Bokt.nl

Citaat:

Lachend keek ze hoe Diablo op haar afkwam, zijn mooie lange manen vlogen zachtjes mee met de wind. Zachtjes aaide ze zijn neus, waarna ze zijn halster omdeed en hem meenam naar de stallen.Ze pakte haar poetsspullen, poetste hem en zadelde hem op.Vandaag zou ze eigenlijk een buitenrit maken maar vanwege de regenbui gisteren waren de paden te modderig. Gelukkig was het rustig op stal, en was er niemand in de bak. Eerst zou ze hem maar even laten loslopen, misschien zou ze daarna nog wat balkjes neerzetten. Het loslopen ging fijn, vandaag was hij rustig, dus besloot ze om maar een hindernisje te maken. Alles ging goed. Na het rijden ging ze hem afzadelen, maar toen ze het zadel van hem afhaalde, zag ze iets wat haar nog nooit was opgevallen. Er zat een bultje op zijn schoft waar een beetje pus uit kwam. Haar intuïtie zei dat dit niet goed was, en snel ging ze naar haar instructrice. Ze kwam kijken en ging direct naar de telefoon om de dierenarts te bellen. Gelukkig kon de dierenarts gelijk komen, en hoefde ze niet te wachten. Toen de dierenarts Diablo bekeek, zag je aan zijn gezicht dat hij aan het twijfelen was.” Het kan”… begon de dierenarts.”Het kan dat het dek niet goed onder het zadel lag en dat het is gaan schuren, maar dan zou er waarschijnlijk nog geen pus uit komen.” “Het kan ook dat het een tumor is maar dat zou ik dan moeten onderzoeken.” Natasha zat te twijfelen. “Dan moet ik even snel naar mij vader bellen”zei ze daarna. “Dat is goed, ik heb alle tijd”. Natasha zou er niet aan moeten denken dat de prachtige witte hengst een tumor zou hebben. Ze had hem als klein veulentje gered nadat zijn moeder hem af had gestoot. Ze kregen een hechte band en na 3 jaar van het verzorgen van de hengst mocht ze hem kopen van haar moeder.Toen ze eenmaal haar vader had gebeld, die toe had gestemd met het onderzoek, nam de dierenarts een monster van de wond, en nam wat bloed af. Het paard hinnikte zachtjes toen de naald binnendrong in zijn mooie lichaam. Ook kreeg hij nog antibiotica zodat de wond niet zou gaan ontsteken.”Vanavond of morgen heb je de uitslag van het monster en het bloed”, zei de dierenarts en hij vertrok. Natasha zette Diablo in zijn stal, fluisterde hem nog wat lieve woordjes toe en verliet de stal. Nog een keer keek ze achterom op de terugweg, bezorgd om haar enige steun in moeilijke tijden.

De volgende ochtend werd ze wakker van de telefoon.”Met Natasha Marters”zei ze slaperig. “Met Julie”. Julie was haar instructrice.”Er is iets met Diablo, je kunt maar beter even komen” ging Julie verder. “Oké, ik kom er gelijk aan” Natasha kleedde zich aan, en ging zo snel mogelijk naar de stal toe. Eenmaal aangekomen zag ze de dierenarts en Julie staan. Natasha zag aan hun gezichten dat het niet zomaar iets was. “Het gaat niet zo goed met Diablo.”zei de dierenarts, hij keek bezorgd. Natasha keek de stal in en zag Diablo op de grond liggen. Ze hoorde dat hij maar moeilijk kon ademen.
“Ik denk dat er iets in de antibiotica zat waar hij niet tegen kan, maar dat weten we niet zeker” de dierenarts zweeg. Na een paar minuten vroeg hij “Stond er ooit in zen papieren dat hij ergens niet tegen kon?Penicilline, of iets anders?”. “Nee, niet dat ik weet” Natasha kon op dit moment zich niks meer herinneren, het enigste waar ze nog aan kon denken was of alles nog goed zou komen.”Natasha…”begon de dierenarts. “ik denk dat we maar even over Diablo’s toestand kunnen praten.” Samen gingen ze even van de stal afstaan en zei de dierenarts “Ik denk niet het goed gaat met Diablo, ik had namelijk de uitslag gekregen van het bloed”.”En…” vroeg Natasha voorzichtig. Ze hoopte dat het niks ernstig was. “Het blijkt eruit dat het een kwaadaardig tumor is, het is al uitgezaaid, en ik denk niet dat we er nog iets aan kunnen doen…” de dierenarts legde een hand op haar schouder en zei “Nu is het aan jouw om te beslissen wat we moeten doen”. Natasha wist niet wat ze hoorde, ze zou afscheid moeten nemen van haar alles! Dat was haar ergste nachtmerrie, die nou op het punt stond om uit te komen. Ze was er helemaal stil van, haar hele wereld was aan het instorten. “Ik moet nu gaan”zei de dierenarts “Je kunt me altijd bellen als je hebt besloten wat het beste voor hem is”en ze ging. “Ik denk dat ik jullie maar beter even alleen kan laten”zei Julie waarna zij ook vertrok. Natasha ging bij Diablo in de stal, en ging tegen hem aan liggen. Daar bleef ze een paar uur huilen tot ze langzaam in slaap viel. “Natasha… Natasha…”Julie probeerde Natasha wakker te maken. Natasha schrok wakker en moest even denken waar ze was, maar toen herinnerde ze zich alles weer wat er gebeurt was die dag. Ze had dikke ogen van het huilen en was nog steeds heel erg moe. Ze keek naar Diablo, hij had het nog steeds moeilijk met ademen. Ze kek hem diep in de ogen aan, daar zag ze niet meer de Diablo vol vreugde en liefde die ze vroeger kende, ze zag nu een Diablo met zijn ogen vol pijn en verdriet. Op dat moment wist ze wat het beste voor hem was, ze kon hem beter uit zijn lijden verlossen…