Bokt.nl

Citaat:

Zachtjes hoorde ik de regen tegen het raam tikken.Vlug schoof ik het gordijn wat opzij en tuurde in het donker. Druppels water kleefde aan t raam, om even later weer langzaam om laag te glijden. Ik zuchtte, richtte mijn ogen weer op de opengeslagen bladzijden voor mijn neus en liet de regen voor wat hij was. Afwezig bladerde ik door mijn boek, niet wetend waar te beginnen. Uiteindelijk sloeg ik mijn boek maar dicht en gluurde naar mijn mobiel, schuin voor me op het bureau. Het lampje knipperde, alweer een smsje. Met een angstig gevoel pakte ik hem op en klapte hem open. Vluchtig gleden mijn ogen over het schermpje, bang voor hetgeen wat er stond. Ik rilde en sloot mijn ogen, maar de tekst stond al in mijn oogleden gebrand. ‘Ik voel het, je houdt van me. Ik wil jou en jij wilt mij!’ Mijn ogen openden zich weer, snel wiste ik t smsje en legde mijn mobiel weg. Waarom liet hij me niet gewoon met rust? Ik had hem toch duidelijk gemaakt dat ik hem niet leuk vond?
Nog steeds wat trillend stond ik op, plofte op mijn bed neer en greep naar de huistelefoon die op mijn nachtkastje stond. Languit, op mijn buik liggend, tikte ik het nummer van mijn vriendin in en hield de telefoon aan mijn oor. Tuut. . tuut. . Waarom nam ze nu niet op? Tuut. . Tuut. . Zuchtend rolde ik op mijn rug en keek wat naar t plafond, de telefoon nog steeds in mijn hand geklemd. Niks, geen gehoor, slechts die verbindingstoon. Kwaad verbrak ik de verbinding, trok mijn benen op en gooide de telefoon terug op het kastje. Mijn ogen zochten mijn mobiel, die nog op mijn bureau lag. Opnieuw knipperde het lampje. Ik richtte me op en zette mijn voeten op de koude vloer. Doodstil bleef ik zitten en bleef onafgebroken naar het blauwe lichtpuntje staren, in de hoop dat het ophield met knipperen. Toen stond ik op, mijn handen op mijn rug ineen gestrengeld en langzaam liep ik weer terug naar mijn bureau. De vloer kraakte en voelde nog steeds koud aan onder mijn voeten. Snel gritste ik mijn mobiel weer van het bureau, ging op bed zitten en klapte hem opnieuw open. Een korte zin deze keer, opnieuw van hem. ‘Ik weet je te vinden’

Citaat:

Langzaam stond ik weer op, zette mijn mobiel uit en legde hem naast de andere telefoon op het nachtkastje. Met mijn pyjama onder mijn arm liep ik naar de badkamer, zachtjes, om de rest niet wakker te maken. Het was stil in het huis, buiten raasden de regen en de wind. Een wereld van verschil, binnen en buiten, warmte en kou. Kort stonden mijn gedachten stil bij de mensen, die nu buiten waren. Het volgende moment stond ik in de warme badkamer en dacht weer aan hem. Hij, van wie ik ooit gehouden had, maar waarvoor ik nu niets meer voelde dan negatieve gevoelens. Ik kleedde me om, voelde de koude stof van mijn pyjama tegen mijn huid en rilde nog eens. Met gemengde gevoelens slofte ik terug en dook mijn bed weer in. Het kraakte even, alsof het tegenstribbelde, maar gaf toen toe aan mijn gewicht. Met open ogen luisterde ik nog wat naar de wind, dacht aan mijn proefwerk morgen en doezelde weg.

Citaat:

Gele ogen. Twee gele ogen was alles wat zichtbaar was. Ik tastte om me heen, voelde slechts de alles omvattende leegte. De ogen naderden, verdwenen een ogenblik en waren toen weer zichtbaar. Ik strekte mijn armen uit, wilde ze aanraken, voelen, maar ik greep in het duister. Plots waren ze weer weg, ik wachtte, maar ze kwamen niet meer terug. Of toch? Opnieuw een lichtpuntje, een lichtpuntje in de duisternis. Er naderde iets. Ik hoorde geritsel, of was het mijn verbeelding? De ogen waren verdwenen, slechts een fel blauw lichtje verlichtte mijn omgeving. Ik wilde schreeuwen, maar mijn mond zat dicht. Geen geluid. Het blauwe licht kwam steeds dichterbij en hing plots stil.. Ik kon een omtrek onderscheiden en zag toen duidelijk wat het was; mijn mobiel. Opnieuw kwam hij in beweging, als door een onzichtbare hand voortgetrokken. Hij kwam dichter en dichter bij en maakte vaart. Hij naderde, ging steeds harder, dreigde frontaal tegen me op te botsen. Opnieuw deed ik mijn mond open om te schreeuwen. .

Ik werd gewekt door het geluid van mijn wekker. Hasstig opende ik mijn ogen, trok mijn hand onder de dekens vandaan en gaf een flinke mep in de richting van mijn nachtkastje. Het werd weer stil en langzaam kwam ik overeind. 7 : 00 uur. Moeizaam klom ik mijn bed uit en gluurde rond in mijn kamer. De deur opende met luid gekraak en het grijnzende gezicht van Marielle kwam tevoorschijn. ‘Hé goede morgen. . Mag ik jouw mascara even lenen?’ Slaperig wreef ik wat door mijn ogen en knikte in de richting van mijn toilettas. ‘Mjaah, voor één keer dan,’ mompelde ik terug en stond zelf ook maar op. Ik liep richting het rooster en liet mijn vinger er langs glijden. Om half 8 kon ik pas douchen, dus ik had nog genoeg tijd om even mijn wiskunde door te lezen.