Bokt.nl

Citaat:

Opeens was het erweer. Een stilte, een pijn. De terugblik aan die dag, die onvergetelijke dag. Geen onvergetelijke dag in positieve zin, nee helaas in negatieve zin. En het verlangen naar die tijd ervoor, die mooie tijd die er nu niet meer was. Het was nog niet helemaal voorbij, maar wel zo goed als.
"Tamara, wat is het antwoord op vraag zes?' zei meneer van Hout. "Ehm...Ik zou het niet weten meneer." zei ik zachtjes. "Je was gewoon niet aan het opletten, maar aan het dagdromen. Dus doe vanaf nu maar wel mee." zei hij. "Ja ik zal vanaf nu weer mee doen." zei ik 'normaal' terug.
Als ze me nou niet alleen hadden gezet, kon ik ook niet zoveel dagdromen. Maar in feite was het geen dagdromen maar overdag nachtmerrie's hebben. Dan zat ik daar met zo'n verdrietige blik en alle leraren vroegen zich af wat er was. Nee ik wilde het aan niemand vertellen, en ik kon het ook niet. De pijn die dan weer naar boven kwam, de haat, de verlanging. Mensen die haar gingen troosten, medelijden met haar hadden. Nee, ze zou het nog zeker een poos geheim houden, ook voor haar vriendinnen. Dat vond ik wel het moeilijkste, die ook merkten dat er iets aan de hand was. Ze vroegen er elke dag naar, maar ik zeg toch niks dacht ik bijmezelf. Alleen die ene stem in mij die af en toe zegt dat ik het wel moet zeggen, daar heb ik de grootste moeite mee. Hij verplicht me, en net als ik er niet meer aan denk zegt die vage grauwe stem dat ik het wel moet zeggen. Ik praat door, niet wetende wat ik allemaal zeg. En als ze dan vragen wat ik heb gezegd weet ik het zelf ook niet meer.

Ik opende mijn schrift, keek naar de bladzijden waar kilometers lage aantekeningen in moesten staan, maar nee, ik had geen zin om ze over te nemen. En als ik toch al de vorige aantekeningen niet had, wat moest ik dan met deze? Ik pakte mijn potlood, luisterde wat de leraar zei, en deed of ik ijverig alle aantekeningen overnam. Ik begon met de hals, en daarna omhoog, zijn oren, zijn hoofd. Mijn schat. Josav. Ik wilde naar hem toe, na een week er al niet te zijn geweest. Mijn rapport was slecht. Bar slecht. Voor tekenen stond ik goed, maar tekenen was mijn lievelingsvak. Elke dag tekende ik. De laatste tijd niet meer zoveel door school, mijn tekenspullen waren afgepakt en ik mocht niet meer naar mijn schat. Eens zou hij van mij zijn, en nee ik zou geen wedstrijden rijden. Ik zou door de bossen rijden, op de stranden gallopperen en dat alles op mijn gemak. Het oog, een moeilijk punt, het karakter moest er van af hangen. "En maak nu dan maar opdracht 1 tot en met 10, dat is ook meteen huiswerk." zei meneer van Hout tegen de klas. Ach er zat niks anders op dan toch maar aan mijn huiswerk te beginnen. Dan kon ik thuis verder met tekenen. Duits kan ik redelijk, misschien ga ik wat meer mijn best erop doen. En op geschiedenis en aardrijkskunde ook. Maar goed, eerst huiswerk maken, daarna aantekeningen overnemen en daarna op naar de volgende les. Ik moedigde mezelf aan om alles te doen zoals het er stond, geen woorden achterin het boek opzoeken, en wonder boven wonder werkte het. Ik was snel klaar en vroeg aan de leraar wat ik kon gaan doen. "Ga de woorden van hoofdstuk vier leren." zei hij. "Oké meneer." zei ik glimlachend tegen hem. Het waren niet de moeilijkste woordjes, maar wel veel. Acht paragrafen, en bij elke paragraaf vijfentwintig woordjes. Tweehonderd woordjes, maar na het kwartier kende ik er ongeveer vijftig. Iets minder, want als het erop aan kwam vergat ik wel een iets. "Tring, tring" deed de schoolbel. Op naar de volgende les.
Geschiedenis met mevrouw Kempers. Een aardige vrouw waar ik wel voor wilde werken. Toen ik met mijn geschiedenis huiswerk klaar was mocht ik Duitse woordjes leren, wat anders nooit bij haar mocht. Zou ze doorhebben dat er iets aan de hand was met haar. Of was ze gewoon in een goede bui, door het prachtige lenteweer? Waarschijnlijk dat laatste, ze loopt ook al de hele tijd te fluiten. Ik stak mijn vinger op en al gauw kwam ze naar me toe lopen. "Vertel het eens Tamara, wat is er?" vroeg ze op haar aardigst. "Nou, kijk begon ik aarzelend. Waarom bent U vandaag zo vrolijk?" ineens was het eruit. "Hahaha. Jij hebt door dat er wat met mij is en ik heb door dat er wat met jou is." zei ze, serieus maar aardig. "Kom vanmiddag even terug als je wilt oké? Het is nou toch bijna tijd." "Ik moet even kijken hoe het zit met mijn huiswerk, ik wil namelijk meer mijn best doen. Dus ik dnek niet dat ik het haal mevrouw. Ik ben ook pas na het zevende uur uit." zei ik, en met dat antwoord probeerde ik het eigenlijkte ontlopen, maar grotendeels was het toch wel waar. Ik wilde naar hem. Josav. "Oké, veel succes dan met je huiswerk." zei ze op een vriendelijke toon. Mevrouw Kempers was een aardige juffrouw, die ondanks haar jonge leeftijd, veel problemen op kon lossen en met iedereen overweg kon. Maar ook aan haar zou ik het niet vertellen. Nooit.

