Geplaatst 
Ik kom even niet verder met he tander, dus heb ik gedacht dat ik iets nieuws moet proberen. Het is een stuk, dus er zal geen vervolg meer komen.
Ik heb twee tijden door elkaar gebruikt, dat kan voor sommigen verwarrend zijn, maar het gaat er om dat het verhaal NU verteld wordt, maar in het verleden speelde. Heeel wazig jah
Je ziet het wel als je het leest... En verder: commentaar is welkom, maar ik weet dat er heel veel fouten in zitten
Ohjah... ik weet nog niet of ik het einde zo laat staan, ik twijfel er nog over.
De titel van het verhaal is:
Mijn verhaal. En het gebeurde allemaal zo:
Het was een gure dag in maart, nu maanden geleden.
Het leek veel langer. Veel langer sinds ik niet meer normaal kan denken.
Op de dag in maart… ja toen, toen ontmoette ik Tom. Niet zoals in het echte leven, nee dat zeer zeker niet. Ik praatte met hem op msn nadat hij ruzie had met een vriendin van mij.
‘De trut. Ik haat haar!’ Zei hij toen. Ja, ik weet het nog precies. Ik probeerde de ruzie te sussen. Met veel moeite en een paar, misschien wat minder aangepaste woorden, praatten Tom en mijn vriendin weer normaal met elkaar. Gelukkig. Die Tom leek me een aardige jongen. Hij voegde me toe op msn en we praatten. Ja, we praatten, veel. Misschien te veel.
Iedere dag keek ik ernaar uit om weer met hem te chatten. Hij vertelde wat over zichzelf en ik over mij. Langzaam werden de gesprekken wat dieper, hij vertelde me wat over zijn problemen. Zo begon een vriendschap, die misschien wel, misschien niet, gedoemd was om uit te lopen in een ramp.
Tom wilde me zien. Ik wist waar zijn school was, hij zat immers in dezelfde klas als mijn vriendin. Het was een warme dag en ik had al vroeg school uit. Ik besloot dat het vandaag zou gebeuren. Vandaag zou ik Tom voor het eerst in real life ontmoeten. Kriebels in mijn buik. Ik was nerveus, heel erg nerveus. Terecht zeg ik nu.
Tom viel me op. Vanaf de eerste seconde dat ik hem zag. Hij was anders dan alle andere jongens die ik kende. Hij staalde iets uit. Vertrouwen, rust, liefde. Misschien kwam het daardoor dat ik steeds vaker naar zijn school ging, in de waan dat ik naar mijn vriendin ging.
Op msn chatte ik nog veel met hem, te veel. Steeds dieper gingen onze gesprekken, steeds meer kriebels kwamen, als ik hem zag. Toen was het al mei. En vakantie. Ik zou vier dagen naar Nijmegen gaan, met mijn zus. De week daarop gingen mijn ouders, Nicky, mijn allerliefste vriendin, en ik negen dagen op vakantie naar Drenthe. Ver weg van thuis, ver weg van Tom. Misschien was het beter als ik hem even niet zag.
Mijn vakantie samen met Nicky was te gek, de beste die ik tot nu toe heb gehad. Ik heb me vermaakt als nooit tevoren. Na negen dagen was het tijd om weer terug te gaan naar huis, naar Tom.
’s Avonds meldde ik me aan op msn, hopend dat Tom online was. Maar die avond zou anders aflopen. Shanna, een goede vriendin van mij die ik al jaren kende, vertelde me half panisch wat er gebeurd was, in de tijd dat ik me vermaakte in Drenthe.
Beau, haar paard en mijn grote maatje, moest afgemaakt werden. Hij was door de ataxie zo zwak geworden, het kon niet anders. De volgende avond zou de dierenarts komen. Shanna zou bij Beau blijven, als het gebeurde.
Zondag was het zo ver, Beau was dood. Een belangrijke steun paal in mijn leven was weg en even leek mijn hele wereld’tje in te storten. Maar ik vocht me erdoor, samen met Shanna.
En natuurlijk met de hulp van Tom. Tom was er voor me, als geen ander. Steeds vaker wilde ik hem zien, steeds vaker kwamen die kriebels terug. Ik realiseerde me langzaam dat ik verliefd was, op Tom. Ik probeerde het hem te vertellen, via allerlei hints. Uiteindelijk snapte hij het en maakte mij hoop door te zeggen ‘Ik vind jou ook wel leuk’. Maar alles zou anders komen.
Mijn wereld leek weer te schudden toen Tom op msn tegen mij zei dat hij hoopte dat Aktion, mijn grote paarden liefde, werd afgemaakt. Ik was van slag, misschien wel meer. Dagen liep ik te huilen als een klein kind. Ik kon niet met hem praten, ik wilde niet met hem praten.
Shanna, die Tom inmiddels ook op msn had, vertelde me de reden waarom hij het had gezegd:
‘Hij wil niets van je. Daarom zei hij het.’
Ik was woest, ik kon Tom wel slaan. Even wilde ik hem haten, maar da kon ik niet. De kriebels waren er nog steeds. Na wat dagen verder geleefd te hebben verontschuldigde Tom zich weer, en ik, dom zoals ik ben, accepteerde het. Ik accepteerde het altijd als hij mij pijn had gedaan. Nu heb ik spijt. Mijn verjaardag kwam eraan. Even was ik Tom vergeten.
