Geplaatst misschien heb je gelijk.
Maar mijn gedachten,
die ken je niet.
Mijn masker wil ze niet verlaten,
alsof het zijn familie is.
Het is van hem,
het enige wat hij heeft.
Mijn masker is eenzaam,
net als mijn geest.
Samen zijn ze een verband,
dat verband ben ik.
Wat er ooit is gebeurt,
het laat mij niet los.
Mijn masker en mijn geest,
ze werken samen.
Samen in de strijd,
tegen de ik die ik wil zijn.
Soms overwinnen ze,
en niemand snapt mij dan.
Ik wil mijn masker afdoen,
mijn geest laten wegwaaien.
De ik worden die ik wil zijn,
normaal zijn zoals jij.
Het masker zit vast,
mijn geest verstopt.
Ik kan ze niet verlaten,
dan ben ik verloren….
en?? wat vinden jullie? nog tips??
ik weet dat dit gedicht ook bij thema van de maand staat maar daar word nooit gereageerd... hier wel??
