die woorden, ik mis je, ik hou van je, die blijven voor altijd in mijn hart. nu zit je vast, achter je pc'tje, dit 'rare' berichtje te lezen, maar nee.. ik zal vertelle wat dit nou inhoud..
lang geleden, héél lang geleden, zowel, 4 jaar geleden, was het ngo een lief leuk gezinnetje, met ze 5e, 3 kinderen, van (ik) 7, mijn broer 8 en mijn zus 9/10, met papa en mama. super super, alles was super, maar nee.. blijkbaar niet.
op de dag dat mijn zus bijna jarig was, fietsde mijn vader daarvoor, om half 12 ongv, zo hard mogelijk in die vieze poedersuiker regen, naar huis uit z`n werk, met alleen de gedachte om op tijd thuis de kome, voor de verjaardag van z`n oudste dochter, rachel. (mijn zus).
hij fietste door, in die donkere steegjes en weggetjes, met een hoge snelheid, maar toen, toen had hij zijn hoofd naar benede om het regen niet in zijn gezicht te krijgen.. toen gebeurde het, BAANGG , een harde klap, ja ckr een harde klap, om te horen, maar ook om voor mij te voelen. mijn moeder wachtte die nacht op de aankomst van mijn vader, zodat ze nog eventjes een beetje konden 'vieren' op hun oudste dochtertje / mijn zus, die over een kwartier ongv 10 zou worden!
maar nee, het duurde zó lang, tot opeens de politie kwam. daar kwam het bericht, gerrit, mijn vader, is tegen een vrachtwagen opgebotst, en ligt in het ziekenhuis, mijn moeder er naar toe, gelukkig, het viel nog mee, hij zou volgens de doktoren morge weer naar huis mogen, maar nee? mama liet het niet toe, a.u.b laat hem hier, zei ze.. en dat was een goede actie ook, het ging slechter en slechter, tot dat hij op de intense of care lag, mijn laatste bezoekje, het laatste woordje die ik van hem kreeg, was, ik hou van jou, ja dat zou ik onthouden, die lieve, rustige, vertrouwelijke stem, ik gaf hem een kusje, wij weer terug in de wacht kamer. het zou wel goed komen, zei en dacht iedereen, maar nee, tot de plots, ik als klein drollutje en mijn broer en zus, buite wachten, buite de kamer, de zuster zou even iets bespreken zei de tante die bij ons was. maar na een paar minuten, kwamen er mensen uit de kamer, ja die kamer, allemaal huilende mensen, ik wist natuurlijk niet wat er was. ik dacht dat papa nog wat meer pijn had ofzo, maar natuurlijk, een kleintje van 7 weet niet wat dat allemaal inhoud. toen horode ik het, in mijn kleine oortjes van toen, papa is weg, papa is dood.. NEEEEEEEEE gilde mijn hartje, maar ik snapte het niet, ik huilde niet, ik lachde niet, ik deed nix, ik stond met mijn verbaasde ogen naar de deur te kijke waar papa lag.. weg? weg? hoe bedoel je? weg? huh.. dat was mijn gedachte, nu 4 jaar verder. begin ik het eigenlijk te begreipen, hij is weg.. weg!! en komt ook niet meer terug.. tis zó moeilijk, als ik ergens ben, dat ik opeens een klein meisje, van ongv 7 met een papa, ubertróts zie lopen, door die krakende blaadjes van de herfst.. dan denk ik.. waarom is dát van mij afgenomen? waarom van mij? en waarom zoiets dierbaars? waarom, vertel het me, wie kan me het vertellen, ik wil hem terug, ik wil mijn papa terug!! dat is het wat mijn hart begeeft. papa ik wil je terug.. terug.. waar ben je? heb je het wel goed.. ik kan niet zonder hém, en dat begin ik nu te begrijpen. klein meisje.. 7 jaar.. groot meisje nu 11 jaar.. wat daar tussen zit, ik begrijp het, en weet dat ik niet meer zonder hém kon. papa was speciaal, héél speciaal, zelfs zo speciaal dat op zijn begravenis het hele woudhuis (in apeldoorn) vast zat, allemaal mensen, die van papa hielden, waaronder speciaal ik. rond de duizend mensen kwamen voor papa, mijn papa, speciaal? ja dat was hij, zeker wel..
zo speciaal, ik vergeet je nooit papa nooit. ik hou van je en blijf van je houden.. niets onderscheid ons.. niets!!
toen ik 9 ofzo was heb ik ook nog in mijn oude frummeldagboekje die ik laatst heb terug gevonden, ook nog een gedichtje geschreven, die vooraltijd in mijn hart blijft:
*kon nog niet uber goed spellen dus hiervoor; sorry*
lieve jy,
waarom wil ju wech ?
het geeft ons alleen maar peg..
liefe jy,
kyk het leve us anders aan
en laat niet mij of anderun staan,
maar ga er nou voor enn wees niet negatief tegen het leve,
liefe jy,
ik wil same met jou nog féél beleven
ik wil je al myn lievde gevem
liefe jy
blyf nou voor my
want elke keer als ik jou zie ben ik zoo bly!!
liefe jy
hoe moet het dan zonder jou?
Misschien erg raar dit bericht, maar dit helpt me, om van me weg te schrijven, te drukke, niet dat het lukt ofzo.. maar toch..
Papa ik hou van jou!!
Dikke Kus.. Yentl
11 jaar.
Laatst bijgewerkt door Eline op 17-04-05 21:18, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Denk aub voortaan zelf aan een [tag] in je titel!