Geplaatst 
Nouja veel plezier
De donkerste donker,de stilste stilte,de koudste koude en de eenzaamste eenzaamheid. Zo was het in die grote donkere put, waar ik al maanden inzat. Veel te weinig plaats, ik kon amper ademhalen, amper bewegen. Wilde ik even goed zitten,dan moest ik me zo klein mogelijk maken,nog kleiner dan een in elkaar gedoken hondje. Met mijn handen op mijn hoofd en mijn gezicht begraven in mijn knieen. De stilte bekroop je langst achteren, als een uil die zijn prooi wilt vangen. Door de dag voelde het niet zo, dan was er een beetje licht, licht van de mensen waarvoor ik me moest gedragen alsof ik gelukkig was. Overdag hoorde ik een beetje geluid,niet veel, net als het knagen van een muis, maar het was iets. Dan voelde ik me ook minder eenzaam, want ik hoorde de mensen praten boven me. Maar als de avond viel dan kwam de eenzaamheid, de stilte, de koude en de donkerte. Hoe hard ik dan ook schreeuwde niemand hoorde me. Dan bleef ik alleen over, met mijn gedachten. Mijn zieke gedachten. Gedachten die me dwongen dingen te doen, waarvan ik vroeger niet eens wist, dat ze bestonden. Iedere avond probeerde ik me weer te verzetten, maar het lukte me niet. Dan deed ik het weer opnieuw, en bleef ik met een schuldgevoel achter. Zo ging het, maanden aan een stuk. Natuurlijk kwam ik wel eens uit die put. Al was het maar voor even. Dan scheen de zon in al zijn glorie op mij, dan zag ik mensen rondom mij, die van me bleken te houden. Dan zag ik de mooie natuur, al die lieve dieren. Dan was het leven voor heel even mooi. Als ik dan de smaak te pakken had, en eindelijk opnieuw iets wilde maken van mijn leven. Dan viel ik weer mijn put in, dieper dan voorheen. En dat waren de zware momenten. Want dan wist ik dat ik helemaal over nieuw kon beginnen. Toch bleef ik doorbijten, bleef ik elke keer opnieuw mijn put uit komen, om heel even van het leven daarboven, dat zo onbereikbaar leek voor me, te proeven. Een paar dagen bleef ik boven, en dan plots, zonder dat ik het zag aankomen, viel ik weer. Maar ik gaf niet op, en op een dag, toen ik een van mijn goede dagen had, en iets probeerde te maken van mijn leven, toen kwam ik jou tegen. Ik werd verliefd op je, liep een paar weken op wolkjes, Leek eindelijk mijn leven te beteren, begon eindelijk te genieten van mijn leven, samen met jou. Tot ook jij je tegen mij begon te keren. Ik denk dat we net een maand wat hadden. Een maand. Toen vertelde je me dat je me beu was, dat je me niet nodig had, dat ik me maar alleen moest redden. Dat deed me pijn, en ineens begon alles te draaien, begon mijn leventje dat ik weer op orde wilde brengen, helemaal weer in elkaar te vallen. De puzzel, waar ik weken aan bezig geweest was, was door jou uit elkaar gehaald. En weer viel ik die diepe put in. Het maakte me allemaal niets meer, ik deed het weer, iets wat ik al een maand niet meer gedaan had. Waarom nog proberen? Waarom zou ik ook nog maar een keer proberen om iets van mijn leven te maken, als ik ook maar niets had om voor te leven. Je vertelde me dat je fout zat, dat je mij eigenlijk niet wilde laten gaan. Maar daar was het te laat voor, want ik zat weer in mijn oude vertrouwde put. Het was nog steeds niet gedaan tussen ons, want het woord was er niet uitgekomen. Dus we hadden nog steeds wat. Twee weken later, begon ik beetje bij beetje je meer te vertrouwen, ik begon stap voor stap weer naar boven te klimmen. Ik zag de blauwe lucht al boven me. Ik kreeg er weer helemaal zin in. Maar voor ik weer helemaal boven was, kwam je voor me staan en duwde jij me weer die put in. Je zei dat je met een gek niet wilde leven. Je liet me stikken. Maar toch wilde je me niet kwijt. Je speelde met me. Een hele week aan een stuk. Dan had je me nodig en dan weer niet. Ik wist niet wat te doen. Ik verschool me in een hoekje, in elkaar gedoken,
