Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-06-05 10:52

[verhaal]Wij, 814 groot bos, Nunavut? XX, Z7X 9B2 = lost ...

Geplaatst door de TopicStarter : 29-06-05 10:52

Het is een vrij lang stuk tekst!

Ik heb alleen maar een pen of tien, allemaal vol, en een paar lege kladblokken, allemaal goedkoop op de kop getikt. Helaas niks wat hier iets beter van pas zou komen, maar dagelijks kan ik een uurtje lekker schrijven. Ik houd van schrijven. Wat ik nu ga schrijven is echter geen detectiveverhaal, maar wat ik beleefd heb. Vroeger zou ik een dagboek, levensverhaal, whatever stom hebben gevonden. Maar dit is vroeger niet meer.
Ik weet nog precies wanneer we in Marks vliegtuigje stapten. Nadat Mark was ingestapt, stapte mijn beste vriend Steve in. Hij praatte aan een stuk door tijdens het instappen. Ik kon het verlangen om terug te gaan naar huis en naar zijn voetbalelftal in zijn stem horen. Waar hij niet naar verlangde, zo zei hij, was zijn baantje bij het callcenter dat hij noodgedwongen moest aannemen nadat hij had besloten dat communicatie niks voor hem was.
Nathaniel, die een probleem leek te hebben met het stoppen met groeien en derhalve twee meter tien was en zo te zien nog wel even door zou groeien, stormde het vliegtuig in alsof het leger hem op de hielen zat.
Timi stapte in alsof we hem in elkaar zouden meppen als hij geluid maakte. Hij is driekwart van de tijd bezig met zorgen dat niemand hem opmerkt en niemand last van hem heeft. In ons gezelschap is hij gelukkig alleen zo als hij moe, ziek of stomdronken is, maar ik heb wel eens meegemaakt dat hij in een week tijd welgeteld twintig woorden zei. Karen volgde Timi. Oorspronkelijk was het niet de bedoeling dat ze mee zou gaan, maar Mike kon op het laatste moment niet mee en op een of andere manier lukte het mark Karen over te halen mee te gaan.
Karen is geweldig. Waarschijnlijk denk je nu dat ik een of andere slijmbal ben, maar ik heb nog nooit iemand meegemaakt als zij (ik heb dit trouwens ook nog nooit zo geformuleerd. Als mijn vrienden dit zouden horen, zouden ze denken dat ik niet goed snik was). Het is geweldig maar haar te kennen. Ze is in ieder geval de eerste veganist die ik ken. Ik heb haar nu een half jaar , maar sommige mensen zitten zo vol verrassingen dat je na tien jaar nog niet zou kunnen zeggen dat je ze kent.
We wonen in met zijn zessen in hetzelfde huis. Een studentenhuis is het niet, ik heb het geërfd van mijn lievelingsopa. Dat is nu drie jaar terug en sinds die tijd wonen mijn vrienden en ik er. Zij betalen mij huur. Ik heb namelijk alleen het huis geërfd en ik moet het huis toch ergens van onderhouden. Een half jaar geleden liep medehuisgenoot ‘Spider’ onder invloed van drugs onder een bus. Dat Spider in werkelijkheid Ebenezer heette, daar kwam ik pas bij de crematie achter. Voor mij blijft hij altijd Spider, de spinnenfan met de twee vogelspinnen en een slang.
Nu ik toch bezig ben ….
Spider, jongen, waar je ook mag zijn…. Ik hoop dat je rust hebt gevonden, al ging je niet met opzet dood(je pleegde geen zelfmoord, nietwaar?)Weet jij of er een hemel is? En of het lot vast staat? Zijn er beschermengelen?Kan jij ons hieruit helpen, want ik merk dat ik hier doordraai en het laatste wat we kunnen gebruiken is iemand die rijp is voor het gekkenhuis. Ik word er moe van. Moe om altijd maar sterk te zijn. Ik ben zelfs tot God gaan bidden, waar ik nooit zo in geloofd heb. Nu ben ik nog niet helemaal overtuigd van zijn bestaan, maar ik zoek een steunpunt. Iets dat zorgt dat ik hier kan overleven, mentaal en fysiek. .Elke avond bid ik voor een nieuwe dag en voel me er goed bij. Ik snap nu waarom jij gelovig was, Spider. Mark zegt dat hij dagelijks denkt aan iedereen waartegen hij iets zou willen vertellen en wat hij zou willen vertellen. Hij zou nu zelfs de tweede vrouw van zijn vader zien, dus de weddenschap – wedden dat jij op een dag zou verlangen dat je haar kon spreken? – die Timi en Mark twee jaar terugmaakten, heeft Timi gewonnen.
Ik vraag me af hoe het zou zijn om hier in mijn eentje te zijn. Minder verantwoordelijkheid, een angst iemand te verliezen. Maar ik zou wel eenzaam zijn op den duur, hoewel ik prima alleen kan zijn. Ik snap nog steeds niet hoe Spider altijd uren alleen kon zijn. Wat deed hij in al die tijd? Het zou makkelijker zijn om hier te zijn als ik er voor gekozen had. Gezegd had; dit wil ik. Nu zit ik hier misschien nog wel maanden onvrijwillig
