Geplaatst 
ik heb het proberen groter te maken maar elke keer bij upload word die terug kleiner maar dit is het gedicht:
Nooit gedacht het komen zou
En al zo heel dicht bij
Samen zijn van de late avond tot de vroege douw
Oh blijf toch eeuwig bij mij.
Hoe graag wij galoppeerde
En deden het ‘wannabe western stijl’
Hoeveel ik van je leerde
Een stukje lopen en alweer een kleine mijl.
Tot het onregelmatig lopen
Al zoveel jaartjes zijn vergaan
Oh laat ons toch hopen
Het manken gauw gedaan
Het bleef echter maar duren
Zelfs maanden rust hielpen niet.
Geen spuiten of geen kuren
Als de dierenarts moet komen , en zegt dat
er geen uitkomst meer bied.
Echter dan ga ik door de grond
De tranen zullen blijven lopen
Misschien is dan je cirkel rond
Maar tot nu toe blijf ik hopen…
(voor mijn verzorghaflinger die waarschijnlijk wordt ingeslapen omdat hij een zere been heeft, en de dierenarts niet veel hoop op herstelling geeft
dan verlies ik mijn beste vriend, maar het is pas over als het over is dus ik blijf hopen op een miracle.)
wat sneu.. 
