Geplaatst Deze gedichten heb ik een tijd geleden geschreven over een vriendin van mij. Ze zat toen in een hele zware periode, waardoor het voor ons ook niet makkelijk was. Gelukkig zijn we er samen doorheen gekomen en gaat alles nu beter, maar ik wilde ze toch even plaatsen
Donker
Ze zit daar in het donker,
helemaal alleen,
het enige wat ze denkt is; waar ben ik? Waar moet ik heen?
Haar knieen opgetrokken
In haar ooghoek glinstert een traan
Er is geen hier of nu
geen morgen of vandaag
geen leuk of stom
zelfs geen snel of traag
Er is hier niets, alleen de leegte van het bestaan,
bladeren eerst groen en mooi hangen dor aan de bomen, die langzaam vergaan.
Samen met haar oude ik...
Er zijn hier geen emoties, geen blijdschap, geen verdriet en pijn,
anders zou het helemaal onverdraagzaam zijn
Alles is zwart en wit, soms een beetje grijs,
kleur bestaat hier niet, alles is koud als ijs
Zo doolt ze hier rond,
niet wetend waarnaar toe,
geen doel, kennis, zelfs geen gemis,
gewoon gewend aan de wereld zoals hij nu voor haar is
Elke traan die ze huilt is er een van de kwelling in haar hart,
haar hart van goud naar steen,
haar traan van blauw naar zwart
Ze droomt van haar leven, haar vroeger, haar verleden,
van mooie dagen vol met zon en liefde,
die plaats maakte voor haar donkere heden
Als ze stiekem haar ogen sluit en denkt aan haar toekomst,
weer weet waar ze voor vecht,
dan zie je een kleine glimlach,
en dat is haar goed recht
Beetje verdrietig gedicht, maar op dat moment voelde het gewoon zo.
Ben benieuwd wat jullie ervan vinden