Verder met mijn verhaal. Wat gebeurde er na Spider?
Op de advertentie die ik plaatste om een vervanger voor Spider te vinden, reageerde in eerste instantie geen hond. Dat had wel een goede reden; Spiders kamer was redelijk goedkoop – 75 euro per maand - , maar tevens met zo groot als een fors hondenhok. In de kamer paste net een bed. Kleren en spullen legde je op planken boven het bed of je gooide gewoonweg alles met een ferme zwaai onder bed. Net toen ik bijna de hoop op een nieuwe huurder had opgegeven ( dat zul je altijd zien) en het al als rommelkamer aan het inrichten was, kwam Karen opdagen.
We kunnen prima met haar praten. Af en toe lijkt ze net een jongen. Ik ken tenminste niet veel meiden die een lastige jongen zo hard hebben geslagen dat die jongen met een gebroken neus afdroop. Gelukkig kreeg Karen er geen last mee, al weet ik niet precies wat er nou heeft voorgevallen tussen Karen en die jongen. Karen studeert Politicologie en heeft een oudere zus. Over haar ouders wilde ze alleen maar loslaten dat ze een goede band hebben. Over haar hobby’s was niet zoveel bekend. Waarom ze vier keer per week twee uur weg was? Ik gok op een baantje, maar het zou net zo goed lezen in de bibliotheek kunnen zijn.
Mark heeft Karen waarschijnlijk alleen maar meegevraagd om haar als eerste het bed in te krijgen. Ze was de eerste vrouwelijke huurder in drie jaar. En okee, ook omdat ze een feestbeest is. We weten krankzinnig weinig van haar, maar wel dat ze een partyanimal is. Ons leven op vakantie heeft zich vooral ’s nachts afgespeeld, was gevuld met – een aantal van ons – drank, drugs en voor iedereen goede muziek.
Drie dagen na Karens aankomst bijvoorbeeld verkondigde Steve zo dronken als een tor tijdens een drinkspelletje dat hij een weddenschap af wilde sluiten over dat wie haar het eerste het bed in wist te kletsen. Hij dacht dat hem het wel zou lukken. Nou, als er een schaap over de dam is volgen er meer en zelfs ik ben met mijn stomme kop de weddenschap aangegaan. Om er achter te komen dat ik al een vriendin had….
Oh ja … Vergeten …
Stomme blunder die me drie weken gezichtsverlies kostte en waar later nog regelmatig over gegeind werd.
Mark was trouwens hevig teleurgesteld omdat Karen geen seks – met geen van ons - wilde tijdens de vakantie. Ik dacht erover maar eens voor te stellen te kappen met deze onzin en op zoek te gaan naar een leven. Maar misschien ben ik niet de juiste persoon om daarover te beslissen.
Als laatste stapte ik in. Mijn naam is Chester en ik ben net als bijna alle anderen 24 jaar. Nate is 18 jaar. Hij is op zijn 17e al het huis uit gegaan en zit nu in het eerste jaar civiele techniek. Van Karen was de leeftijd onbekend – voor mij althans.
Ons vakantieplan stond al jaren in de steigers, maar het plan werd realiteit toen Mark van wat spaargeld zijn vliegbrevet kon halen en een klein vliegtuigje kon leasen. Voor ons niks wachten op vluchten om drie uur ’s nachts op een vliegveld, zes mensen met bagage pasten prima in het vliegtuigje. We …. waren allemaal aan vakantie toe. Zwaar aan vakantie toe. Timi was de enige waarvan het jaar enigszins normaal verlopen was
Justine … De mooiste naam ter wereld . Helaas ook de naam van mijn ex. Zij is mijn reden om op vakantie te gaan en mijn verdriet te verzuipen (getvet, wat een cliché. Maar wel waar). Vlak voor de vakantie heb ik met haar gebroken. Drie jaar heeft onze relatie geduurd. Zij wilde een kind, ik niet. Ik bedoel, we studeerden verdorie! Ik weet niet waar ik het geld om een kind te onderhouden vandaan zou moeten halen, jij wel? We studeerden nog beide, hadden bijbaantjes voor een paar uur per week en konden het dus met geen mogelijkheid financieel dragen. Justine en ik … geen blijvende combinatie. Later wil ik wel kinderen ja. Iedereen wil iets om voor te leven.
