Zo, het 'lange' stuk 
"Als we nu eens weglopen, wij samen, en dan in een verlaten caravan gaan wonen. Dan kunnen we doen wat we willen en moet ik niet meer naar die stomme school! Jij mag dan zoveel naar buiten als je wilt en ik ga dan in de vuilnisbakken op straat eten zoeken" fantaseerde Alex “Je moest eens weten wat mensen allemaal weggooien! Meubels enzo kunnen we dan in het containerpark gaan zoeken”
Alex stond recht en pakte Sam op. Ze wandelden op hun gemakje naar huis. Plots voelde Alex een hand op haar schouder en geschrokken draaide ze zich op.
“Alex, dat is lang geleden” zei de buurvrouw met een opgewekte stem “En wat een mooi konijntje heb je daar”
“Hey…” zei Alex verlegen “Sorry, maar ik moet naar huis”
Ze liep met grote stappen verder. Hopelijk zou die roddeltante niets tegen haar moeder zeggen, dan was ze Sam gegarandeerd kwijt. Alex liep de oprit van haar huis op en verstopte Sam onder haar jas. Net toen ze naar binnen wou gaan zwaaide de voordeur open.
“Alex!” riep haar moeder vrolijk “Papa heeft net gebeld, morgen komt hij thuis.”
Alex keek geschrokken naar haar jas, gelukkig was Sam niet te zien.
“En hoelang blijft hij hier dan?” vroeg ze aan haar moeder.
“Een dagje of twee, dan moet hij naar Zweden” antwoordde die nuchter.
Alex glipte naar binnen en rende naar haar kamer.
“Als papa er is zal ik je aan hem voorstellen, hij vind het niet erg om dieren in huis te hebben” zei ze tegen Sam terwijl ze hem uit haar jas liet.
Die maakte een raar sprongetje en ging toen languit op het tapijt liggen.
De volgende ochtend was Alex al vroeg wakker. Nadat ze zich razendsnel had aangekleed liep ze naar de woonkamer. Ze hoorde de stem van haar vader en stormde de keuken binnen.
“Papa!” riep ze blij en vloog hem om de hals.
“Dag m’n scheetje” antwoordde hij “Ik heb iets voor je mee”
Hij haalde een enveloppe uit zijn jaszak tevoorschijn.
“Een echt Spaans iets” zei hij met een mysterieuze glimlach.
Alex opende de enveloppe en haalde er een postkaart uit. Er stond een prachtige Lippizaner op. Aan de achterkant stond het adres van een rijschool op.
“Ik weet dat je al een tijdje wilt paardrijden en ik en mama hebben besloten dat je mag.” Vertelde haar vader “En in de zomervakantie gaan we naar Spanje en dan gaan we zo’n rijschool bezoeken”
Alex kon haar oren niet geloven. Ze mocht gaan paardrijden! En ze zou die mooie paarden eindelijk in het echt te zien krijgen!
“Oooh!” was alles wat ze kon uitbrengen.
Ze gaf haar vader en moeder een dikke knuffel en rende naar haar kamer.
“Sam! Sam! Ik mag gaan paardrijden!” riep ze en haalde Sams doos tevoorschijn.
Toen ze Sam net op de grond had gezet hoorde ze haar vaders voetstappen.
“Papa, ik moet je een geheimpje tonen” zei Alex toen haar vader de kamer binnenkwam “Maar niet aan mama vertellen”
Ze pakte het klein konijntje op en drukte het in haar papa’s armen.
“Dit is Sam. Ik heb hem gevonden in het park” legde ze snel uit.
Haar glimlachend aan en streelde Sam over zijn kopje.
“Hoelang is hij hier al?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Ik heb hem al enkele dagen en mama heeft het nog steeds niet door” antwoordde Alex.
“Je moeder zou het beter wel weten, ik vind het niet goed dat je het zo geheim houd” zei haar vader.
Hij gaf het konijntje terug aan Alex en liep naar de keuken. Alex deed haar deur op ene kier en luisterde gespannen.
“Wat!” hoorde ze haar moeder roepen “Hoe lang al!”
De stem van haar vader legde alles uit en even later kwam hij terug naar Alexs kamer.
“Hij mag blijven, op één voorwaarde. Je moet ervoor zorgen dat hij niet begint te stinken” zei hij.
Alex knikte en knuffelde Sam.
“Je mag blijven” fluisterde ze “Je mag blijven”
Diezelfde dag nog zocht ze met haar papa naar een manege in de buurt. Er waren er twee “Het Peerdeknolleke” en “De Grote Hoeve.”
Eerst bezochten ze “De Grote Hoeve”. Het was een manege met een 50-tal paarden die er goed verzorgd uitzagen. Er liepen allemaal kinderen in nette rijkleren en ouders die praatten over hoe goed hun kind wel was.
“Dit is meer een soort manege voor de lezers van mama’s blad” grinnikte Alex.
Haar vader knikte instemmend en ze reden naar “Het Peerdeknolleke.” Deze manege was iets kleiner en daardoor ook gezelliger. Je kon de binnen- en buitenpiste zien van in de kantine en de mensen liepen er wat normaler bij.
“Hier lijkt het me leuk” zei Alex “Mag ik een proefles doen?”
“Ja hoor. We zullen even gaan vragen wanneer de beginnerlessen zijn” antwoordde haar vader.
De meneer achter de toog liet weten wat er morgen om half vijf nog plaats was.
“De eerste lessen zijn aan de longe, dan moet ze zelf niet sturen. Als ze juist kan zitten en lichtrijden gaat ze leren sturen. Als dat goed gaat mag ze in de groepslessen voor beginners gaan rijden” legde hij uit.