Geplaatst Ik zie hier vaak zulke mooie teksten passeren dat ik dat zelf ook wel eens wouw proberen. Ik hoop dat jullie hem een beetje mooi vinden. En comentaar mag maar houd het vriendelijk he
Ooh en onthou dat dit zo mijn eerste keer is dat ik moeite doe om iets te schrijven 
Daar.. is ergens waar mensen niet weten waar je bent.. Daar is dichter dan je denkt, soms heb je het gevoel alsof je helemaal alleen bent. En een moment later voel je je overspoeld door een mensenmassa... een o zo verstikkende mensemassa. Soms had ik zo'n behoefte om ook maar even.. Nee het kon niet. Zo ben ik niet. Andere misschien wel maar ik.. nee ik niet.. Ik zou het overwinnen. Misschien maar met moeite en pijn. Maar ik zou sterker zijn als de rest. Ik weet niet waarom, maar er was iets.. iets waarvoor ik wou vechten. Misschien was het de moeite niet waard. Maar door de toch kleine kans op slagen, gaf ik het niet op! Ik zou me er ook deze keer wel doorslepen... Ook deze keer laat ik mijn hoofd niet hangen. Ondanks alle nare gedachten in mijn hoofd. Dingen die er niet zijn, ik zie ze toch. Als het zou kunnen liep ik hard weg, met mijn armen beschermend rond mijn gezicht. Ik zou de weg lopen, die ik in mijn gedachten al zo vaak had gezien. Maar.. Ik heb nooit de kracht gehad. Om die weg te lopen. Alleen..
Ik wouw lopen tot mijn longen het niet meer aankonden, ik door mijn benen zou zakken van de pijn. Maar lopen zou ik.. Ooit. Vaak heb ik de eerste 2 straten, wegen.. van mijn zelf ontworpen stratenplan gelopen. Het was het plan dat me naar de overwinning zouw lijden. Om eindelijk te ontsnappen aan de dingen die ik zie als ik mijn ogen sluit. De dingen die er nog niet zijn. Een soort van toekomst die er niet is. Ooit zou ik al die beelden kunnen verdrijven. Maar tot die dag, zit ik vast aan de toekomst-beelden. Want zo noemde ik ze, mijn toekomst-beelden.
Vaak durf ik niet te slapen. Doe ik gewoon moeite om wakker te blijven. En dat enkel door de beelden. Die beelden die me angst aanjagen. Ik wouw dat ik eewig mijn ogen open kon houden. Geen slaap nodig had, want ik word toch elke keer met een naar gevoel wakker. En telkens ben ik boos.. Boos op mezelf.. Omdat ik toch weer mijn ogen heb gesloten voor de nacht. Maar ook boos.. Boos op de beelden die me telkens die verschrikkelijke angst aanjagen. Waarom ben ik het nou net, die al deze nare dinge moet doorstaan. Waarom..? Dat is het woord.. De vraag die zo vaak door mijn hoofd spookt. Waarom kan ik niet gewoon het vrolijke meisje zijn. Dat meisje uit Mijn toekomst-beelden? Ik weet dat het komt.. Daarom noemt het ook de toekomst. Omdat het iets is dat komen zal. Maar waarom eindigen mijn toekomst-beelden uit de nacht telkens in hetzelfde zwarte gat? Ik ben bang.. Bang voor wat komen gaat. Vaak wil ik niet zien, niet weten wat er om me heen gebeurd. Want veel te vaak klopt het. Zijn het net diezelfde beelden. Hetzelfde gedacht dat door me heenspookt. En telkens weer, als ik de beelden zie, die me zo bekend voor komen van de nacht. Zou ik weer wille rennen. Rennen in dat stratenplan uit mijn gedachten. Maar telkens.. Na twee straten geef ik op. Helemaal alleen, sta ik trug bij af. Bij het herkennende moment van de werkelijkheid. En dan moet ik weer gewoon door. Omdat mensen anders rare vragen gaan stellen. Vragen waarop ze het antwoord beter niet weten. Vragen die recht naar mijn hard gaan. Ze zien het niet, ze zullen het nooit zien. Met dit gevoel ben ik helemaal alleen. Zonder iemand om mee te praten. Er is niemand die mijn gedachten herkend. Of iemand die samen met mij wil rennen. Er is niemand. Wat ik voel.. dat gun ik niemand. Zelfs mijn ergste vijand niet. Dit gevoel is gewoon zo zwaar, soms heb ik het gevoel te bezwijken onder al de last. Het gevecht ik telkenst moet doorstaan, vlak voor het slapen gaan. En elke morgen met diezelfde boosheid opstaan. Ik zou me telkens wel kunnen schoppen en slaan. Maar ik weet.. Dat ik daar niet mee verder kom. Ik moet gewoon blijve volhoud. Want ik kom erdoorheen. Dat zie ik, in de toekomst-beelden. De toekomst-beelden van dat gelukkige meisje. Ik weet gewoon.. Het komt. Maar ik moet geduld hebben. Geduld. Hoelang het ook duurd.. En hoeveel mensen me ook nog zullen raken met hun vragen. En hoeveel mensen me nog vreemd zullen aankijken als ik 'tiltslaag' de momenten waarop ik in mijn gedachten weer de twee straten doorloop. En ik weer moet opgeven. Maar voor de buitenwerld lijkt het gewoon, alsof ik tilt slaag en wegvlucht om even alleen te zijn..
Soms zijn er mensen om me heen. Die ik vertrouw. Maar nooit heb ik iemand gekend die zoveel voor me betekend, dat ik het er zomaar tegenkon zeggen... Maar misschien komt het wel. Misschien is dat de sluier van de beelden. Het delen met iemand, het tegen iemand zeggen. Iemand die je vertrouwt. Iemand waar je je leven voor zou geven. Iemand waar je je hand voor door het vuur zou halen, in de mensentaal. Maar tot op de dag van gisteren, was er niemand in mijn leven. Eerst wouw ik het niet geloven... Maar ik denk dat ik je nu vertrouw. Genoeg vertrouw om te vragen. Of je samen met mij wilt rennen. Rennen door het stratenplan in mijn hoofd. En deze keer niet die enkelde 2 straten die ik zovaak heb gezien. Maar het hele stratenplan van mijn gedachten. Dan lopen we samen door de wegen. En hoe zwaar ze ook bemodderd zijn. Ik weet, samen zullen we er komen. Samen zullen we de eindstreep halen. En dan zal ik eindelijk dat gelukkige meisje uit mijn toekomst-dromen zijn. En ookal zal ik nog vaak het stratenplan zien, dat we samen hebben doorlopen. Hoevaak de modder ons tot het uiterste heeft gedreven. Ik zal gelukkig zijn. Maar soms.. Op regenachtige dagen, zal ik tog weer denken. Aan dat zwarte gat, waar mijn toekomst-beelden steeds weer in eindigden...
Ooh en let niet op de schrijffouten