Citaat:

Eindelijk was het dan pauze, ik liep maar naar Sophie en Marijke toe. Later kwamen ook nog Jennifer en Rochelle aanlopen. We hadden gezellige gesprekken over koetjes en kalfjes. Ondertussen at ik mijn broodjes op. En toch had ik weer een gevoel dat niet echt te beschrijven valt. Een stilte, een pijn. Denk aan hem zei ik tegen mezelf. Josav. Al die mooie tijden, die je met hem hebt gehad. Mijn allerliefste. Josav. De bel ging en ik draaide me om en liep haastig weg, weg van hun. Maar in de klas zouden ze me toch weer zien en vragen wat er aan de hand was. Ach, ik bedenk wel een smoes, maar welke? Dat ik nog iets uit mijn kluisje moest halen, naar de wc moest, maar dan had ik dat kunnen zeggen. Nee, ik zei dat ik dacht dat ze me wel gewoon zouden volgen en dat ik gewoon naar het lokaal gelopen was. Heel die smoes sloeg nergens op, maar anders werd het veelste verdacht. "Wacht je voortaan niet meer op ons?" zei Marijke een beetje bot. Ze kon dingen snel verkeerd opvatten, en meestal zag ze pas na een poosje in dat de andere het nietzo bedoeld hadden. "Ik liep gewoon naar de klas en ik dacht wel dat jullie achter me aan kwamen." "Ja, maar je liep wel erg snel weg." zei Sophie. "Sorry dat was niet mijn bedoeling, ik voel me vandaag ook niet zo lekker, misschien komt het daardoor. "Geeft niet hoor, het zal daar wel aan liggen." zei Marijke. Maar aan haar stem kon ik horen dat ze me niet erg geloofwaardig vond. Ook deze les deed ik erg mijn best. Als we de volgende les nit zoveel huiswerk kregen en ik het in de les af kon maken had ik eigenlijk helemaal niet zoveel huiswerk voor morgen en overmorgen. Maar dan nog zou ik niet naar mevrouw Kempers gaan. Nooit. Misschien mag ik wel naar Josav! Mijn lieveling. Mijn schat. Josav. Nee, ik moest me niet teveel gaan verheugen, want de kans dat het mocht was klein, heel klein. Misschien dat ik wel weer ven mijn tekenspullen voor de dag mag halen, dat zou al een grote vebetering zijn. Maar goed, dat moest ik nog maar even afwachten.

