Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-02-05 16:35

[Verhaal] Hoe ik van je hield

Geplaatst: 05-02-05 16:35

Een kort verhaal, geen vervolg ofzo, commentaar+kritiek welkom!

Hoe ik van je hield..

Ik weet het nog, ik weet het allemaal nog. Alle herinneringen; alles wat ik met jou doorgemaakt heb. Natuurlijk weet ik het nog- alles staat nog in mijn geheugen; als de dag van gister.. Als de dag van vandaag. Als ik mijn ogen sluit staan de beelden op mijn netvlies gebrand, haarscherp. Maar niet alleen op mijn netvlies- het staat in mijn geheugen geschrift, in mijn hart gekerft. Nooit zal ik ook maar iets vergeten.

Wij liepen samen door het bos, midden in de nacht. Lachend en rennend door de smalle paadjes van het bos, over boomwortels springend en gillend naar elkaar. Tot we een open veld bereikten. Een open veld, wat er prachtig uitzag; maanlicht, sterren; een veld uit je dromen. Een plaatje wat je normaal alleen van sprookjes kent. Wij renden samen door dat open veld, hand in hand, en we maakten de gekste sprongen. Tot jij struikelde, viel, en mij meesleurde. Lachend vielen we in het droge gras, boven op elkaar. Eventjes bleven we liggen, en lachend tikte jij met je vinger tegen mijn neus, rolde van me af en ging rechtop zitten. Je hielp mij ook overeind, en samen zaten we naast elkaar, te kijken naar de sterren. Jij hield mijn hand stevig vast; alsof je bang was me te verliezen. Zo zaten we een tijdje stil naast elkaar, totdat ik het koud kreeg, en begon te rillen. Jij merkte het, sloeg je arm om me heen, en ging wat dichter bij me zitten. Een uil maakte zijn geluid, en verderop zagen we de schim van een haas, die snel over het veld heen rende. Ik legde mijn hoofd op je schouder, en jij streelde door mijn haar, licht en teder. Je verbrak een lange stilte met een kort zinnetje; vier simpele woorden, die zoveel voor mij betekenden.. "Ik hou van je…"

En sinds die tijd is er zoveel gebeurd, zoveel veranderd, in mijn leven. Jij bracht licht in deze donkerte, geluid in de stilte; jij haalde mij uit de put. Je wist van mijn problemen; maar toch wist je niet alles. Ik wou je niet overal mee belasten, bang dat het ten koste zou gaan van jou altijd-vrolijke persoonlijkheid. Bang dat jij net zo zou worden als ik. Bang voor onbegrip; nee, dat was ik niet. Want alles wat ik zei, en alles wat ik deed; jij accepteerde het. Ik kon niets fout doen in jou ogen; jij zou het misschien wel anders hebben gedaan, maar mijn keuzes waren zeker niet fout. Jij gaf mij het gevoel dat ik dingen goed deed; dat niet alles wat ik deed fout, of dom was. Jij hielp mij door donkere tijden, en liet mij zien dat leven ook mooi kon zijn. En daarom ben ik je dankbaar; en dat zal ik je altijd wel blijven.

En ik weet het nog; die ene dag dat jij ontdekte, wat je niet had mogen ontdekken. Het was een jaar geleden dat jij 'de vier woorden' uitsprak, één jaar en zes weken, om precies te zijn. We liepen door het bos; het bos waar alles was begonnen. Het was later dan vorige keer, en donkerder; we renden niet, bang om te struikelen. We voelden ons serieuzer, ouder; meer volwassen. En daar liepen we, als twee 'volwassenen' door het donker, op naar het open veld. Op het open veld was het veel lichter dan in het bos, en het was weer net zo helder als altijd. Jij liep links, ik liep rechts; ook zoals altijd. Zachtjes pakte jij mijn arm vast en trok me wat dichter naar je toe; maar hoe zacht je me ook aanraakte, hoe lief het ook bedoeld was; het ging mis. Immense pijn. Ik trok mijn arm weg, en verbaasd stond jij stil en keek je me aan. Ik probeerde je blik te ontwijken, en voelde hoe dat dit je pijn deed; dat je het niet begreep. Je reikte met je hand naar mijn kin, en duwde zachtjes mijn gezicht wat omhoog, maar ik draaide weg. Herinneringen kwamen naar boven, waar jij niets van wist, waar jij niets van zou mogen weten. Tranen welden op in mijn ogen, maar ik wou niet dat jij het zag. Toch zocht jij oogcontact, en zoals altijd vonden je ogen de mijne. Jij zag de pijn de pijn in mijn ogen; en plotseling zag ik begrip in de jouwe. Hoe alles voor jou op zijn plaats viel; hoe je plotseling zag wat ik je nooit wou laten zien. Heel rustig pakte jij mijn arm, en schoof de mouw van mijn vest een stukje omhoog. Je keek en zweeg, en na een aantal seconden schoof je mijn mouw weer terug, en probeerde weer oogcontact te zoeken. Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen, en wou je niet aankijken; niet in deze staat. Maar het was alsof mijn blik naar de jouwe werd toegezogen, en toen onze blikken elkaar kruisten zag ik dat jij niet boos was. Ik zag geen woede in jouw ogen; je vond het niet erg dat ik het je nooit verteld had. Ik zag begrip, en verdriet. Je pakte mijn hand vast en ging tegenover me staan, en met je andere hand streelde je door mijn haar. Zachtjes en voorzichtig kuste jij mijn voorhoofd, en met de woorden "Het komt goed meis, het komt allemaal goed… Ik beloof het" probeerde je me gerust te stellen. Na eventjes gezwegen te hebben, beloofde jij nogmaals me te helpen, en samen liepen we verder; zij aan zij, hand in hand.

