ik zit in een nogal een rot situatie het laatste half jaar.
daarop heb ik dit geducht gemaakt.
als gedicht klopt hij niet helemaal maar het is meer een deel van verwerking.
(dit is trouwens een schaduwaccount dus ik ben niet nieuw hier)
Pijn, woede en verdriet,
Het vergeten lukt me maar niet.
Altijd alles zelf willen oplossen had ik snel afgeleed,
En over me problemen praten heb ik ook geprobeerd.
Maar als me moeder dan te druk voor iemand anders werkte,
En dus helemaal niets aan mijn gedrag merkte..
Dan liet ze me daar maar weer gewoon staan,
En me dus alweer alleen verder gaan.
Als me eigen moeder niet eens wat ziet,
Ja, dan heb ik dus echt wel een beetje verdriet.
En zeker als een vertrouwde vriend er grappig over doet voor de gein,
Doet ook dat dubbel zoveel pijn.
Dus zelf naar de mensen die ik vertrouwde kon ik niet heen,
Toen, toen pas voelde ik me écht alleen.
Ik vond gelukkig toen me vriendin waarmee ik kon praten,
Daarbij heb ik ook heel wat tranen gelaten.
Ik was boos op me zelf en heb heel wat uren huilend in m´n bed gelegen,
Ik voel me een aansteller door de opmerkingen die ik heb gekregen.
Daardoor dus ik ook niet meer naar m´n vriendin toe te gaan,
En daar dus alweer huilend voor de deur te staan.
Bang, bang dat zij ook vind wat de andere zeggen,
Daarom kan ik niet meer zo veel aan haar uitleggen.
Ik voel me verlegen en klein,
Ik zoek iemand waar ik zonder angst bij kan zijn.
Die ik altijd, op elk moment kan bellen,
En al mijn narigheid kan vertellen.
Jij, jij bent degene die ik nog vertrouw,
En daarom, dat is waarom ik van je houw.