Ik fietste alleen naar huis, waar ik absoluut geen moeite mee had, omdat Marijke naar Sophie ging, en Sophie woont nou eenmaal aan de andere kant van het dorp dan mij. Mijn moeder was niet thuis en ik pakte wat te drinken, waarna ik meten aan de slag ging met mijn huiswerk. Morgen gelukkig geen overhoringen. Nadat ik al mijn huiswerk voor vrijdag, morgen, afhad begon ik te leren voor de overhoringen van volgende week. Veel waren het er niet, vier in totaal, waarvan maar ééntje een test was. Daar begon ik dus aan en ik deed aan een so al iets. Ik ging het eten opwarmen, zodat we meteen konden beginnen met eten als mijn moeder thuis was. Het eten wat ze de vorige avond al gebraden en gekookt had. "Hallo, is er iemand thuis?" zei haar moeder vrolijk. "Ja hoor! Ik ben in de keuken." zei ik even vrolijk terug. "En hoe ging het op school?" vroeg ze vrolijk, waarna ze begon te fluiten. "Goed hoor mam, ik ben al voor volgende week begonnen met leren en ik heb mijn huiswerk voor morgen al af." zei ik, en ik was weer eens echt vrolijk merkte ik zelf. "Dat is mooi." zei ze terug. Ik wilde vragen of ik dan vanavond even mocht tekenen, als dat al niet mocht zou ik zeker niet naar mijn schatje mogen. Mijn lieveling. Josav. Ik zou het wel onder het eten vragen, dan zouden er niet van die standaard gesprekken zijn. "Mam...?" vroeg ik zachtjes. "Vertel het eens." "Zou ik vanavond eventjes mogen tekenen?" "Hmmm..." klonk het uit haar mond. "Als ik kan zien dat je je huiswerk voor morgen afhebt en dat je al iets voor volgende week geleerd hebt. Ik zal je even overhoren. En als je het goed doet mag jij vanavond even tekenen lieferd." "Bedankt mam!" "Ik ben blij dat je weer eens iets voor school doet, en als je mag tekenen odt je ervoor beloond. Ik wil voordat je naar bed gat de spullen wel terug." zei ze vriendelijk. Ik knikte, met mijn mond vol, hevig ja! Ik was zo blij! Mijn moeder had wel door wat er was, maar niet precies wat, ze dacht dat ik gewoon een depressietje ofzoiets had. Maar dat was het dus niet. Na het eten ruimde ik snel de tafel af, mijn moeder ging mijn tekenspullen pakken. Ik heb in al die tijd geen enkel idee gehad van waar ze lagen, mijn moeder wilde dit zo houden om eventuele stiekeme tekeningen te voorkomen. Ik ging opzoek, opzoek naar een mooie foto van Josav! Ik wilde juist hem tekenen. Niets anders dan hem. Ik rende naar boven en pakte de foto die in een lijstje op mijn bureau stond. Het was een foto die een week geleden ontwikkeld was en die ik meteen in dat lijstje gedaan had. Ik rende naar beneden en ik pakte een vel papier en begon met mijn potlood de contouren te schetsen. Mijn schat. Josav. Ik dacht aan de tekening die ik onder Duits had gemaakt. Deze foto had ik in mijn hoofd gehad, maar nu met de foto voor me lukte het beter, veel beter. Mijn moeder kwam naar beneden lopen. "Nee, nee, Tamara, ik wil je eerst overhoren." "Ik ga mijn boeken wel even halen." zei ik terug. "Kijk ik heb al mijn huiswerk af, begin maar met de test te overhoren." Het overhoren ging verder wel goed, ik maakte wel een paar foutjes, maar het was voor volgende week, dus daar zat mijn moeder niet zo mee. "Hier heb je je spullen, ik zag dat je al begonnen was met de omtrek te tekenen." zei ze vrolijk. "Ja, dat klopt. Ik was op jou aan het wachten." Ik hoorde dat er een sleutel in het slot om werd gedraaid. De deur die krakend open ging. De voetstappen in de hal. Er werd een jas aan de kapstok gehangen, er klonken weer voetstappen. De deur die open ging en een grote brede man kwam binnen gelopen. "Hoi pap!" "Hallo, schatten van me." Hij liep naar mijn moeder, gaf haar een kus op de wang en liep naar mij en deed hetzelfde. "Zo, zo, ik ze dat je weer aan het tekenen bent gegaan." zei hij. "Ja, mam heeft me overhoord hoor, de weet ervan!" zei ik verontwaardigd. "Dan is het goed." was het enige wat hij terug zei. "En wat schaft de pot?" zei mijn vader vrolijk. "Gewoon een stukje vlees, met groeten een aardappelen, niks bijzonders." zei ik.