Wat was ik blij met je, vooral na die ene avond. Daarna heb ik nooit meer een geheim voor je gehad; en jij nooit voor mij. Wij waren eerlijk en open, en we hielpen elkaar met alles. Jij beloofde me erboven op te helpen; en dat deed je ook. Ik had nog nooit iemand ontmoet die zoveel moeite voor mij deed, die zoveel om me gaf. Je hielp me met het verwerken van het verleden, je bracht me een nieuw leven. En daarvoor ben ik je dankbaar; en dat zal ik altijd zijn. Maar mooie liedjes duren niet lang..

"Weet je…" Samen liepen we door het park, in druilerig weer. "Weet je?" Vroeg jij nog eens. Ik zei dat ik het niet wist, nee. Jij zei van wel. "Ik heb het idee dat er wat is veranderd, tussen ons tweetjes.." Ik liep iets minder hard door, vroeg wat je precies bedoelde. Alles ging zo toch goed, tussen ons, en zo zou het toch altijd wel gaan? "Het is anders, gewoon; anders. Ik heb het idee dat ik nog wel van je hou, maar minder dan eerst.." Een hart dat overslaat, een enkele stap nog voordat ik doodstil sta, en je aankijk. In je ogen zie bespeur ik een klein beetje pijn, maar verder niets. "Ik denk dat het beter is als we.. gewoon, vrienden zijn. Gewone vrienden dus, bedoel ik. Want.." Mijn adem stokt in mijn keel, en ik kan niet meer helder denken. Totaal onverwacht. Want na alles waar wij samen doorheen zijn geweest, na alles wat wij hebben doorgemaakt, en waarmee wij elkaar hebben geholpen; maak jij het uit? Jij, degene die mij dit leven heeft bezorgd, die mij weer liet zien en voelen wat 'geluk' toch ookalweer betekende.. Dat kan niet; ik hield nog van je. Toe, zeg dat het een grapje is; een slecht grapje. Maar jij ging onverbiddelijk door.. "Want we zijn zo ver uit elkaar gegroeid, en we komen nooit meer dichterbij, dat weet ik gewoon. Ik voel niet meer voor je wat ik vroeger voelde." Ik kijk je aan- uit elkaar gegroeid? Waarom heb je het niet eerder gezegd, waarom heb je er niets aan gedaan, waarom.. waarom? Zoveel vragen, maar jij wist het antwoord op geen van allen. "Sorry.." En je liep verder zonder nog maar één woord meer te zeggen, zonder ook nog maar één keer over je schouder te kijken en te zien hoe je mij achterliet; eenzaam, verward, verdrietig. Sorry…

Een week later zag ik je lopen met háár. Vrolijk meisje met de sproeten, vrolijk meisje met jouw liefde.. Jij zag me kijken, haalde je schouders op en liep verder, onverschillig. Alsof je mij niet kende; alsof er nooit iets tussen ons gebeurd was. Want nu had je tenslotte haar; ik vond haar niet bij je passen, maar wie ben ik? Een onbekende. Toch kreeg ik na nog amper een maand gelijk; zij vond een ander en jij had een gebroken hart. En toen kwam je terug naar mij, toen wist je opeens weer wie ik was. Maar toen wou ik niet meer; het deed me pijn, maar ik moest je vergeten.

En zelfs nu, jaren later, is dat me nog steed niet gelukt. Ik heb een ander, die me net als jij door moeilijke tijden heen helpt en er altijd voor me is. En ik voor hem. Maar ik zal nooit vergeten wat je voor me gedaan hebt, want daarvoor blijf ik je altijd dankbaar. Maar ik zal ook nooit vergeten dat je me op het laatst liet vallen, als een baksteen, en later terugkwam; ik heb het je misschien min of meer vergeven, maar vergeten kan ik niet. Toch had ik al in geen tijden meer aan je gedacht, of me afgevraagd waar jij nu zou zijn, en hoe het met je zou gaan. Maar een maand geleden zag ik je lopen, in de stad; alleen. Eerst liep ik je gewoon voorbij; ik herkende je haast niet. Maar ik voelde ogen prikken in mijn rug en keek om, keek jou recht in de ogen. Ogen vol pijn, vol verdriet. Ogen die ik zelf maar al te goed kende, van de tijd dat ik maar in de spiegel hoefde te kijken om ze te zien. En wat wou ik je graag helpen, of troosten, zoals jij mij toen hielp- maar het was te laat. Jij draaide je om en liep verder, in een sneller tempo. En voor de tweede maal liet je mij achter in verwarring; maar ook ik liep door.. Dat was de laatste keer dat ik jou gezien heb.

Ik weet niet waar je nu bent, of hoe het met je gaat. Maar ik hoop dat je iemand hebt gevonden, die je helpt in je gevecht; die je leert dat leven ook mooi kan zijn. Iemand die je door jouw bittere tijden heen helpt, die je wonden verzorgt en je zachtjes op je voorhoofd kust, om vervolgens te zeggen dat alles goedkomt. Ik hoop dat je iemand vind die je kan helpen, zoals jij mij toen hielp.. Ik hoop het.