alleen geslapen.
De politie zei dat ze waarschijnlijk het slachtoffer was geworden van loverboys. Die lieve onschuldige San. Deed nooit iets verkeerd.
Die loverboys zijn nooit gepakt. Nick bleek geen Nick te heten en was van de aardbodem verdwenen. Het is wel een verklaring voor alle nieuwe spullen die ze kreeg.
Sandra is een vriendin die ik nooit zal vergeten. Ik ben nu 18 en heb het een beetje verwerkt, maar het zal nooit helemaal over zijn.
Ik hoop dat veel meiden leren van de dood van Sandra en dat ze voortaan drie keer nadenken over een jongen.
------------------------------------------------------------------------------------------
Bedankt voor het lezen allemaal!
Commentaar is altijd welkom, als er animo voor is dan schrijf ik heus nog wel eens wat.
En voor degenen die zich afvragen of ik alleen maar zielige verhalen kan schrijven, nee dat is niet zo!
MissHaffie
. Het raakt je wel ff, zeker omdat je weet dat zulke dingen steeds vaker gebeuren ... 
