Bokt.nl

Citaat:

The right one?

Hoofdstuk 1

Kate zat alleen in haar cel. Het regende buiten en enkele druppels vielen naar binnen door het kleine raampje. Ze rilde toen ze haar huid raakten, maar ze had geen zin om te verplaatsen. Ze was boos op alles en iedereen omdat ze hier in deze stomme cel zat. Ze wist dat het haar eigen schuld was, maar het was gewoon makkelijker om iemand anders de schuld te geven. Dus nu was ze vooral was ze boos op Sawyer, omdat hij haar niet op het vlot had laten gaan. Als hij dat wel had gedaan zat ze nu ergens in een tropisch land en niet hier in deze koude cel zonder iets anders te doen dan heel de dag nadenken. Ze kon wel televisie kijken, maar het enige wat ze daar zag waren haar mede-eilandbewoners en ze had geen zin om hen te zien, omdat zij nu allemaal lekker thuis zaten.

Nadat ze daar een uur of langer had gezeten werden alle gedachten haar teveel en zette ze toch maar de televisie aan. Op het eerste kanaal zag ze Hurley uitleggen hoe mensen met hun geld om moesten gaan, hij had toch de loterij gewonnen. Toen hij dit op het eiland had verteld geloofde niemand hem. Ook had hij Walt zijn schulden terugbetaald en het geld kon hij voor zijn studie gebruiken. Kate glimlachte en zapte naar het volgend kanaal. Een of ander home-shopping programma, die had ze zo onderhand ook allemaal wel gezien. Toen ze naar de volgende zender zapte zag ze een grote foto van Sawyer in beeld. Ze wilde meteen weer doorzappen tot ze het commentaar hoorde. Een voice-over verkondigde: “nu een exclusief interview met de man die nog geen enkel interview heeft gegeven. Een van de overlevenden van de vliegtuigramp: James Ford.” Kate moest lachen, Ford heette hij dus. Dat had hij haar op het eiland niet willen vertellen. Ze bleef toch kijken, Sawyer die een interview gaf was iets dat ze nooit had verwacht. Hij was niet bepaald het type om daar met 10 camera’s op zich gericht te gaan zitten vertellen hoe verschrikkelijk het allemaal was, zo’n type was ze zelf ook niet.

Ze luisterde terwijl de presentator de gebruikelijke dingen vroeg: “Ben je blij om weer terug te zijn? Wat heb je het meest gemist?” En nog meer van dat soort vragen. Kate dacht dat ze hem er wel heel veel geld voor moesten hebben betaald want Sawyer leek er totaal geen zin in te hebben. Hij gaf norse en korte antwoorden en de presentator kreeg niets dan oppervlakkige dingen uit hem. Uiteindelijk gaf hij het maar op en wilde net een ander programma gaan aankondigen toen Sawyer hem onderbrak. “Ik wil graag nog even iets zeggen tegen iemand.” De presentator was al lang blij dat hij iéts wilde zeggen dus liet hij hem zijn gang gaan. Sawyer schraapte zijn keel en begon: “Freckles, dit is voor jou als je zit te kijken.” Kate schrok, zij was de enige die hij zo noemde. Ze was benieuwd of hij zijn excuses ging aanbieden, maar hij had maar een korte boodschap: “Ik, Ali en Dr. Quinn hebben een plan voor je op de dag dat het gebeurde. Laat ons je helpen!” Doordringend keek hij naar de camera en voegde er nog zacht aan toe: “alsjeblieft.” De presentator nam het weer over en kondigde de reclame aan, met later nog een interview met Claire.
Kate was geschokt door de boodschap, ze had eigenlijk ook geen idee wat hij ermee bedoelde. Ali en Dr. Quinn, dat moeten Jack en Sayid zijn, maar wat zijn ze van plan? En met ‘op de dag dat het gebeurde’ moest Sawyer wel de dag van de crash bedoelen. Inmiddels op twee weken na was het een jaar geleden. Maar wat wilden ze nu precies? Kate dacht er nog de hele dag over na, maar had geen antwoord op haar eigen vraag. Onrustig viel ze in slaap.
De volgende ochtend wist Kate nog steeds niet wat ze ervan moest denken. Waren ze nu echt van plan om haar uit de gevangenis te gaan halen? En zo ja, wat voor een plan hadden ze dan wel niet? Deze en vele andere vragen spookten uren door Kate’s hoofd. Één ding wilde Kate absoluut niet: altijd op de vlucht moeten blijven. En dat wist Jack, dus ze hoopte dat hij dat respecteerde en er rekening mee zou houden.
Op dat moment werd het schuifje in de celdeur geopend en werd Kate’s post naar binnen geschoven. Het waren twee enveloppen. De eerste was van haar advocaat met daarin een korte stand van zaken, en het zag er weinig hoopvol uit dus ze liet de brief voor wat hij was, en richtte zich op de tweede envelop. Kate vroeg zich af van wie hij kwam. Ze scheurde hem op en dit was wat ze las:


Freckles,

Er is een plan, dus wees niet bang. Wij helpen je erdoorheen. Op de eerder aangegeven dag doe je net alsof je enorme buikpijn hebt. Zeg tegen de bewakers dat het waarschijnlijk een blindedarmontsteking is en vraag naar een dokter. Wij regelen de rest.

