Bokt.nl

Citaat:

Courage

Het was een mooie dag, Kat ging rijden op haar geliefde paard courage, een nu 6 jarig paard. Courage, het franse voor moed, paste perfect bij het paard, Courage was een prachtige zwarte ruin. 1.60 m groot, en hield van alles wat hij met zijn bazin kat kon doen. Kat, een 17 jarige tiener met fel blauwe ogen en blond stijl haar. Samen reden ze wedstrijden. Kat kon zich geen fijner paard voorstellen. Het begon allemaal 3 jaar geleden, zo lang had ze courage al!

Ik zag der voor het eerst in de handelstal. Ik stond daar, wachtend tot iemand me kwam kopen, ik wist dat ik te koop was door de oudere paarden toen ik nog veulen was! Ik was 3, en stond in zon buitenstal, had uitzicht op de rijpiste, zag de andere paarden met 2-benige wezens op hun rug, met tussen hen en het paard een leren ding, en nog zon raar ding om hun hoofd, er zat ook iets in hun mond waaraan touwen, teugels volgens de oudere, zaten, die gingen naar het 'wezen' op de rug, daarmee bestuurde ze de paarden. Ik had bang voor die wezens. Ze waren eng! Maar er was 1 wezentje waar ik niet bang voor was, in het begin wel, maar daar had ik geen enkele reden voor! Ze kwam op een zondag in de zomer naar de stal. Ze was dun! En lief! Ik dacht dat ik háár wel kon vertrouwen!

Ik was natuurlijk helemaal gelukkig toen mam vertelde dat ik een paard mocht, ik had al een pony Gil, maar ik was te groot voor haar en ze kon niet voor een karretje dus kon ik alleen maar vd'en! Toen mam zei dat we een jong paard gingen kopen dat ik zadelmak mocht maken onder begeleiding van Sandra was ik wild enthousiast, ik besefte toen alleen niet hoe hard werken zadelmak maken wel niet was! We kwamen aan en het eerste paard dat ik zag was een prachtig zwart paard, niet zo groot, nieuwsgierig en toch bang. Hij kwam, hoewel hij me niet kende, naar me toe, hij rilde van angst maar bracht toch de moed op om even te kijken wie ik was, ik had mijn besluit al genomen! Deze werd het, ik hoefde de andere niet eens te zien! Déze! Mam drong er op aan toch rond te gaan kijken en om haar te plezieren deed ik dat. Ik hoorde de zwarte al hinnikten toen ik weg liep! Toen was ik 100% zeker.

Ze kwam even kijken naar me, ik voelde me een sul! Ik, een stoere hengst, en ik durfde niet eens naar zon klein meisje? Eigenlijk zag ze er betrouwbaar uit...Zou ik toch? Ik verzamelde al mijn moed en ging stapje voor stapje naar der toe, stak mijn neus over de boxdeur en snuffelde aan der, ze gaf me een appeltje, ja! Deze meid wou ik wel als baasje, maar hey? Waar gaat ze naar toe?! Kom terug!

Er stond nog een schimmeltje en een vosje, beide jong en onervaren, sociaal maar toch wat 'vals' 2 merrietjes, ik wou geen merrie, geen 2de Gil, die telkens weer slecht gezind is op stal! Toen we beide paarden (te) grondig bekeken hadden (naar mijn zin) vroeg mam welke ik wou, en meteen liep ik naar de zwarte.
'Maar dat is een hengst' schrok mama.
'Die kunnen we laten castreren' suste pap die blijkbaar ook wel iets zag in hem, (ik weet nog heel goed dat ik toen meteen dacht: ‘Eindelijk iemand met smaak!’)
En hij werd het, en toen ze me vroegen een naam te bedenken voor het paard, flapte er meteen ‘courage’ uit. Een paar vragende blikken die een tijd lang onbeantwoord bleven gingen mijn richting uit, maar ik wist wel beter, en courage volgens mij ook!

Citaat:

Mijn vader handelde de zaak af, ik was te vinden bij Courage, ik had een eigen paard, een droompaard, een zwarte (binnenkort) ruin! Ik wist het zeker! Courage was hét paard. Mijn vader zei dat we naar huis gingen, na een half uur onderhandelen! Ik drukte met veel tegen zin een afscheidskus op Courage’s neus.
‘Tot maandag’ fluisterde ik, want maandag kwam hij!