Soms spelen we vraagspelletjes. Grappig genoeg zijn we erg close geworden, niet zo gek als je je bedenkt dat we alleen elkaar hebben. Overdag is er nauwelijks tijd om te praten, maar doordat we nu de taken verdelen, hebben we ’s avonds zeeën van tijd en voor de grap is Timi op een avond begonnen met het ‘Als-spelletje ‘. Wat als je nu op zee zat? Wat als je nu in een woestijn zat? Enzovoort. Mij werd de vraag voorgelegd ‘Als je had geweten wat er zou gebeuren, wat had je dan gedaan? ‘. Ik zou natuurlijk niet meegegaan zijn. Had ik om een of andere reden toch mee moeten gaan, dan had ik me natuurlijk goed voorbereid. Veel gelezen, voor de juiste spullen gezorgd. Nu hebben we alleen dingen die op vakantie wel eens waar erg nuttig zijn, maar waar je hier geen donder aan hebt. Timi zou gezorgd hebben voor een mes. Nate voelde wel wat voor een steelpan. Die neem je helaas niet mee als het volledig ingerichte appartement een complete pannenset heeft.
Mijn horloge is kapot gegaan. Gelukkig heb geen scherven in mijn arm gekregen toe de glasplaat kapot spatte toen ik keihard op een steen landde. Ik kan wel afleiden hoe laat het is, maar het lijkt me heerlijk gewoon op een horloge te kunnen kijken.
Wel weet ik nog hoe laat het was toen dit alles begon. 13.00 uur, 25 Juni.
13.00 Mark bestuurt het vliegtuig en heeft drie minuten gelden nog radiocontact gehad. Steve graaft in zijn neus en ik ga daardoor zo ongeveer over mijn nek.Karen leest in een boek over de Islam, wat de aanleiding was tot een discussie over godsdienst. Na een uur zijn we gestopt met praten sindsdien zit Timi met zijn vingers te trommelen. Nate helpt Mark indien nodig.
We hadden al uren geen steden meer gezien. Enkel bos. Het was prachtig, hoewel als leek alle bomen groen zijn en dat gaat na een poosje toch gigantisch vervelen. Toen ging ik maar wolken bekijken, die erg grijs waren. Binnen geen tijd kon ik ook lichtflitsen bekijken.
Het ging namelijk onweren en niet zo weinig ook. Door het onweer verloren we het radiocontact en ik heb Mark nog nooit zo horen vloeken als toen. Mark is een heel aardige jongen met hele goede manieren. Tot de storm had ik hem nog nooit iets ergers dan ‘potverdorie’ horen zeggen, de woorden die hij tijdens de storm zei, zal ik maar niet herhalen. Qua gedrag kan ik onze groep in twee delen opsplitsen. De ene helft was bang en zenuwachtig, de andere helft geïrriteerd (maar niet boos op Mark).
En toen? Ja, toen werd het dus nog erger. De wet van Murphy leek het wel, maar dit was iets waar we helaas nooit om zullen kunnen lachen. We kwamen terecht in iets wat ik een vliegende storm zou noemen. Een vliegveld was nog steeds nergens te bekennen.
Ik zal nooit een hoop dingen die ik hier hebt beleefd nooit vergeten. Zo zal ik nooit Timi’s gezicht vergeten tijdens het onweer. Hij heeft een gigantische hekel aan onweer en ik hoorde hem zachtjes vloeken, terwijl hij een lijkwit gezicht kreeg. Toen ik dacht dat hij binnen tien minuten zou gaan hyperventileren, liet ik hem in mijn arm knijpen om zo zijn energie een beetje kwijt te kunnen. Het heeft hem enorm goed geholpen, dus ik vond het niet zo erg dat ik nog vier dagen last had van mijn arm.
Steve zat alleen maar met een strak gezicht voor zich uit te staren. Naar zijn gedachten kan ik slechts raden. Hij praat nooit over zijn gevoelens en over wat hij denkt. En ik ben nog niet zo gestoord dat ik er naar ga vragen terwijl we in een vliegende storm zitten. Mark probeerde te zorgen dat we er levend van af brachten. Na zijn eerste reactie was hij nu weer kalm, ongelofelijk knap. Zijn rechterhand Nate was afgrijselijk gespannen. Erg veel kwaad kan dat gelukkig niet bij Nate. Onder druk presteert hij juist beter.
Landen was onmogelijk.
Karen was de enige die wat zei, al deed ze dat wel fluisterend om Mark en Nate niet te storen. Die waren zo geconcentreerd bezig dat ze het niet eens gemerkt zouden hebben als ze iets hardop zei, maar het was wel gepast van haar. Zij mijmerde wat hardop over onweer en toen ze zag dat ik wel wilde praten, vroeg ze naar mijn ervaringen met onweer. Nu klinkt het onzinnig, maar vertellen over hoe ik met mijn broer expres naar buiten ging om naar het onweer te kijken en over hoe ik na een feest in het onweer in de stromende regen naar huis moest rennen omdat ik geen geld had voor taxi en op tijd thuis moest zijn (Ik was toen dertien en illegaal naar dat feest gegaan), had vreemd genoeg wel iets. Net toen ik wilde vragen naar wat karen allemaal beleefd had tijdens onweer, krijste Mark dat de brandstof op was. Er was nog een probleempje; We zaten nog steeds boven een bos, helaas nog steeds in de vliegende storm en er was nog steeds geen uitzicht op een vliegveld. Na een poos zonder brandstof te hebben gevolgen, voelde ik met mijn hart in mijn maag van angst hoe we langzaam daalden….