Citaat:

"En wat schaft de pot?" zei mijn vader vrolijk. "Gewoon een stukje vlees, met groeten een aardappelen, niks bijzonders." zei ik.
"Nou dan hoop ik dat het in ieder geval wel lekker is!" Ik ging verder met mijn tekening terwijl mijn vader zijn avondmaal opat. Ik ben het wel gewend, vandaag was hij nog vroeg thuis, maar sommige avonden kwam hij pas midden in de nacht thuis. Alleen in het weekend samen eten. Ik liep naar boven, daar maakte ik de omtrek af. Ik wist niet hoe ik het verder uit moest werken, pastel of aquarel. Ik koos voor de pastel, het was moeilijk om na zo’n lange poos er weer mee te werken. “Tamara!” Klonk het vanaf beneden. “Kom je nog even gezellig beneden zitten?” Ik zuchtte diep, echt weer iets voor mijn moeder. ‘Gezellig’ beneden voor de televisie zitten, met z’n allen bij elkaar. Vroeger vond ik dat gezellig, nu niet meer. Mijn zus die weg is, en dan ook nog die dag, die ene dag die onvergetelijk was. Ik besloot om toch maar naar beneden te gaan, hopend dat ik dan morgen mijn tekening af mocht maken. Dat risico nam ik maar. “Hier ben ik dan.” zei ik zachtjes. “Fijn dat je even gekomen bent. Dan kunnen we even gezellig samen zitten.” zei mijn moeder. Mijn vader was, zoals gewoonlijk, achter zijn computer aan het werk. Altijd zijn werk. Nooit een keer gezellig iets samen doen, al had ik daar eigenlijk ook niet zo’n behoefte aan. Ik kon er mee leven, ik zag hem meestal wel dagelijks, een enkele keer niet, maar dat kwam zelden voor.
Mijn moeder was naar een leuk programma aan het zoeken, maar dat kon ze niet vinden. Telkens kwamen alle beelden opnieuw voorbij, af en toe liet ze hem op een reclame staan, zodat ze kon kijken wat er daarna kwam. Uiteindelijk bleef ze bij een of andere vage serie hangen. Normaal vroeg ze altijd aan mij of ze iets leuk vond, dit keer niet en dat terwijl ze vanmiddag nog zo vrolijk was. Of had ik dit verkeerd ingeschat. Misschien was ze het wel gewoon vergeten en vond ze dit een geweldig programma, waar ze al vaker naar had zitten kijken. Wat maakte mij het uit? Er zullen vast wel meer moeders zijn die niet aan hun kinderen vragen of hun iets willen zien. Maar toch…. Ik had een raar gevoel, er klopte iets niet, alleen wist ik niet wat er klopte.

