Bokt.nl

Citaat:

opgegeven

Met mijn ogen open lig ik op mijn bed. Ik zie niets, mijn beeld is wazig door de tranen, voel me zo...Zo...Ik kan het niet beschrijven.
Zuchtend klim ik uit mijn bed en loop als een slaapwandelaar naar de hal, pak mijn jas en loop naar buiten, ik wil naar het park, snel neem ik ook mijn schrift mee. Dan kan ik in het park nog wat schrijven...
In het park, ik staar naar de oude eik. De eik waar ik zo vaak in klom. Nu niet meer, ik mis het wel, maar ik wil niet meer klimmen, ik doe bijna niets meer wat ik vroeger graag deed, waarom? Ik ben bang.
Bang om te vallen, niet meer te kunnen opstaan, bang dat mijn ogen sluiten, en niet meer open gaan...Waarom ben ik nou weer zo?
Mijn leven is saai nu, ik ga naar school, lig op mijn bed te huilen, hoewel ik helemaal geen huilebalk was, integendeel ik beet altijd door, maar nu...Ik zit wel eens hier in het park, en ik zit op msn. Daar praat ik met iemand, een speciaal iemand, alleen hij kent me, hij weet dat ik bang heb, bang van alles, van alles wat ik niet ken. Niemand begrijpt me. Niemand snapt waarom ik zo ben geworden, zo stil, onopvallend en terug getrokken...Maar ik wel. Ik snap het! En Sam, Sam begrijpt me ook!

'they tell me I'm difficult,but they don't even know me'

Dat kras ik van voor op mijn schriftje, het komt van een liedje van avril lavigne. 'my happy ending' noemt het. Ik luister het graag,
hier zit ik dan weer, te schrijven. Of beter gezegd te denken, ik schrijf in mijn ziel, ik schrijf niet ik kras! Ik laat littekens achter, zodat ik nooit vergeten zal dat ik hier gezeten heb! Uren later, ik sta op. Wandel weer naar huis

'Tamara?'
'hoi' antwoord ik wazig
'hoe is het met je meid?' vraagt An vrolijk, An mijn 'vriendin' of ze doet zich zo voor. ‘T is maar hoe je 't bekijkt, ik loop in elk geval niet alleen op school toch?
'gaat wel met jou?' vraag ik overbodig, met An gaat het áltijd goed!
'goed hoor! Kom je mee naar de film zaterdag?'
'nee' Hoor ik mezelf zeggen,
'jammer' en ze loopt door,

ik ook, ik wil op msn. Misschien is Sam online. Sam. Vraag me niet hoe hij er werkelijk uit ziet, ik ken hem alleen van op foto. Hij woont een aardig stukje van me af, maar ooit, ooit ontmoet ik hem, misschien over 2 weken wel! Dan komt hij deze kant uit! Ik ken hem niet, behalve van telefoon, hij heeft mijn nummer en belt me af en toe op mijn mobieltje, als hij geld heeft toch!
Inmiddels ben ik al thuis, bijna op mijn kamertje zelfs, gek hoe snel de tijd gaat als je in gedachten verzonken bent hé? Mijn kamertje. Hoe beschrijf ik dat het beste? Het is niet erg groot maar ook niet klein. Er staat een hoogslaper met daaronder mijn bureau, er is een soort 'zithoekje' of beter gezegd 1 'tafeltje' en wat 'zeteltjes' als je die dingen zo kan noemen, allemaal vrolijk en kleurrijk. Zo was ik vroeger, vrolijk! Ik zet mijn labtop aan en ga op bed zitten,

'u hebt 5 nieuwe e-mail berichten'

Niets belangrijk concludeer ik en wis ze zonder ze te lezen. Ik kijk wie online is. Sam is er!

[X]Tam[X] says:
hoi
~sam~ life is fun, try to get one! says:
hey
[X]Tam[X] says:
hoe is het
~sam~ life is fun, try to get one! says:
goed met jou?
[X]Tam[X] says:
gaat...
~sam~ life is fun, try to get one! says:
wat is er?
[X]Tam[X] says:
verward zoals gewoonlijk
~sam~ life is fun, try to get one! says:
ik kom volgende week jou kant uit. Spreken we een keer af?
[X]Tam[X] says:
goed, waar?
~sam~ life is fun, try to get one! says:
in het park?
[X]Tam[X] says:
goed.