Dat was alles wat er stond. Geschokt las Kate de brief nog een keer, alsof er nu wel meer bij zou staan, maar dit was natuurlijk niet het geval. Aan de aanhef kon ze in ieder geval zien dat Sawyer hem had geschreven, en hem kennende was het wel logisch dat de brief zo kort was, hij was niet zo’n schrijver. Ze wist niet wat ze van hun plan moest denken. Was dit wel wat ze wilde? ‘Wat nou als m’n hele leven weer een grote puinhoop wordt?’, dacht ze. Maar ze wist dat vooral Jack niks zou doen tegen haar wil in, en hij wist donders goed dat ze niet terugwilde naar haar oude leven. De rest van de middag en avond zette Kate alle voors en tegens in haar hoofd op een rijtje. ‘Wat viel er eigenlijk te verliezen?’, dacht ze bij zichzelf. Mocht het echt weer helemaal misgaan, dan kon ze zich altijd weer aangeven, want voor haar hele leven vastzitten zou ze anders toch al wel. Dus uiteindelijk besloot ze op hen te vertrouwen en te doen wat er in het briefje stond.

Citaat:

Hoofdstuk 2

Kate was zich nog nooit zo bewust geweest van tijd als in die dagen nadat ze het briefje had gehad. Ze zat letterlijk de uren te tellen. Maar toen was het eindelijk zover. Het was 8 april, de dag waarop hun vliegtuig was neergestort. Kate bleef in haar bed liggen. Als je het tenminste een bed kunt noemen, het was eerder een plank met een 5 cm dun matrasje erop. Ze wachtte tot Kevin, de bewaker haar eten kwam brengen, hij kwam meestal rond 8 uur.
Om kwart over 8 hoorde ze zijn voetstappen naderen. “Goedemorgen prinses” zei de bewaker. Het was hun vaste ritueel. Zij zou nu iets moeten terugzeggen als: “Ik voel me geen prinses na een hele nacht op deze plank.” Maar vandaag zei Kate niets terug. “Is er iets aan de hand?” vroeg Kevin. Kate klaagde over verschrikkelijke buikpijn. “Ik ben bang voor een blindedarmontsteking, het doet echt verschrikkelijk pijn. Kun je er misschien een dokter bijhalen?” Van de andere gevangen had hij gedacht dat ze zich aanstelden omdat ze zich verveelden, maar bij Kate moest het wel echt heel erg zijn, ze klaagde nooit ergens over, behalve dan haar bed. Kevin zette het eten neer en liep snel weg. In de verte hoorde ze hem iemand opbellen. “Ik heb nu een dokter nodig voor gevangene 23.” Hij hing weer op en kwam terug. ‘Er komt zo snel mogelijk iemand aan, kan ik nog iets voor je doen?” Kate schudde haar hoofd en Kevin ging weer weg om eten uit te delen aan andere gevangenen. Rechts van haar hoorde Kate iemand schreeuwen en vloeken, en links was iemand schuine moppen aan een ander aan het vertellen. Kate zuchtte en was blij dat ze vandaag weg zou zijn uit deze hel.
Na een kwartier hoorde Kate meerdere stemmen. Ze herkende meteen die van Jack. “Als er hier iemand ernstig ziek is moet ik er meteen naartoe!” schreeuwde hij. Kevin stond dit echter niet toe: “U bent niet de dokter die normaal langs komt, ik heb alleen toestemming om haar mee te geven aan dokter Adams.” Jack werd nu echt boos: “Aan blindedarmontsteking kan iemand dood gaan. Het duurt nog wel een half uur voordat jij erachter komt dat dokter Adams doodziek op bed ligt en mij als vervanging heeft gestuurd. Een halfuur is cruciaal, als ze hier sterft heb jij het op je geweten, niet ik!” Dit gaf de doorslag en Kevin liet hem erdoor. Jack kwam aanzetten met een brancard en Kevin deed de celdeur open. “Wacht hier maar.”, zei Jack. Hij ging naar binnen met de brancard en hielp Kate omhoog. Ze glimlachte naar hem, en ze begreep dat ze niets moest zeggen. Toen Jack haar op de brancard had liggen reed hij haar naar buiten waar een echte ambulance stond te wachten. Kate werd naar binnen gereden en Jack stapte erbij. Ook Kevin kwam erbij zitten en hij maakte een van haar polsen vast aan de brancard. “Sorry, standaardprocedure” zei hij terwijl Jack de deuren dichttrok. Met gillende sirenes scheurden ze naar het ziekenhuis.
Eenmaal daar aangekomen stond Jack erop dat hij Kate alleen onderzocht, zonder Kevin erbij. “Je hebt haar al vastgemaakt aan het bed, ze kan niet wegrennen.”
Toen Kevin buiten de deur was gaan zitten konden ze eindelijk praten. “Jack, wat zijn jullie van plan?” Maar Jack gaf geen antwoord. Hij keek haar bezorgd aan. “Je ziet er slecht uit” zei hij. “Eet je wel goed?” Kate lachte, hij kon zoveel dingen zeggen, maar juist nu maakte hij zich druk om haar eetgewoontes. “Ik ben gewoon wat bleekjes omdat ik al een jaar geen zon heb gezien. Maar vertel nou wat het plan is!” Jack wilde net wat gaan zeggen toen de deur openging.
Er kwamen twee mensen naar binnen in verplegeruniformen en met kapjes voor hun mond. Kate herkende ze meteen en schoot in de lach. “Zachtjes, anders hoort die gast buiten ons nog” zei Sawyer. “Hallo Kate” zei Sayid. Als antwoord keek Kate hen alledrie glimlachend aan. Toen schoten de tranen in haar ogen. “Ik kan niet geloven dat jullie dit voor me doen. Zoiets heeft niemand ooit voor me gedaan. Weten jullie wel wat jullie riskeren? Jullie kunnen ook de cel ingaan!” Sawyer antwoordde: “dit is wel het minst dat we voor je kunnen doen, na alles wat jij voor ons op het eiland hebt gedaan. Voor die ene zoen wil ik wel de cel ingaan hoor.” Hij lachte met kuiltjes in zijn wangen. Jack keek hem boos aan en zei tegen Kate: “we zijn toch vrienden, dan doe je dat soort dingen.”