Starend keek ik voor me uit. De beelden op de televisie flitsten voorbij, ik hoorde het geluid steeds verder vervagen. Ik schoot rechtovereind uit mijn stoel keek naar het achterraam waar de gordijnen open waren. Een moment schoot door mijn hoofd: “Ik heb ze voordat ik naar boven ging dicht gedaan!” zei ik zachtjes en verbaasd. Een fel licht verblinde me, ik kon mijn blik er niet van afhouden, niet kijken wat er met mijn moeder gebeurde. Mijn keel was afgesloten om iets te zeggen. Ik voelde het. De aanwezigheid van iets, de aanwezigheid van hét, of beter gezegd van hém. Hij keek me aan, ik wist het. Ik voelde hoe hij dichterbij kwam. Verbaasd en bang tegelijk was ik, maar ik bleef staan, ik kon niet weg. Ik voelde hoe hij verder door de kamer trok, naar mijn moeder! Ik moet haar helpen gonsde het door mijn hoofd, maar ik stond aan de grond genageld. Pak mij dan! Pak mij dan! Niet mijn moeder, zij heeft niks gedaan. Hij keek om, ik wist het ook al kon ik hem niet zien. Hij kwam terug naar mij toe, en ondertussen hoorde ik voetstappen van de trap af komen. Nog nooit was ik zo blij geweest dat ik voetstappen hoorde, die van mijn vader. Hij hoorde ze ook, hij keek naar de deur en toen de klink omlaag ging vluchtte hij weg, in het licht verdween hij. Hij sloot de gordijnen, de deur opende voorzichtig. Het enige wat aan hem herinnerde was mijn verbeelding over hem. Hij had zich in mijn familie gewaagd, nee dat kon ik hem niet vergeven. Daarna zou verder familie komen, vrienden, iedereen die ik kende. Er was maar een mogelijkheid, een oplossing. En hij zou pas eindigen als ik die oorlog gewonnen had. Ik kan het niet alleen, en dat weet hij. Maar ik zal al het mogelijke doen om hem te winnen. De oorlog
is verklaard.

Sammm schreef:

Het klopt niet dat je het in het begin over 'ik' heb, en later over 'ze'. Als je snapt wat ik bedoel.

Citaat:

“Hoi pap, uitgewerkt?” vroeg ik voorzichtig. “Bijna. Was het bij jullie zo saai, dat je moeder in slaap is gevallen?” zei hij half lachend terug. Wat als hij haar iets aangedaan heeft spookte het door mijn hoofd. “O, nog niet eens opgevallen.” was het enige wat eruit kwam.
Ik had het zelf niet eens door dat ze lag te slapen. Zou het door hem komen? Of was ze echt moe en was ze in slaap gevallen door het saaie programma dat op de televisie te zien was? Ik wist het niet. Alles leek weer zoals het was, maar toch, na zijn verschijning was ik bang geworden en wilde maar een ding. Naar mijn schat. Josav. Ik hoopte dat ik hem snel zou zien. “Zullen we haar wakker maken?” vroeg mijn vader zachtjes. “Ja, ze moet toch echt zelf naar haar bed lopen hoor! Of jij moet haar willen dragen.” zei ik met een geheimzinnig glimlachje. “Ik heb een beetje hoofdpijn, ik ga denk ik maar naar bed.” Zei ik tegen hem. “Zeg jij dat ook tegen mam, als ze er naar vraagt of zo?” “Dat is goed, welterusten.” “Welterusten.”
Die nacht was de ergste nacht, die ik me kan herinneren dan. Ik kon niet slapen. Nee, niet van de hoofdpijn, die had ik niet eens. Hoewel het een warme en zwoele nacht was kwam het ook niet daardoor dat ik niet kon slapen. Ik dacht aan hem. Hoe zou hij vroeger zijn geweest. Ik wist dat het een man was, maar verder wist ik weinig over hem. Zou ik hem een naam geven dacht ik. Misschien heeft hij wel helemaal geen kwaad in de zin. Maar terwijl ik dat dacht zat er iets in mij dat zei dat ik dat niet moest denken. En de kans dat hij goedaardig was, was klein. Hij zou dit dan niet veroorzaakt hebben. Hij wilde mij pijn doen. Pijn doen door mij familie, vrienden en andere mensen te laten verliezen. Hun ziel uit hun wegnemen, hun pijn laten lijden. Maar zoiets kan iemand toch niet doen? Slapen lukte echt niet, mijn hoofd zat vol met vragen, vragen die ik niet kon beantwoorden.

