het is absoluut níet wat ik wou 
het is zon soort verhaal dat eigenlijk helemaal nergens op trekt 
dus zo een wat in een kwartiertje geschreven is uit verveling. Heb er een spellingscontrole over gegooid dus normaal zouden er niet zo veel fouten meer in mogen zitten.
Citaat:
Afscheid van een vriendin
'Hey il ga je mee naar de stad?' Hoor ik iemand fluisteren
Verbaasd draai ik mij half om en kijk in het gezicht van Katrin,
‘Ja graag!’ Fluister ik terug en stuur tijdens de les wiskunde een sms’je naar mijn moeder om te waarschuwen dat ik na school naar de stad ga.
‘ILSE!’
Ik schrik me rot en kijk recht in het boze gezicht van men. Frame, mijn wiskunde leerraar
‘Euh ja mijnheer?’
‘moet je niet opletten’
‘jawel mijnheer’
‘Waarom doe je dat dan niet? !’
‘sorry mijnheer’
‘Wat doe je trouwens? !’
‘Niets mijnheer, was er gewoon even niet bij’ lieg ik.
‘Opletten nou meid! Je hebt het nodig!’
‘ja mijnheer’
Ik druk nog snel even op verzenden en let op. We stormen naar buiten voor de middagpauze!
‘wat was je aan het doen Ilsetje’ hoor ik een venijnige stem achter me vragen
‘niets wat jou aangaat’ antwoord ik geïrriteerd en wil door lopen
‘niet zo snel’ reageert de stem nu, alleen verontwaardigder als er voor
‘waarom niet’ Ik kijk recht in het boze, verontwaardigde gezicht van Katja, de slet van school
‘ik wil weten wat je deed’
‘Ik was papiertjes aan het vouwen’ antwoord ik met rollende ogen en wandel daarna samen met Katrin naar de eetzaal, we eten wat en krijgen te horen dat we vroeger naar huis toe mogen!
Vrolijk huppelen we over straat, Katrin en ik arm in arm. Tot...
Piepende remmen, een doffe knal en ik word tegen de grond gesmakt. Als ik wakker word weet ik even niet waar ik ben, de koele wit tinten doen me echter al snel beseffen dat ik in het ziekenhuis ben, ik probeer mijn hoofd te bewegen maar dat lukt niet, hoewel ik het niet zie, vermoed ik toch dat Katrin niet in mijn buurt ligt. Zou mijn moeder in de buurt zijn?
‘mam’ fluister ik schor en nauwelijks hoorbaar,
‘nou laat mijn stem mij ook nog in de steek’ vloek ik in mezelf
‘Ja liefje?’
verbazingwekkend hoe goed ze hoort bedenk ik me
‘Waar is Katrin’ Ik fluister nog steeds schor maar al beter hoorbaar.
‘ze... Ze ligt op intensive care...’
‘Wat is er gebeurd?’ Huil ik bijna,
Katrin? ! Wat is er met Katrin? ! Schiet er door mijn hoofd
‘Een auto heeft Katrin aan gereden, jij bent ook gevallen maar niet geraakt’ Legt moeder rustig uit.
Een dokter komt binnen en ziet dat ik beter ben, hij kijkt me volledig na en zegt dat ik morgen wel naar huis mag
‘ik wil Katrin zien’ zeg ik nu,
mooi mijn stem doet het alweer
‘Morgen misschien’ antwoord de dokter en kijkt me twijfelend aan.
‘Oké’ antwoord ik, ik krijg het idee dat verder vragen toch niet veel zal uithalen. Dus ik spaar mijn stem maar zolang ze wil meewerken.
‘slaap nog maar wat kind, dan kan je morgen Katrin zien’ zegt mijn moeder
Ben ik even blij dat ze zegt dat ik weer mag gaan slapen! Geen vijf minuten later slaap ik.
Ik word ‘s morgens wakker en weet dat ik naar Katrin mag. De dokter controleert me een laatste keer en zegt dat ik naar huis kan, maar dat ik moet rusten
‘Ja ja komt voor elkaar maar mag ik nu naar Katrin?’ vraag ik ongeduldig
Weert die bedenkelijke blik, maar hij stemt toe.
Ik pak in en ga met mijn moeder naar Katrin’s kamer, op intensive care.
‘Ze is in coma’ zegt moeder
‘Katrin?’ Vraag ik. Ik weet dat ze me kan horen, ook al lijkt dat niet zo!
Schijnbaar wachtte Katrin op een teken of ik nog in leven was, want er verandert iets in haar situatie, de dokters komen binnen en zeggen dat ik moet blijven praten met haar.
‘Katrin? Meid ik ben het, Ilse! Het is tijd om op te staan zodat we snel naar de stad kunnen meis!’ Ik weet dat ik zever, als we nog naar stad gaan zal het met een rolstoel zijn! De kans dat Katrin nog ooit kan lopen is bijzonder klein... De kans dat ze zelfs kan bewegen is klein... Er is iets in haar hersenen geraakt waardoor ze lam is!
Katrin opent haar ogen.
‘Ilse?’
Vragend kijk ik de dokters aan, kan ze dan nog wel praten?
Blijkbaar snappen zei er ook niets van en kijken even naar mij, met blikken die boekdelen spreken.
‘Katrin?’ antwoord ik
‘Ilse....Ik vergeet je niet! Nooit! We blijven vrienden hé?’
‘Ja maar...’ Tranen springen in mijn ogen. Wat bedoelt ze?
‘Katrin...Ik wachtte op jou...Geniet van het leven, elke dag kan de laatste zijn’
Katrin’s ogen sluiten weer.
‘Katrin nee!!’ Ik huil, ik huil in bijzijn van zoveel mensen, in bijzijn van dokters, mijn ouders, katrin’s houders... Maar het interesseert me niet.
Katrins hartritme wordt heel ongeregeld, tot er geen hartslagen zijn...
‘Kga je missen...’ fluister ik nog met trillende stem, wetende dat ze het nog gehoord heeft. En dan... Dan word alles stil...
Geplaatst 
.. 
Vond het helemaal niet leuk.