Citaat:

Hoofstuk 3
Na dit weerzien werd het tijd om alles even snel op een rijtje te zetten. Jack legde uit aan Kate: ‘Om te zorgen dat ze het blijven geloven, zal ik je aan een infuus leggen. Daarin zit gewoon een zoutoplossing, dus kan geen kwaad. Verder maak ik een echo, zodat het allemaal geloofwaardig overkomt.’ Sawyer ging verder met z’n bekende big smile op z’n gezicht: ‘Ondertussen regel ik een nieuwe identiteit voor je, nieuw paspoort, sofienummer enz. enz.’ Kate kon het allemaal niet geloven, en van blijdschap rolden de tranen of haar wangen. Jack wreef ze met een lieve glimlach weg en ging verder: ‘Om te zorgen dat je je nieuwe identiteit kunt aannemen zonder dat de overheid nog achter je aanzit, laten we ze denken dat je dood bent. Tijdens je ‘blindedarmoperatie’ kom je te overlijden en zo gelooft de overheid dat je er niet meer bent. Hoe we dat allemaal gaan regelen vertel ik je ter plekke dan wel.’
‘Dan ga ik nu maar eens die papieren regelen’, zei Sawyer. ‘Tot straks Freckles.’ Voordat Kate ook nog maar iets tegen Sawyer kon zeggen was hij verdwenen. ‘Dan ga ik maar eens die echo regelen’, zei Jack. ‘En Sayid, zou jij Kevin een beetje in de gaten willen houden, dat hij onze Kate niet te veel gaat uithoren? En anders stuur ‘m maar weg met de boodschap dat ze rust nodig heeft, ok?’ ‘Met alle genoegen’, antwoordde Sayid. Die zag het al helemaal voor zich om Kevin de deur te kunnen wijzen.
Toen iedereen weer de kamer uit was, kon Kate alles even rustig laten bezinken. Ze kon het nog steeds niet bevatten. Het zag er naar uit dat ze heel snel een nieuw, normaal leven kreeg. Ze kon nu alleen nog maar hopen dat het plan ging lukken.
Kate lag net weer een beetje relaxed van haar heerlijk zachte matras te genieten toen Jack en Sayid weer binnen kwamen lopen en tot haar schrik liep Kevin achter hen aan. Gelukkig bleef hij bij de deur staan. Jack wilde net het infuus aanleggen toen Kate zich bedacht hem even te pesten. ‘uhhhmm’, bracht ze uit terwijl ze een klein lachje niet kon onderdrukken , ‘ik ben niet zo’n held met naalden’. Toen Jack in haar ogen keek zag hij dat ze hem voor de gek hield en zijn ogen begonnen te glimmen, hij kon zijn lach met moeite inhouden. Kate genoot er van om hem zo te treiteren. Sayid zag dat Jack moeite moest doen om z’n lach te onderdrukken en sprong in: ‘Knijp maar in m’n hand, niks aan de hand.’ Kate deed zoals haar aangeboden werd en binnen no-time had Jack de naald in Kate’s arm zitten. Gelukkig leek Kevin niks door te hebben. ‘OK’, zei Jack, ‘ik ga even een echoapparaat halen, ben zo terug.’ In de tussentijd sloot Sayid het infuus aan, zoals Jack hem verteld had te doen.