Ze stond echt een hele tijd voor mijn stal, ze aaide me, en praatte met me! Heel rustig. Ik werd er zelf rustig van, ontspannen. Een 2de soortgelijk wezen stond plots voor mijn staldeur.
‘sst schat’ suste t kleintje dat voor me stond en ik kalmeerde, ik ging bij haar staan, ver genoeg van dat 2de ding weg! Ze raakte mijn neus aan, zachtjes en liefkozend, en toen ging ze weg...Nam ze mij niet mee?!!

Op de terug weg kon ik al niet van hem zwijgen, mijn moeder werd geloof ik gek van me! Het was nog maar 1 dag. En dan kon ik heerlijk bij hem zitten, hij zou eerst een tijdje thuis staan tot hij gecastreerd was, dan ging hij naar de privé manege die hier vlak in de buurt lag zodat ik echt áltijd om hulp kon vragen als het niet lukte, en als hij opgeleerd was en ingereden, dan kwam hij terug thuis en kreeg ik thuis les. Ik keek al uit naar het moment dat ik gewoon bij hem in de stal kon zitten!! Slapen ging bijna niet, morgen! Dan kwam hij!

Ik stond me maar wat te vervelen, plots schoot er iemand langs me door en voor ik er erg in had hing er een halster rond mijn hoofd! Ik wist dat het een halster was! Ook van de oudere paarden trouwens. Ik moest naar een groot ding, dat stond achter een soort gelijk ding op ronde euh, dingen! Angstig beklom ik, trede voor trede dat gevaarte, en toen ik aankwam...Toen vond ik eten! Zo gevaarlijk was dat ding dus niet! Het zette zich in beweging en ik schrok even! Maar veel tijd om raar te doen had ik niet, ik moest verdorie alle moeite van de wereld doen om me recht te houden!!

Ik stond op, en wist dat het vandaag de dag was! De stal was al klaar gemaakt. Hij kon komen, en na het eten kwam hij ook! Mijn paard!

Ik zag het meisje! Het meisje van gisteren! Ik hinnikte van pure blijdschap!

Hij hinnikte! Ik was blij! Want ja hoe voel je je als een paard dat je nog maar 1x gezien hebt je zo begroet? Goed toch? Hoewel ik niet wist of hij hinnikte van opwinding of van blijdschap, verplichte ik mezelf te geloven in het 2de, dat klonk namelijk stukken mooier! Hij mocht naar zijn stalletje en ik liet hem die middag, (met heel veel moeite) met rust!

Ik werd overgenomen door mijn meid! Ik streelde met mijn hoofd langs der en ze leidde mij naar een soortgelijke buitenstal als waar ik stond, en weer kon ik naar buiten kijken, naar een piste! Hij leek wel wat op de vorige! Langs me stak nog een hoofdje (een kleintje) over de deur, ook al gezelschap! Dat komt helemaal goed! Mijn meidje liet me rustig wennen aan mijn omgeving, ik vond het eerlijk gezegd wel leuk om even alleen te zijn, nu ik wist dat zíj voor me zou zorgen, wou ik wel even rusten. Ik verkende mijn gehele ruimte, groot, schoon, er stond fris water en er lag lekker hooi voor me klaar, dé droomplek toch?!

Ik liet hem de hele middag met tegen zin met rust, belde de dierenarts voor een afspraak wat verbazend snel kon, en belde Sandra om hem morgen een keer op weide te zetten. Morgen ging hij op weide en woensdag werd hij een ruin...
Ik sliep rustig en liet hem ‘s morgens al de weide zien, samen met sandra! Zij was helemaal gek van hem!

Nadat ze me de grenzen van de weide liet zien liet ze me los, ik wou haar laten zien wat ik kon, ik showde, bokte, galoppeerde en steigerde zo mooi en hoog als ik kon! Ik wíst dat ik mooi was!

Toen we zagen dat hij rustig werd lieten we hem tot 's avonds op de weide, ik ging hem halen
'Cooouurrraaagggeeee!!!'
Met een vrolijke galop kwam hij naar me toe en liet zich gewillig naar de stal leiden, kijk dít was nou een droompaard! En morgen werd hij gecastreerd! Het ging echt enorm snel! Maar morgen kon onze dierenarts!

