Bokt.nl

Citaat:

Het was een prachtige dag. De zon scheen en het groene gras fonkelde bijna. Ik zat achterin het land. Ik kauwde op een grasspriet. Mijn gedachten dwaalde af naar die ene avond. Die ene avond die ik al anderhalf jaar probeer te vergeten. Die ene, verschrikkelijk avond.


Het was winter, ik zat boven met een dikke slaapzak om me heen een boek te lezen. De verwarming stond aan, maar door de kieren van het oude huis drong tocht door. Buiten vroor het. Ik zat helemaal in het boek toen er buiten het gepiep van auto banden klonk, het open en dichtslaan van auto portieren en het gegil van een kind. De deurbel ging. Een mannenstem vertrokken van paniek legde iets uit. Ik verstond het niet. Mijn zusje Renda gilde van onderaan de trap dat ik moest komen. Snel. Razendsnel scheurde ik de krakende trap af en schoot in mijn paarden jas. Iedereen was buiten. Alleen Gentle zat opgesloten in haar bench. Ze piepte. Waar is Mazzel? Schoot er door me heen. Ik woonde op een boerderij met veel land, maar aan een hele drukke autoweg... Op mijn klompen glibberde ik over het bevroren erf. Ik keek om me heen, mijn lange bruine haren waaide voor mijn ogen. Langs de weg stond een hele groep mensen. Ik snelde er naar toe, maar gleed uit en viel. Onmiddellijk stond ik weer op en rende naar de groep toe. Ik wurmde me tussen de mensen groep heen en zag wat ik die nacht gedroomd had. Mijn hondje, mijn puppy, mijn lieve, dikke, Mazzel Muis. Ze lag daar, dodelijk stil, bloedend. Haar poot bloedde hevig en er stak een suk bot uit. Niemand deed iets. Renda keek me hulpeloos aan. Haar bruine ogen volgelopen met tranen. Ik stapte naar voren en viel op mijn knieën naast haar neer. Op datzelfde moment kwam mijn moeder aangerend. Ze had haar mobiel in haar handen en zodra ze Mazzel zag sloeg ze haar hand voor haar mond. 'Mazzel' fluisterde ik, maar mijn stem brak en het was nauwelijks hoorbaar. Haar bruine, donkere, vriendelijke ogen keken me bang aan. Vol pijn, vol angst. Samen met een vriendelijk oude man tilde ik Mazzel naar binnen. Mijn vader regelde alles met de man die Mazzel had aangereden. De man huilde ook bijna en keek steeds naar Mazzel. Mijn moeder belde met de dierenarts. Ik merkte geen van dit alles. Ik had Mazzels hoofd op mijn schoot liggen en streelde haar. Het enige wat ik hoorde was Renda's hartverscheurende gehuil. Ik fluisterde woordjes in Mazzels oor, ik masseerde haar oren en verdronk in haar ogen.
'Jamie, we moeten naar de Dierenarts' zei mijn moeder. Ik tilde Mazzel ik haar armen en liep naar Renda. Ik hurkte voor haar neer en vertelde haar dat alles goed zou komen. Haar lip trilde en ik knuffelde haar. Daarna rende ik naar boven, greep mijn mobiel en scheurde weer naar beneden om een deken voor Mazzel te pakken. Ik ging in de auto zitten, legde de deken over mijn benen en mijn moeder legde Mazzel op mijn schoot. Ik wikkelde de hond in de deken. Mijn paarden jas die over haar heen had gelegen lag nu naast mijn stoel en zat onder het bloed. Ik voelde de hond trillen, zo erg dat ik zelf ook trilde.

Wat er toen gebeurde is mij niet geheel bijgebleven. Ik was denk ik, zelf ook in shock. Ik weet nog dat ik Mazzel uit de auto droeg en een spoor van bloed achterliet op de witte vloer van de dierenarts praktijk. We moesten haar daar achterlaten, ik heb gesmeekt of ik mocht blijven, maar uiteindelijk gaf ik de hond een afscheidskus en ging. Thuis moest ik gaan slapen, maar ik heb de hele nacht stiekem naast de telefoon gezeten, zonder ook maar een beetje moe te worden.
De volgende ochtend moest ik gewoon naar school en ik heb daar verscheidene keren gehuild. Ik ben na school onmiddellijk naar huis gegaan. Mazzel was er al, in haar poot zat een pin als spalk. Ik schrok ervan, maar Mazzel kwispelde naar me.
Na het ongeluk zal Mazzel nooit meer zuiver lopen, hoewel de pin er na een paar maanden uit mocht, en Mazzel genezen werd verklaard, stond op elke verkeerde beweging een week zwaar hinkelen.

Een jaar later was de band tussen Mazzel en mij nog sterker geworden. Ze was in de tussen tijd nog 2 keer onder een auto gekomen, gelukkig zonder verwondingen.. Het was Februari toen ik thuis kwam van school en hoorde dat Mazzel een schaap van de buren zwaar verwond had. Nu Mazzel bloed geproefd had, vonden ze het niet veilig meer haar te houden. Mijn tante zou haar komen ophalen. Dit nieuws brak mijn hart, ik heb tegen mijn ouders gescholden en gesmeekt. Het had geen zin, Mazzel zou die week nog weggaan. Ze kwam bij mijn tante vandaan, deze had haar perongeluk gefokt. Mijn tante heeft nu 5 honden in huis, 4 grote joekels waaronder dus Mazzel, en een Chihuahua. Toen ik terug kwam van het trainen met mijn pony, was mijn tante langs geweest en had Mazzel meegenomen.

Ik heb Mazzel toen 3 maanden niet gezien, ik was zo bang me weer aan haar te hechten en hetzelfde te moeten doorstaan.

Inmiddels heb ik haar weer 3x gezien, en elke keer vond ik het zó moeilijk om haar achter te laten..
Tranen sprongen in mijn ogen, maar elke keer lukte het me, met de gedachten dat ze terug is bij haar mama en zusje, en dat er goed voor haar gezorgd wordt..