Geplaatst Hij was al heel de dag buiten. Hij had gezegd dat hij de tuin wilde doen, maar dat was niet de echte reden. Zij was de reden. Heel de dag had hij op haar gewacht en nu liep ze daar eindelijk. Ze stapte de auto uit, aan de andere kant stapte haar vriend uit. Ze pakte haar tas en toen zijn gespierde arm. Zo liepen ze samen naar haar deur. Daar stonden ze te praten. Ze lachte en omhelsde zijn gespierde lijf en hij omhelsde haar kleine, slanke gestalte. Waarom omhelsde ze hem niet? Kwam het omdat hij niet zo gespierd was als haar vriend? Of wist ze gewoon niet dat hij bestond? Het paar ging naar binnen en de deur ging achter hen dicht.
Hij wist niets van haar, geen leeftijd, geen telefoonnummer, hij wist zelfs haar naam niet. Hij wist alleen dat zij het mooiste was wat hij ooit had gezien. Ze was klein, slank, haar huid leek wel van goud, zo mooi. Knap was ze, erg knap. Elke vrouw in de wijk was jaloers op haar, zo knap. Ze had blond haar tot net over haar schouders in een mooi model geknipt. Ze lachte vaak, bijna altijd. Haar glimlach was betoverend, als zij naar je glimlachte, waande je in de Hemel. Als het mooi weer was, zat ze vaak buiten een boek te lezen. Ze las altijd literatuur, vaak in het Engels of Frans, ze las ook wel eens sprookjesboeken. ’s Ochtends ging ze om een uur of 10 weg en kwam vaak laat weer thuis. Soms was haar huis weken aan een stuk leeg, waar ze heen was, wist hij niet. Haar tuin was onderhouden, als ze weg was, maaide haar vriend het gras en sproeide hij de planten met water. Ze hield van haar vriend…helaas.
Ze waste de auto en had die mooie hotpants aan en haar blauwe shirtje. Die stonden haar zo goed. De zon scheen op haar lange blonde haar. Hij deed alsof hij een boek las, maar in werkelijkheid zat hij naar haar te kijken. Ze spoot de auto nat en pakte toen de spons. Een haar viel voor haar ogen en ze streek hem met haar hand die de spons vasthield over haar gezicht. ‘Julia!’ Ze werd geroepen door de buurvrouw, ze keek om en haar blik bleef een paar seconden op zijn gezicht hangen. Hij verstijfde en staarde weer naar zijn boek. Haar naam was dus Julia. Wat een prachtige naam, voor zo’n schoonheid. Waarom was haar blik zo lang op hem blijven hangen? Wist ze van zijn gevoelens? Voelde ze het zelfde voor hem, als hij voor haar voelde?
X