Dit zou ik nooit vergeten! Ik werd gewekt door een man die me bekeek, hij zei wat tegen mijn meid en gaf me een prik. Wat ertussen mijn inslapen en weer wakker worden gebeurt was wist ik eerst niet. Tot ik het voelde! Mijn mannelijkheid! Met mijn oren in de nek begroette ik mijn 'baas'. Wat had ze nu gedaan?!
'Ook een goede avond schat. Wat ben jij goed gezind!' Ze lachte.
Ik was boos, eigenlijk maar eventjes! Want toen ik mijn voer binnen had, wou ik al niet meer boos zijn.
'Nog een weekje en jij gaat aan de longe!' zei ze nog voor ze weg ging zodat ik kon gaan slapen

Citaat:

Zweverig liep ik door het huis. Hij gedroeg zich keurig tot nu toe! Ik was benieuwd hoe hij het onder het zadel ging doen. Maar eerst maar eens zien wat hij aan de longe doet! Tevreden ging ik douchen waarna ik dood moe op mijn bed viel, nog geen vijf minuten later sliep ik.


'Saai hier op stal hoor' dacht ik en ik staarde naar de donkere nacht, naar de sterren die als lichtjes in de hemel kleefden. 'Zou ik mijn staldeur open krijgen?'
Ik prulde aan het slot, dat had Skai mij geleerd, mijn vriend op de handelsstal, wij braken altijd samen uit! Misschien daarom dat Skai verkocht werd, en ik een korte tijd later ook?
*kssshht*
'Het is open! Nu voorzichtig open duwen' Rustig zetten ik mijn borstkas tegen de deur, deze ging soepel en geluidloos open.
Mijn hoeven klonken hard op het beton. Nog 2 meter en... met een sprong wist ik me op het gras te krijgen. Zo nu kon ik zonder enig geluid de boel verkennen.

Ik hoorde mijn vader roepen 'Kaaaaaaaatttttt, kom snel naar onder'
'Ik kom' mompelde ik maar viel weer in slaap. Tot ik ruw gewekt werd met een klets water.
'Waar was dat voor nodig!!' bromde ik boos
'omdat Courage weg is'
ik wist niet hoe snel ik me moest aankleden om hem te gaan zoeken...

Citaat:

Ik draafde over het bospadje. Nooit geweten dat er hier een bos was, bedacht ik me. Ik hield even halt, je wordt toch aardig moe van al dat lopen!
Plots hoorde ik iets in de struiken ritselen! Het waaide niet, dus dat kon t niet zijn! Gespannen tuurde ik in de richting van de struik, al mijn spieren opgespannen klaar om weg te rennen, eigenlijk wou ik het al op een lopen zetten toen ik dat geluid hoorde, maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn angst.
‘grrrrr’ hoorde ik uit de struik komen.
Verbaasd en geschrokken rende ik van de richting waar ik kwam
‘baass!!!! Baassss!!! Help!! Er zit een monster in die struihuik!!!’ Schreeuwde ik. Ik rende zo hard als ik kon, nooit eerder had ik zo gerend! Ik denk persoonlijk dat een renpaard er niets tegen was!
*Plof*
Verbaasd bleef ik even liggen. Wat? ...

‘Courage? !!! Coooourrraagggeeee!!!’ ik riep zijn naam zo hard als ik kon,
‘Waar zou ik naar toe gaan als ik een paard was, de weide? Nee daar heb ik al gekeken, de voerkamer? Nee dan zou hij die al met een sleutel hebben moeten open doen... Als ik een paard was zou ik... ’
Haar vader keek haar verbaasd aan, toen ze ineens opkeek als of ze net iets heel belangrijks gevonden had en richting het bos liep
‘Natuurlijk! Ik zou het pad volgen!!’ riep ze verklarend, en ze liep snel richting bos

met veel moeite stond ik op. Verbaasd door mijn val was ik t monster helemaal vergeten
‘courageee!!!’ hoorde ik in de verte
‘baaaass!!!’ Hinnikte ik luid.
Ik stapte rustig naar de richting van mijn stal. Ik zou haar onderweg wel tegen komen, daarbij voelde mijn benen te stijf om nog te galopperen, daar in de verte zag ik haar!!

‘Courage!!!!!!!’ Riep ik blij! Ik rende naar hem toe en vloog hem om de nek! Hij hinnikte blij, en ik zou zweren dat hij even gelukkig was om mij te zien als ik om hem te zien!
‘Courage jongen, wat doe je toch maar! Ik was zo ongerust!’
een fluwelen neus blies warme lucht in mijn nek, wat was het toch een schat...