Wachtte bang af, op wat zou komen. Daar zat ik weer, helemaal in mijn eentje, in mijn gevreesde put. Dieper dan ooit. En ik wist dat ik er zelf niet meer zou uitkunnen. Dat ik de kracht niet had, om weer naar boven te klimmen. Dagen zat ik daar gewoon. Verplaatste me niet. Mijn gezicht verborgen in mijn schoot en mijn handen beschermend over mijn hoofd. Ik had het lef niet om te vechten, maar kon me nog wel beschermen. Beschermen tegen de pijn die je mij aandeed. Ik weerde al je verwijten af. Volgens jou was het allemaal mijn schuld, was ik diegene die je niet meer wou, was ik diegene die verliefd was op iemand anders. Was ik gewoon het slechte meisje. Maar je wist zelf ook wel dat dat niet waar was. Je hebt me echt pijn gedaan toen. Je besefte het zelf ook wel, je wilde het goed maken. Je wilde me niet laten gaan. Ik wist niet wat te doen. Ik was bang, bang opdat je me weer uit die put zou halen, en me gewoon weer kei hard terug zou duwen. Ik was bang, dat ik weer eindelijk iets van mijn leven zou kunnen maken, en dat jij het weer zou stukmaken. Net als het bouwen van een zandkasteel. Je bent er uren aan bezig, en s’avonds als je het strand verlaat, dan is de zee daar om al je werk gewoon weg te spoelen, zodat er helemaal niets meer van je moeite overblijft. Daar had ik bang voor. Maar ik zag je graag, gaf je opnieuw een kans. Ditmaal geloofde ik er in. Je deed je best, je probeerde me gelukkig te maken. Ik deed of ik gelukkig was, ik had mijn goede dagen, maar ook mijn slechte. Jij hebt altijd gedacht, net als zowat iedereen, die in mijn buurt leefde, dat ik een gelukkig meisje was. Dat ik eindelijk uit die diepe put uit was. Maar niets was minder waar. Het leek alleen zo, ik deed gewoon alsof, ik had bang voor je reactie. Misschien verklaarde je me weer gek, liet je me weer vallen, net als op die dag. En daar had ik geen zin in. Dan gedroeg ik me nog liever alsof ik gelukkig was, dan zette ik elke dag mijn masker maar op. Maar dat opnieuw meemaken? Nee dank je daar had ik geen zin in. Tot je wel door had, dat het niet gemeend was. Ik had wel door dat het niet langer lukken zou. Je was niet kwaad op me. Je zei dat je mij hierdoor zou helpen. Dat je wel dat gelukkig meisje van me ging maken. En ik geloofde je, ik vertrouwde op je. En je had gelijk. Je stond met je buik gebogen over de rand van mijn put, om me er uit te trekken, en vervolgens een leuk weekend te hebben met mij. Het was fijn, ik maakte plezier, als ik bij je was, was ik echt gelukkig. Maar op zondag avond moest je me weer die put in duwen. Je knuffelde en zoende me nog eens lief, en liet me dan voorzichtig weer naar beneden zakken. En dan zat ik weer helemaal alleen in mijn donkere put, wachtend op het volgend weekend, want dan zou jij me er weer uithalen. Ik besloot dat het tijd werd, dat ik die put achter me zou laten, dat ik eindelijk, op eigen kracht, zonder jou hulp, verder zou moeten. Dat ik eindelijk helemaal in mijn eentje mijn put uit moest komen. Het lukte me goed, ik was er bijna uit. Ik dreigde weer terug te vallen.En toen kwam jij, trok me er helemaal uit. Je probeerde samen met mij iets van mijn leven te maken. Je praatte met mij, je luisterde naar mij, je huilde zelfs samen met mij. Ik val nu nog steeds regelmatig terug, ik voel me nog steeds slecht. Maar het gaat beter met me nu. Ik ben mijn put uit, we hebben hem samen dichtgegooid, zodat ik geen bang moet hebben dat ik er weer inval, en ik ben nu volop bezig, om eindelijk iets van mijn leven te maken. Ik begin het zandkasteel herop te bouwen maar nu ver genoeg van de zee af, zodat ik geen bang moet hebben, dat die s’ nachts overspoelt word, en dat ik de volgende dag helemaal opnieuw kan beginnen. Elke dag werken we er aan. Elke dag samen, en ik heb het gevoel dat het wel goed komt. Want je hebt mijn vertrouwen nu helemaal gewonnen. Jij maakt mijn leven een beetje beter, en daar ben ik je heel dankbaar voor. Je zorgt ervoor dat ik iets heb om naar uit te kijken. Ik geniet ervan om je lieve stem te horen, armen rondom mij te voelen, en je lippen op de mijn . Ik ben blij dat ik je een nieuwe kans gegeven heb. Want ik weet dat het niet de bedoeling was mij telkens opnieuw die put in te duwen. Je wilde het niet, je besefte het niet. Het kwam ook niet allemaal door jou. Maar jij was gewoon diegene waar ik me aan optrok, en je stelde me teleur, en dat deed me weer vallen. Lief, je moet weten, dat ik je dankbaar ben, en je echt altijd dankbaar zal zijn, dat je er de laatste twee maanden heel erg voor me bent geweest. Ik hou van je!
) Maar euhm, ja; mooiheid hoor! 