Bokt.nl

Citaat:

Inleiding


Mensen zeggen wel eens dat ik bof: een vader die een professionele paardenarts is, een moeder die paarden traint en een complete manege naast ons huis.
Mijn vader heeft op de manege zijn eigen kliniek en mijn moeder haar pensionafdeling. Zelf heb ik twee schatten van een paarden…
Dus ja; ik bof!
Elke keer als ik naar de wei loop waar mijn viervoeters vredig grazen, of naar de stallen waar ze op hun stro staan te knabbelen, begint het te kriebelen in mijn buik en heb ik ontzettende zin om deze dieren een groot plezier te doen.
Mijn ene viervoeter is een Fjord, Mozart. Mozart is een echte gezellige pony: hij knuffelt graag, is vriendelijk en doet alles in z’n langzaam. Een beetje sloom en dik, dat wel, maar zijn vriendelijke karakter maakt dat weer helemaal goed! Hij is nergens echt goed in. Hij is bang voor gekleurde hindernissen, kan geen krappe wendingen maken en loopt onregelmatiger dan een kruiwagen met een lekke band over een pad vol kuilen en keien. Maar toch; als hij met zijn oren naar voren vrolijk draaft over zandpaden in de prachtige natuur, weet ik dat hij geen pijn heeft en dat hij dit het liefste doet.
Mijn tweede paard is heel anders. Het is een schuchtere KWPN-merrie: Shanna. Ze kon prachtig lopen, maar na een blessure wou het allemaal niet meer zo goed en is ze verkocht aan mij. Ik rijd gewoon rustig met haar, af en toe een wedstrijdje, maar meer voor de lol. We houden samen van lange buitenritten, hier en daar wat dressuur en op zijn tijd is een sprongetje ook erg leuk.
Bij mij komen ze beiden niets te kort, maar hoe vaak hoor ik van mijn vader wel niet verhalen over mishandelde paarden, die weken geen eten hebben gehad? Verhalen over vreselijke dierenbeulen, over paarden die nergens een thuis vinden omdat ze niet goed genoeg zijn… Als ik er aan denk springen er al tranen in mijn ogen…