Citaat:

Ik werd weer naar mijn stal geleid. Voelde me veilig bij mijn meid, en werd verzorgt, ik kreeg een heerlijke poetsbeurt en ik mocht even los in de paddock. Ik vond het heerlijk! Heerlijk om zo bezig te zijn met mijn baas. Plots ging ze even uit de paddock, verbaasd keek ik haar na toen ze naar een deur ging waar ze nog nooit door gegaan was.

Nadat ik Courage gepoetst had en in de paddock had losgelaten, en hij ook wat uitgeraasd was. Besloot ik dat ik hem even het zadel ging laten zien. Dan wist hij toch al dat het ‘ding’ niet beet voor als hij het op zijn rug kreeg. Ik zag hoe verbaasd en nieuwsgierig Courage mij volgde toen ik het zadel ging halen, en hoe bang hij reageerde toen ik met het zadel naar hem toe liep.

Verbaasd zag ik dat ze een ding in der handen naar me toe nam. Wat was dat? Beet het? Ik besloot eerst wat afstand te houden. Ik hield het ding in het oog, en ook wat mijn baasje er mee deed. Ze legde het neer, in het midden van de paddock, en ging toen op de rand zitten. Besluitloos staarde ik van haar naar het ‘ding’ en van het ‘ding’ terug naar haar.

Hij bleef een tijdje op zijn plek staan. Keek onderzoekend naar het zadel en naar mij. Alsof hij van mij kon aflezen of het zadel al dan niet gevaarlijk was, rustig en geduldig wachtte ik tot híj besloot of hij het zadel genoeg kon vertrouwen om er naar toe te wandelen en er eens aan te ruiken.

Het ‘ding’ lag stil in de paddock, het bleef gewoon op zijn plaats liggen. Zou ik toch? Ja ik probeer maar! Ik springt vast en zeker harder dan dat ‘ding’ en het heeft niet eens benen zo te zien. Stapje voor stapje liep ik richting dat ‘ding’ En toen ik er vlakbij stond, verzamelde ik al mijn moed om er eens aan te rieken, ik porde er een keer tegen met mijn neus en kreeg de schrik van mijn leven!

Ik zag hoe hij er aan rook, en er tegen duwde, waardoor het zadel omviel. Alsof hij aangevallen werd door het zadel sprong hij de lucht in en bracht zichzelf vervolgens zogenaamd ‘in veiligheid’ voor het zadel. Ik lachte zo hard dat ik praktisch van de bakrand af viel. En alle moeite moest doen om er op te blijven. Niet wetende wat er gebeurd was staarde Courage om de beurt naar mij en naar het zadel dat zo juist 'bewogen’ had.

Ik sprong angstig weg toen het ‘ding’ een sluwe beweging naar opzij maakte bij mijn aanraking. Mijn baasje viel half van haar plekje, en maakte een raar geluidje dat eigenlijk best leuk klonk. Verbaasd keek ik half naar haar, en half naar het ‘ding’ om te zien of hij niet meer van dat soort kuren in zijn hoofd zou halen, na een 10 minuten naar het ‘ding’ te staren besloot ik nog eens te gaan kijken. En ja! Het bleef liggen. Zou het dan toch veilig zijn?

Nadat hij zijn eerste schrik overwonnen had ging hij er nog eens aan rieken, hij duwde er een keer tegen en ontspande toen hij zag dat het zadel niets meer deed. Hij schrok ook niet meer van de kleine beweging die het zadel maakte toen hij er nogmaals, maar wat harder, tegen duwde. Ik denk dat hij door had, dat die beweging kwam doordat hij er tegen duwde!

Hoofdstuk 2: Courage wordt opgeleerd.

Citaat:

De dagen die volgde liet ik Courage elke dag even uit in de paddock, en mocht hij de dag voor ik naar de manege zou gaan voor de 1ste keer nog eens naar het zadel kijken. Hij reageerde nu bijzonder nuchter op het zadel. En ging er zonder twijfel naar toe om er mee te ‘spelen’. Toen het spelletje toch wat te ruw werd (en dan vooral voor het zadel) Nam ik hem mee voor een wandelingetje in het bos, hij genoot er echt van! Dat zag je gewoon aan hem.


