Hij streek zijn haren uit zijn gezicht.
Er vielen tranen
Op zijn onbegonnen gedicht
Zijn ogen waren net vulkanen
De woorden waren de herfst
Zijn gedachten dwarrelde op het blad
hij luisterde naar de wind
het lege glas, hij was zat
de alcohol schreef zijn gedichten
hij voelde de zeurende pijn
knarsend in zijn gewrichten
hij zou het liefst nuchter zijn
zijn woorden waren de herfst
een traan op zijn gedicht
een enkele haar
in zijn gezicht