Geplaatst Dit is het allereerste gedicht dat ik heb gemaakt en het zal ook wel een van de laatste zijn, want dichten is eigenlijk niks voor mij, maar ik moest en zou deze opschrijven om de pijn wat te verlichten. Tips hoef ik dus eigenlijk niet, ik wou hem alleen maar even laten zien...
Bobo
Mijn beste maatje dat was jij
In verdrietige tijden maakte jij mij blij
Voor acht lange jaren, vol met plezier.
En nu….nu ben je er niet meer
Ik kan het niet geloven
Mijn beste maatje, waarom nou toch?
Je was al oud, dat valt niet te ontkennen.
De dag daarvoor, liep je nog te rennen
Je liep te spelen in de tuin.
Ik niet wetend, dat dit de laatste keer zou zijn.
En die volgende ochtend, ik had het niet meer.
Daar lag je dan in je hok, mijn maatje…
Je lag zo vredig en zo stil, mijn allerbeste maatje.
Ik dacht dat je elk moment kon gaan staan.
Maar nee, mijn lieve schat was heengegaan.
Je was al oud, dat valt niet te ontkennen.
Die dag heb ik jou met pijn in mijn hart, naar je grafje gebracht.
Gelukkig heb je geen pijn gehad.
Jij wou nog wel, maar je hartje was op.
Mijn lieve donsbal ik mis je nog elke minuut
Jij was mijn lieverd, en dat wist je goed.
Lieve Bobo het doet zo’n pijn
Maar diep in mijn hart weet ik, hij heeft het nu fijn.
En ooit zien we elkaar weer terug.
Maar tot die dag, mijn lieve Bobo, mis ik je nog elke minuut.
Van ? - ?- 1997 tot 28-5-2005