Ik mocht nog een keer met het zadel spelen, toen ik besloot dat als ik er een keer tegen ‘duwde’ met mijn voorbeen, het zadel toch leukere bewegingen zou maken, nam mijn baas mij nog voor ik eens kon duwen weg van het zadel. Ik was even teleurgesteld tot ik naar het bos mocht, Mijn baas nam me mee naar leuke plaatsen en ik mocht even grazen en drinken aan het riviertje. Ik hoorde mijn baasje ook nog zeggen
‘Als ik je kan rijden, dan steken we dit riviertje over, en dan komen we in zon verschrikkelijk mooi deel van het bos’ Toen ik gedronken had keerde we terug richting stal. Ik keek mijn ogen uit! Goh wat was het fijn buiten!

Ik voerde hem, en ging slapen. Hopend dat hij zich morgen zou gedragen... Ik sliep goed, en was dan ook een uur vroeger wakker dan mijn wekker me zou wekken. Te gespannen om opnieuw te gaan slapen besliste ik om gewoon een uurtje lekker bij Courage te gaan zitten.

Ik werd al vroeg gewekt. Mijn baasje kwam gezellig een uurtje bij me in de stal zitten, en ze had een appeltje bij. Heerlijk zijn die dingen! Na een uurtje knuffelen en praten met me begon ze me te poetsen tot ik glansde, kamde mijn manen en staart en begon me klaar allerlei bescherming aan te doen, vervolgens leed ze mij naar dat grote ding waar ik vorige keer ook op had gestaan toen ik weg moest van mijn oude stal en naar hier moest komen.
‘Nee ik wil niet! Ik wil niet weg!’ Protesteerde ik. Maar het vertrouwen in mijn baas overwon de angst om weg te gaan van deze stal, en ik werd op dat ding geladen, Mijn baasje zei dat ik op de trailer moest omdat we naar de manege gingen, nou wist ik ineens hoe dat ‘ding’ noemde.

Courage wou eerst niet op de trailer, ik praatte rustig met hem en wachtte geduldig tot hij toch de trailer op ging. We reden naar de manege waar hij er zonder problemen weer af ging. We hadden de binnenbak voor een uur voor ons alleen, en ik wist dat hij toch eerst een half uur mocht loslopen om de piste te verkennen, om vervolgens een kwartiertje te rieken aan de longe en de zweep. En daarna zou hij ongeveer 5 a 10 minuten aan de longe gaan. Alles lekker rustig aan.

Ik mocht even los in de binnenbak, ik rook verbaasd aan een ding waarachter nog een paard stond. Ik dacht: ‘ow gezelschap!’ Maar nee hoor, toen ik hem wou begroeten met een lik kreeg ik een ijskoud ding tegen mijn tong. ‘Bah!’ Zon paard was ik nog nooit tegen gekomen, ik besloot even om het koude ding te kijken, misschien was het wel een raam! Ja dat was het! Over moedig gooide ik mijn hoofd om het raam, of tenminste, dat wou ik doen, met een knal kwam ik in aanraking met de muur! AW!

We zagen hoe hij geïntrigeerd naar de spiegel keek, en er nog eens aan lekte ook, om vervolgens met de oren half plat om de spiegel heen te willen kijken. Wat overmoedig blijkbaar want hij kwam nogal onzacht in aanraking met de muur, en rende vervolgens met de oren in de nek bokkend in het rond!
Sandra en ik keken het schouwspel nogal verbaasd aan. Waar was hij nou mee bezig? Nadat hij uitraasde kwam hij bij ons staan, en besloten we dat hij nu wel kon kennismaken met de longe en de zweep.

Het grootste meisje ging even weg, en kwam terug met 2 dingen die ik nog nooit gezien had. Ik mocht eerst kennismaken met een slangachtig ding dat opgerold was, een longe noemde ze het. Maar die ‘longe’ boeide me eigenlijk niet zo. Dat langwerpig ding met een longe aan (want het leek er erg op) daarentegen wél!

‘Hij is meer geïnteresseerd in de zweep geloof ik’ zei Sandra en gaf de longe aan mij.
‘Klik maar vast’ liet ze er op volgen. Ik klikte de longe vast aan Courage’s halster en Sandra liet hem even kijken naar de zweep
’en nu ga jij heel even werken jochie’
Ze liet hem wat rondjes lopen aan de longe op de linker en rechterhand. Na vijf minuten stopte ze al.
‘Genoeg voor vandaag’ zei ze.
Ik was toen zo fier op hem, ik wist niet ik een aantal maanden later tegenover hem zou staan...

