Geplaatst 
Je mag het gerust zeggen hoor, als je het niets vind 
“Ooh yes!” dacht Anna toen ze Bas aan zag komen lopen. “Daar is mijn lieverd weer!” zei ze glimlachend tegen Bas en ze zoenden. “We hebben het vandaag precies 7 maanden, wist je dat?” “Ja, hoe kan ik dat nou ooit vergeten schatje? Ik hou van je en dat zal ik altijd blijven doen ook!” Anna bloosde en lachte. “En ik ben het gelukkigste meisje van de wereld! Met zo’n geweldig vriendje!” Ze knuffelden elkaar en vielen languit in het gras. Bas lag met zijn arm om haar heen. Anna voelde zich goed op haar gemak. Dat was 7 maanden geleden wel anders! Toen haar vader nog bezig was.. Anna kreeg rillingen toen ze er aan dacht.
Haar vader was aan de drugs. Elke keer als hij thuis kwam was hij stoned en nam hij ook nog eens heel veel whisky. Anna kon het niet aanzien en zat hele dagen op haar kamer. Als ze er wat van probeerde te zeggen kreeg ze de meest vreselijkste scheldwoorden naar haar hoofd en werd ze helemaal in elkaar geslagen. Haar moeder was 5 jaar geleden overleden. Omdat zij en haar vader nu alleen achterbleven, hadden ze het erg moeilijk gehad. Anna ging zo gewoon mogelijk door met haar leven, maar bij haar vader lukte dat niet. Hij begon zich af te reageren op Anna, die er helemaal niets van begreep. Ze was een maand niet naar school geweest, toen ze een keer zó hard geslagen was dat ze haar bekken zwaargekneusd had en een zware hersenschudding had. De leraren wisten er niets vanaf. Toen ontmoette ze Bas. Het klikte meteen, hij werd haar beste vriend. Aan hem kon ze alles vertellen.. Ze kon gewoon niet zonder hem! Gelukkig is haar vader nu opgenomen in een afkickcentrum en gaat het wat beter met hem. Ze hoefde in ieder geval niet meer die zware klappen te verduren.
Bas en Anna lagen nog steeds in het gras. Ze staarden naar boven. “Kijk! Die wolk lijkt op een paard!” lachte Bas. Anna dacht aan haar paard. Ze stelde voor aan hem of ze even langs Perdita zouden gaan. Bas vond het een goed idee en ze gingen op weg. “Hey wijffie!” Perdita hinnikte en kwam aangerend vanaf het einde van het weiland. Ze dacht aan de dag dat ze Perdita kocht. Ze wist het nog precies. Perdita was een springpaard geweest en Anna had haar al 5 jaar gereden. Ze zou haar maar al te graag kopen maar ze had niet genoeg geld.. Ze ging werken bij de stal waar Perdit van was. De staleigenaar vond haar zo goed met paarden omgaan, dat hij Perdita wel wilde delen met haar. Dat was altijd al haar droom geweest! “Maar..” had hij gezegd “ze blijft van mij. Je mag alles met haar doen wat je maar wilt.” Dat deed Anna maar al te graag.
Ze stonden nu al een kwartier naar Perdita te kijken.“Zullen we even wat gaan eten?” zei Bas. “Ja! Ik heb echt honger, mijn maag knort helemaal..” Ze liepen naar een gezellig restaurantje wat er goed uit zag. Ze gingen naar binnen en werden door een medewerker van het restaurant op een plaats gezet. Vanaf hiervandaan konden ze precies Perdita zien staan in de wei. “Wat een geweldige plek heeft u uitgezocht!” Zei Anna tegen de medewerker. Hij bloosde en liep gauw weg. Ze lachten hem na. Ze bestelden en gingen eten.
“Zullen we nog even uitgaan?” “Nee, ik ben moe en wil graag slapen.” Bas was teleurgesteld maar respecteerde haar en liep mee naar huis. “Kan ik bij jou blijven slapen?” vroeg Anna. “Ja tuurlijk! Dat mag altijd, dat weet je lieverd!” Ze liepen nog even door zonder iets tegen elkaar te zeggen. Opeens hoorden ze een auto aankomen. Ze werden verblindt door de lichten. En ineens hoorden ze een harde gil…
Dankjewel voor het lezen
Groetjes!
Moet nog even verzinnen 
