

Ik ken een meisje,
ze loopt altijd te zwerven over straat.
Ze heeft altijd een pet op,
daardoor zie je haar gezicht niet.
Wie zou ze toch zijn?
Door hoe ze loopt kan je al zien dat het niet zo goed met d'r gaat.
Wat zou er toch met haar zijn?
Altijd vraag ik me dat af.
Soms wil ik naar haar toe lopen en het gewoon vragen.
Maar de lef, die heb ik er niet voor.
Straks vat ze het verkeerd op.
Nee, laat maar.
Ik hoop alleen dat ze hulp krijgt van iemand.
Een keer was ik d'r acher aan gegaan.
Ze ging naar het venis,
daar hangen wel vaker jongeren.
Wat zou ze daar toch doen in haar eentje?
Ik zag haar een sigaret opsteken,
en daarna een jonko.
En nog een stuk of 5 sigaretten en dan weer een jonko.
Maar haar gezicht, die zag je nog steeds niet.
Op een dag, werd het me teveel.
Ik liep naar haar toe, en vroeg wat ik vragen wou.
Ze gaf antwoord, ze had een schore stem, geen idee hoe dat kwam.
Alleen haar gezicht, die liet ze niet zien.
Ik volg haar al meer dan een maand lang.
Op een dag had ze een mes bij zich.
Ik schrok en raakte in paniek, wist niet wat ik moest doen.
Ze begon te snijden in d'r hand.
Op een duur kwam ze steeds dichter bij d'r polsen.
Ze begon in d'r polsen te snijden.
Op een duur zat ze daar helemaal stil.
Zou ze.. Nee, toch?
Ik rende naar haar toe, en wat bleek,
dat meisje wat ik al meer dan een maand had gevold,
was een vriendin van mij.
Waarom, zag ik nooit dat ze pijn had?
Waarom, was ik eigenlijk nooit in actie gekomen?
Heb haar alleen gevolgd verder niks.
Ik begon me zo schuldig te voelen, dat ik die zelfde mes pakte, en ook in m'n polsen sneed.
Paar van die jongeren die op het venis wouden komen chillen zagen ons en hebben 112 gebeld.
Het venis? Niemand komt daar meer chillen, helemaal niemand meer.
Die plek, lijdt je nu alleen nog maar naar de dood.