Ik werd een paar keer gelongeerd, steeds langer. En na een tijd kwam het ‘ding’ waar ik al eerder aan had mogen ruiken ook eens op mijn rug, en iets wat voor mij onbekend was. Het bestond uit allemaal riempjes en werd over mijn halster gedaan, in mijn mond zat een kunststof ding. Waar ik lekker op kon knabbelen! Ik vond het eigenlijk helemaal niet erg. Tot mijn grote verbazing, ging mijn baasje een paar maanden later op me hangen! Wat was hier nou de bedoeling van?

Na een paar maanden met zadel longeren mocht ik voor de 1ste keer op hem hangen. Eigenlijk hebben we lang gedaan over het opleren omdat hij tussendoor vaak een paar weken op weide mocht om alles even te verwerken. Ik zette mijn voet in de beugel en verplaatste mijn gewicht voorzichtig van de grond over naar zijn rug. En toen hing ik op hem! Verbaasd zag ik zijn oren eventjes naar achter gaan en even spande hij zijn spieren op om meteen weer te ontspannen. Heerlijk als je paard je zo vertrouwt!

Eigenlijk vond ik het helemaal niet erg dat mijn baasje dit deed. De 2de keer ging ze zelfs zitten, en meteen stapte ze weer af en mocht ik weer een weekje op weide, na mijn weekje weide ging mijn baas weer op mij zitten en stapte we wat rond, en van toen af begon het echte werk. Ik moest stappen en draven aan de longe. Met mijn baas! De eerste keer vond ik het echt moeilijk. Ik raakte uit evenwicht en het lopen ging me niet meer zo goed af als voor ze op me kwam zitten. Na een paar keer bedacht ik me dat als ze er nou niet op kon gaan zitten, dat ik dan zonder haar aan de longe mocht, en dan was het allemaal makkelijker, dus telkens als ze wou opstappen ging ik rondjes draven, of bokte ik even vrolijk, niet om haar te raken, zeker niet! Gewoon dat ze er niet op raakte.

Na een paar keer bokte Courage, hij ging rondjes draven of ging er gewoon vandoor, Courage is een sterke kwpn die je gerust mee kan trekken als hij wil. Sandra werd het zat en telkens als hij bokte kreeg hij een tik, waardoor ik er na een uur alsnog op geraakte en even rustig kon rijden

Als ik bokte ofzo, dan kreeg ik een tik! Dat deed eigelijk pijn, en dan maar liever wat minder goed lopen! Tot mijn grote verbazing ging het lopen aan de longe telkens beter, de galop was bijzonder moeilijk maar na een paar keren had ik mijn evenwicht gevonden. Ik mocht ook los in de bak. Telkens maar een paar keer per week en telkens maar 10 a 15 minuten. En zo bouwde ze geleidelijk aan op tot een uurtje rijden.

Rustig aan bouwde Sandra en ik het rijden op. Toen hij ongeveer een jaar onder het zadel was, was hij eigenlijk klaar voor wedstrijdjes, op 5 jaar zijn we gestart in B wedstrijden, en het ging hem goed af. Hij had geen schrik van de witte hekjes, en vond het leuk dat er zo veel aandacht op hem gericht was waardoor hij nog mooier ging lopen op wedstrijden. Sandra oefende al voor het L niveau, en inmiddels rijden we l2. Ik heb het rustig aan gedaan en start niet elke week wedstrijden. Maar toch ben ik enorm fier op Courage, hij was zo bang maar is nu echt een fijn paard om te rijden.

Stilletjes aan mocht ik wedstrijden starten zoals mijn baasje ze noemde, er keken veel mensen als ik binnen kwam lopen, en dan ging ik nog mooier lopen! Ze mochten natuurlijk geen slechte indruk van mij krijgen. Mijn baasje was altijd erg fier op mij. Ik hield van wedstrijden, net zoals van het bos! Daar zijn we ook vaak naar toe gegaan, en gaan we nog vaak naar toe. Het stukje achter het riviertje is inderdaad adembenemend mooi! Net zoals mijn baasje zei...