We praten nog wat maar gezien het voornamelijk over mij gaat is het niet de moeite het te vermelden, ik ben niet erg boeiend! Ik voel me 'beter'. over 2 weken zie ik Sam.Heerlijk! zaterdag om 8 uur ‘s morgens in het park, mam even melden dat ik heel de dag weg ben, zal ze blij mee zijn. Ik ga niet meer veel het huis uit sinds...Nou ja. Sinds een maand geleden. Toen kreeg ik het te horen...Ik zou niet meer lang leven...Ik heb een of andere ziekte, vraag me niet welke, en ik kan over vijf minuten doodvallen. Lang duurt het in elk geval niet meer! Niet erg vrolijke gedachten hé? dat ik volgende week al dood kon zijn...Ik hoop dat ik Sam nog haal...Hij weet het, hij snapt mijn angst!
Ik sluit af en ga slapen, wat doet een mens eigenlijk behalve eten slapen en ademen? Met die gedachten val ik in slaap, ik ben erg negatief over het leven, misschien om mezelf te troosten? Omdat ik weet, dat ik met mijn 15 jaar niet veel levenservaring heb, ik ben verbitterd door deze gedachte!
Ik word wakker en bel naar An om te melden dat ik tóch mee ga, die zaterdag is er toch niets te doen, die daarna...Dan wel!
De dagen vliegen voorbij. De avond van de film breekt aan en ik geniet, ik lach zelfs weer! Mijn vrienden zijn blij, blij om me nog eens horen te lachen. Ik ben gelukkig dat ik Sam ga zien! Dagen op school, waarom ga ik eigenlijk nog? het is het allemaal niet waard, mijn diploma haal ik toch niet. De volgende morgen, een donderdag morgen. Spijbel ik! Ik zit heel de dag te dromen, achter de struiken in het park. 'Mijn plekje' een soort van geheim plekje, niemand die echt weet dat het er is, hier ga ik zitten met sam over morgen al! Ik zit de hele dag te dromen, tegen half vijf trek ik weer naar huis, niet opvallen dat ik om zolaat door het park wandel, ik ga en kom terug van school via het park!
'hoe was je dag?' dat vraagt mam altijd, eigenlijk bedoeld ze 'hoe ging het op school' maar dat vraagt ze niet
'rustig' antwoord ik, ik lieg niet eens, mijn dag was rustig, dat ik weet wat ze werkelijk bedoeld negeer ik!
'om 7 uur eten we'
'oké'
ik sluip naar boven. Overmorgen...Ik lig op mijn bed te dromen.
'ETEN!!'
Ik schrik me rot! Ik ben vast in slaap gevallen! Slaperig wankel ik naar onder, struikel over het speelgoed van mijn zusje en kom, al vloekend, de keuken in gewandeld
'ook een goede avond jongedame' zegt mijn moeder
waarom vader er niet aan te pas komt? Tja. Een vader heb ik niet! die is het afgetrapt! Toen ik nog...In mama's buik zat. Ik eet, ga slapen, sta op, spijbel weer, kom weer thuis, beantwoord dezelfde vraag met hetzelfde antwoord, ga op msn, val in slaap sta weer op en besef dat ik naar het park mag........

Toen ik in de kamer liep, vond ik dit boek! Tamara heeft hier dus 'haar dagboek' in geschreven, alleen van de laatste week...Misschien een soort van gevoelens boek omdat het haar te veel werd, misschien voelde ze het aan komen! Ik ben Sam, en ik wil het afmaken voor haar...Dat zou zij willen. De dag in het park was heerlijk, we hebben gepraat, Tamara lachte veel...Ze was helemaal opgeleefd. En toen...Toen viel ze flauw, ik belde de ambulance. In het ziekenhuis kwam ze nog even bij, ze nam afscheid van haar zusje en haar moeder, huilend zaten ze aan haar bed, ik ook...Tamara was zo apart, zo mooi...Zo sterk!
'Sam...Ik houd van je...Ik keek uit naar deze dag, leefde voor deze dag! Ik heb het opgeschreven...Nu is het aan jou...Sam jij bent de enige die me áltijd begreep! Dank je...' fluisterde ze. Ze sloot haar ogen, haar kracht kroop uit haar lichaam. Een traan viel langs haar op het kussen. Ik gaf haar een kus...Tamara had het opgegeven.......