Al een hele tijd terug geschreven, een klein symbolisch verhaaltje over een meisje, genaamd Yolanda. Ben benieuwd of er mensen de betekenis uit het verhaaltje kunnen halen, en wat voor betekenis jullie er aan geven.
Yolanda heeft 13 jaar onder de grond geleefd, nooit zag zij licht. Soms een glimp, maar nooit had ze in het licht gelopen, of het licht echt aanschouwd. Zij kende de wereld niet met kleuren, alleen in het grijs, zonder licht. Ze was benieuwd naar deze wereld, maar dacht er niet vaak over na, omdat ze deze wereld kende, en de andere niet eens voor kon stellen.
Tot op een dag iemand haar hand pakte en haar meetrok, naar het licht. Zodra ze het licht zag kneep ze haar ogen dicht, en het kostte haar veel tijd om te wennen. Maar ze zette door, omdat ze de warmte voelde van het licht, en snel wende ze er aan, en kon ze niet zonder.
Het andere meisje vertelde haar, dat dit zomer was, en dat de zon dan warm scheen. Dat de zon het langst was. Er waren ook tijden dat deze zon minder werd, maar altijd zou ze terug komen. Altijd kon je van haar op aan.
Toch werd het na een dag donker, en Yolanda kreeg angst, angst om de zon weer te missen. Toch wist ze dat ze terug kwam, maar ze kon er niets aan doen, ze was bang de zon kwijt te raken. De warme te missen. 13 jaar leefde ze zonder, en na een korte tijd kon ze al niet meer zonder haar. Maar iedere dag kwam ze terug, soms in mindere mate, en Yolanda wist dat dit de winter was. Maar na de winter kwam de zomer weer, en keerde ze weer naar haar toe. Soms regende het en was het donkerder als normaal, en soms bewolkt zodat ze de zon niet zag. Maar ergens, diep vanbinnen wist ze dat de zon haar toelachte, ondanks dat ze haar niet kon zien en het leek alsof ze haar verlaten had. Altijd zou ze blijven, en diep in haar hart zou licht blijven schijnen, zelfs al zou ze weer terugkeren naar haar leven onder de grond.
Laatst bijgewerkt door Eline op 22-02-05 22:57, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Denk aan de [tag] in je titel!