Tijdens de zomervakantie dacht ik dat ik Tom voorgoed vergeten was. Ik ontmoette Alex, toen we op vakantie waren in Frankrijk, en dacht dat ik verliefd was op hem. Weer thuis, wist ik dat dit niet zo was. Ik hield van Tom.
Mijn verjaardagsfuif stond voor de deur. Alex zou komen, vanuit noord Duitsland. Maar Tom zou ook komen. Hij moest erbij zijn! De avond begon geweldig. Alex was er nog niet, hij zou die avond om 22.00 met de trein aankomen. Rond die tijd waren mijn vrienden, mijn vader en ik een wandeling aan het maken. Ja, dat was het hoogte punt van mijn fuif. In het donker door het bos. Tom en ik liepen naast elkaar, eerst arm in arm, toen hand in hand. Vlindertjes kwamen terug, heviger dan ooit tevoren. Nu wist ik het zeker, het was fout Alex uit te nodigen. Ik wou bij Tom zijn, niet bij Alex.
Tijd om afscheid te nemen, Tom werd opgehaald. Ik omhelsde hem en die avond smsten we nog wat.
Het hele weekend heb ik tegen Alex gedaan of er niets aan de hand was. Ten minste…. Zo goed als ik kon acteren. Het hele weekend heb ik stiekem met Tom gesmst. Ik was zo blij dat hij er was. Tom steunde me dat weekend door die smsjes. Zondag morgen… Alex ging eindelijk naar huis. Nu kon ik bij Tom zijn, zoveel ik wilde.
Maar het kwam anders. Tom had een nieuwe vriendin: Michelle, een meisje dat ik niet kende.
Ik slikte, maar accepteerde het, zoals altijd. Hij was gelukkig met Michelle en ik was gelukkig, want Tom was gelukkig. Weken gingen voorbij. Het was bijna herfstvakantie. Hoe lang kende ik Tom al. Een half jaartje? Het leek veel langer. We hadden nog steeds op msn diepe gesprekken en soms, heel soms, was het anders. Op onze manier anders. Op de manier waardoor Tom het anders kon maken. Ik zag hem nog regelmatig, dat waren de momenten dat ik helder kon denken. Op een dag was Tom anders dan normaal. Al gauw kwam ik erachter: het was uit met Michelle. Tom was helemaal van streek. Ik wilde hem helpen, maar ik kon niet. Hij liet me niet dichtbij komen. We hadden weer vreselijke ruzie. Zo ben k weggegaan.
Toen was hij d’r: de herfstvakantie. Ik zou een week op ponykamp gaan. Ik wilde heel even allen zijn, zonder Tom, zonder al mijn vrienden. Ik ben weggegaan zonder afscheid. En nu heb ik daar vreselijke spijt van. Ik had een te gekke week, maar de eerste avond had ik Tom al gesmst. Ik miste hem. Hij smste terug: Als je terug bent, praten we het uit. Mis je. Hvj. Tom.
Ik verlangde er al naar om naar huis te gaan, hoewel ik het naar mijn zin had.
Na een week ponykamp kwam ik thuis, nogal gehavend: Ik had een val van het paard achter me. Mijn rug was gekneusd, en alles deed pijn.
Maar ik was blij. Ik zou al gauw Tom terug zien. Maar het kwam opnieuw allemaal anders.
Tom wilde me niet meer zien, en niet meer met me omgaan. Mijn wereld stortte in, want ik had ook al ruzie met Nicky, mijn allerliefste vriendin.
Beau was ik kwijt, en Nicky ook. Nu niet Tom ook nog, dacht ik. Maar het was al te laat. Weken praatten we niet meer met elkaar, hij had me verwijderd uit zijn msn lijst. Via via kwam ik toch in gesprekken met hem, maar alle liepen uit op ruzie. Tom wilde me niet meer kennen. Ondertussen zijn kerst en nieuwjaar voorbei.
Tom verspreidde leugens over mij onder mijn vrienden, maar dat was gauw opgelost.
Ik wilde weten wat er aan de hand was, ik dwong Tom met me te praten. Hij zei:
‘Je liet en laat me links liggen. Laat me nu asjeblieft met rust.’
Ik gaf toe, terwijl ik nog perplex stond van wat hij had gezegd. Ik heb hem verzekerd dat het niet mijn bedoeling was. Ik heb mijn verontschuldiging aangeboden en hij heeft Hem accepteert.
Maar nee, het komt niet meer goed. Nooit meer. Het is over. Samen hebben Tom en ik er een punt achter gezet.
Nu zit ik hier huilend en weet niet meer wat ik moet doen. Ik zie maar een uitweg:
Voor altijd zwijgen, en dit geheim mijn graf mee innemen. Het mes naast mij kijkt mij uitnodigend aan. Dit zal mijn enige uitweg zijn. Mijn tranen blijven vallen, ze lijken nooit meer te stoppen. Niemand kan mij hier nog helpen. Misschien wil niemand mij meer helpen.
Ik weet wat ik doen moet. Te vaak is gezegd dat ik bluf, te vaak ben ik vernederd en te vaak hebben ze mij pijn gedaan. De haat in mij groeit iedere minuut, iedere seconde.
Ik zie maar een laatste uitweg, en deze keer zal ik niet te laf zijn om het te doen…
Tom was op het laatst mijn enige lichtpunt, maar hij is gedoofd in de kilte van de nacht. Nu zal ook mijn laatste lichtje doven…
) 
sjiek verhaal...ik herken ut wel een beetje... 
Beau... 
nouja op het einde na