Deel een

Het was een zonnige dag toen ik met een kruiwagen vol hooi naar de stallen liep. Af en toe hielp ik met paarden verzorgen: ik voerde ze dan, hielp met uitmesten of deed andere klusjes. Ik schoof de poort open die leidde tot de pensionstal en begon met opstrooien.
Na een uurtje was ik klaar. Ik wou net naar de wei gaan toen ik een trailer het erf op hoorde komen. Ik ging kijken wie het was: het was de trailer van mijn vader!
De witte veewagen reed over de verharde weg naar de kliniek. Ik liep er heen: schijnbaar was er een gewond paard. Misschien kon ik helpen!
Ik rende naar de trailer toe.
’Je bent precies op tijd, ik heb je nodig!’, zei mijn vader me. Ik knikte en keek toe hoe hij de klep van de veewagen liet zakken.
’Wat heb je meegebracht?’, vroeg ik mijn vader.
’Een merrie die een zeer ernstige blessure heeft opgelopen. Ze viel over een hindernis van 130 centimeters en mankt nu met drie benen. Ik vermoed dat ze iets gebroken heeft…’ Ik beet op mijn lip. Dat was niet niks…
’De eigenaar hoeft haar niet meer terug. Ook ik vrees het ergste voor deze schoonheid…’ Ik liep de wagen in en daar zag ik een bruine merrie staan. Ze keek dof uit haar ogen en gooide haar hoofd omhoog.
Help…
Wat was dat? Verbaasd knipperde ik met mijn ogen. Ik hoorde iemand iets zeggen. Wie? Ik keek naar mijn vader. Hij niet. Niemand anders was in de buurt. De merrie…?
Op aanraden van mijn gevoel maakte ik het halstertouw los en keerde de merrie in de ruime wagen. Voorzichtig en uiterst langzaam liep ik met haar de laadplank af. Ik had nog nooit zo’n angstig paard gezien… Eenmaal op de vaste grond gebeurde het. Ze begon te trappelen en te gooien met haar hoofd. Ze sprong met vier benen de lucht in, landde een meter verderop en bokte heel hoog. Verwoed probeerde ik haar te kalmeren. Met woorden, met aaitjes, niets hielp. Ze gooide haar hoofd in de lucht en het halstertouw sneed pijnlijk in mijn hand.
’Geef me een lange longeerlijn!’, schreeuwde ik vol wanhoop tegen mijn vader. Ik moest deze arme merrie helpen, ik voelde het!
Ik maakte de sterkte lijn vast aan het halster en nam de merrie vlug mee naar een kleine paddock. Ze begon meteen te rennen toen ze merkte dat ze nog steeds vastzat.
Inderdaad: ze mankte behoorlijk en spande haar rug vreselijk hard aan. Scheurtje in de rugspier, vermoedde ik.
’Nadine, ik weet niet wat je van plan bent, maar zelf ik kan niets meer maken van deze merrie. Dat zie je toch zo? Ik maak een spuit klaar…’
Ongelofelijk boos en vol woede draaide ik me om.
’Nee pap! Hoe kun je! Natuurlijk kan deze merrie gered worden, maar wil je het wel? Nee! Ik wil deze merrie hebben. Ze wordt van mij, en niemand stopt me. Als je al een spuit klaarmaakt, doe dan eentje met verdovingsmiddelen.’ Mijn vader deed een stap achteruit, verbaasd van mijn woede.
Help me dan, alsjeblieft…
Weer zo’n rare stem. Ik keek naar de merrie, die een oor naar me toe had gedraaid. Weer niemand anders in de buurt…

Citaat:

’Rustig, ik kom je helpen, ik hoor je… Doe maar lekker rustig aan…’ Mijn vader was weggelopen en ik bleef alleen over, samen met de merrie. Ze verminderde haar volle galop en liep nu in een sukkeldrafje rondjes. De kwam dichterbij zodat de longeerlijn vierde. Oplettend en naar mij kijkend ging ze over in stap.
Wow, ze reageerde!
’Kom maar rustig naar je toe, ik doe je geen pijn, ik maak je beter. Kom hierheen…’
Voel mijn pijn…
Een vlammende pijn schoot door mijn knie. Mijn linkerknie. Help, wat was dat? Wat was de pijn, de stem?
Ik wist zeker dat het de merrie was. Ik keek haar aan, diep in haar mooie zwarte ogen. Ze liep naar me toe en bleef voor me staan.
Voorzichtig raakte ik haar aan. Ik streelde haar en liet mijn hand mijn aanwijzend gevoel volgen.
Mijn knie, raak hem aan, je neemt de pijn weg…
Dit keer geen stem, maar een beeld, als een soort tekst in mijn hoofd die iemand fluisterend voorlas.
Ik streelde haar knie. Langzaam draaide ik rondjes met mijn handen in de vorm van een kommetje. Ik glimlachte naar de merrie en ging door. Zeker een half uur streelde ik haar knie en haar hele lichaam.
Dank je, je beloning volgt…
Dit keer geen tekst of stem, dit was een beeld.
’Waar wil je heen? Op wei, naar stal, of weg?’
Wat jou het beste lijkt…
Vaag. Heel vaag.
Ik besloot de merrie in een uitloopstal te zetten. Die stallen waren lekker groot, en grensden aan een paddock voor het paard alleen. Ik leidde de merrie er heen en gaf haar een afscheidskus. Toen ik terugliep voelde ik haar staren, en liep met me mee langs het hek. Nog een keer keek ik om: ik glimlachte naar de bruine schoonheid en sloot toen de deur van ons huis achter me dicht.