Geplaatst als je uit je huid kon kruipen,
je geheugen kon achter laten
en gewoon een leeg met goede vullen
hoe zou je je nou eigenlijk voelen
als je jezelf niet moest verkennen
gewoon van af je geboorte,
wist wie of wat je bent.
en als je dan toch aant denken bent
vraag je dan ook een keertje af
zou het leven toch niet saai zijn
moest je alles al weten?
maar, wat je ook doet
onthoud één ding
de moeilijkste persoon in je leven
ben jij zelf...
dit gedicht kwam door een gesprek tussen mij en none. Hij heeft wel wat toch none?
edit: nav de wending in ons gesprek gedicht wat aangepast
een wirwar van gevoelens,
wil ze allemaal kwijt.
Ik zie door de bomen
het bos niet meer.
Waarom hebben we geen wegwijzer
die ons door ons zelf leid
of herkenningspunten
voor wanneer we verloren lopen
hoe moet ik nu reageren
wat moet ik nu voelen?
ik ben verdwaalt
in mezelf.
dit laatste gedicht 'wirwar' was gewoon...Nouja...Gewoon t eerste wat in me op kwam