Ik werd zwetend en doodsbang wakker, ik had hem gezien in mijn droom. En weer kwam die stilte. Die pijn, een verlanging naar iets, maar niet wetend wat. “Klets!” Iets van glas viel, en wel op mijn kamer! Zou hij dat van veraf kunnen of zit hij nou hier op mijn kamer dacht ik bij mezelf. Ik stond op, liep naar de schakelaar en deed mijn lamp aan. Het felle licht verblinde mijn ogen, gelukkig maar voor enkele seconden. En gelukkig niet zoals het verblindende licht van de avond ervoor. Ik keek naar de grond, mijn voeten…. Ze zaten onder het bloed. Ik was in een glasscherf van het gevallen fotolijstje gaan staan. Mijn voeten kon me niks schelen, het deed niet eens pijn. Het zal dan ook wel niet zo’n grote wond zijn, maar een klein splintertje wat veel bloed veroorzaakt. Maar de foto, het was een mooie foto, mijn lievelingsfoto. De foto van mijn zus. Mijn zus die ik zo miste, maar het aan niemand liet merken. Waarom moest ze weg gaan? Nee, ze werd gedwongen, gedwongen door haar eigen ouders. Maar dan nog, ze had tegen kunnen stribbelen. Er kwamen vragen over haar in me op, juist nu er al veel vragen in mijn hoofd zaten. “Wat is er hier gebeurd?” hoorde ik een slaperige stem achter me zeggen. Mijn vader. “Ik denk dat hij niet stevig genoeg stond.” zei ik zachtjes. “Wat heb je gedaan?!” opeens klonk de stem van mijn vader verbaasd, maar ook bezorgd. “Ik ben in een scherf gaan staan toen ik de lamp aan wou doen, denk ik.” zei ik en ik merkte hoe moe ik eigenlijk was. “Kom mee naar de baskamer, kun je nog een beetje lopen?” “Ik voel het niet eens.” zei ik geïrriteerd terug. Na veel moeite kwam ik in de badkamer, ik kon inderdaad niet lopen, maar niet door de wond in mijn voet. Mijn vermoeidheid en al die vragen in mijn hoofd. Morgen zou ik naar de dokter gaan, die kon je voor een dergelijk ‘gevalletje’ niet midden in de nacht bellen. “Heb je mam nog wakker gekregen?” vroeg ik met een flauwe toon. “Met moeite, ze sliep diep. Toen ze in haar bed lag sliep ze vrijwel meteen.” “Dat is mooi. En zit mijn tijdelijke verband er goed om?” zei ik zachtjes. “Ja, ik hoop dat het blijft zitten tot morgen en dat je niet gaat bloeden.” “Dat hoop ik ook. Hoe laat moet ik morgen dan naar de dokter?” “Ik zal hem morgenvroeg meteen bellen voor een afspraak en dat het die dag nog zeker moet gebeuren, misschien zit er nog een stukje glasscherf in.” Ik liep voorzichtig terug naar mijn bed toe. Ik kroop onder mijn dekens, sloot mijn ogen en sliep meteen.