**Geplaatst**: 29-06-05 17:06

Re: [verhaal]De dobbelsteen

Geplaatst: 29-06-05 17:06

spannend...MEER!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-06-05 19:25

Re: [verhaal]De dobbelsteen

Geplaatst door de TopicStarter : 29-06-05 19:25

Okee, vanavond ga ik weer in de pen zitten

.
Morgen of misschien overmorgen is er een nieuw stuk, ik wil dat minstens even lang als het eerste stuk hebben.

Met de naam zit ik nog wat in mijn maag. 'De dobbelsteen' nodigt niet erg uit tot lezen, maar ik wil niks clichematigs als 'de ramp '.
Wie weet nog iets?

**Geplaatst**: 29-06-05 21:14

Re: [verhaal]De dobbelsteen

Geplaatst: 29-06-05 21:14

fatale vlucht?! :p klinkt wel uitnodigend :p... heb niet de hele tijd om het hele verhaal te lezen maart lijkt nu erg leuk al

**Geplaatst**: 29-06-05 21:57

Re: [verhaal]De dobbelsteen

Geplaatst: 29-06-05 21:57

heel erg leuk verhaal, goed geschreven ook!
het valt mij op dat je een originele titel hebt ( miss. idd niet aantrekkelijk genoeg) en het hoofdpersonage een man is, kom je ook bijna nooit tegen op bokt

ja leuk, zeker mee doorgaan!