Bokt.nl

Citaat:

De stilte om me heen is oorverdovend. Mijn slapen bonken, en het liefst zou ik het uit willen schreeuwen. Niet dat het nut zou hebben, er is hier toch niemand die me hoort. Maar alleen om het schreeuwen zelf al zou ik het willen doen.
Achter me hoor ik het vertrouwde gebries, en ik keer terug naar de werkelijkheid. Plotseling voel ik hoe koud ik het heb, mijn broek is helemaal nat van het vochtige gras, en snel sta ik op. Dat had ik beter niet kunnen doen, ik wankel en doe snel mijn hoofd weer naar beneden totdat de vlekken weggaan. Iets rustiger deze keer kom ik weer overeind. Ondanks dat mijn ogen onderhand wel gewend zijn aan het donker, moet ik moeite doen om het silhouet van mijn paard te onderscheiden van de oude bomen achter hem. Het enige dat echt opvalt zijn de witte vlekken op zijn voorhoofd en neus. Verbaasd kijkt hij me aan met zijn nieuwsgierige ogen, die de man doen weerspiegelen. De maan, die net achter een groot grijs wolkendek verdwenen is. In dit flauwe licht kan ik het pad weer wat beter zien, en ik besluit om terug te gaan. Aan een diepe zucht te horen ben ik niet de enige die geen zin heeft in de terugweg, maar we hebben geen keus. Langzaam volgen we het pad langs de oude kastanjebomen, tot we aan de oprijlaan van een druk uitziend bungalowpark komen. We lopen achter de vervallen huisjes langs naar een oud schurencomplex. Voorzichtig trek ik de deur van één van de schuren open, en zoek met mijn vrije hand het lichtknopje. Even flikkeren de TL-buizen, om het vervolgens weer te begeven. Op de tast loop ik tussen de houten schotten door, wetend dat Saidi veel beter kan zien in het donker dan ik. Ik doe het halster af bij de stal waarvan ik denk dat het de juiste is, en laat hem los. Hij loopt naar de stal ernaast en duikt met zijn neus in de voerbak.
Met een enorme klap slaat de buitendeur dicht. Het kleine beetje licht dat van buiten kwam is nu ook verdwenen, en doodsbang draai ik me om naar Saidi. Met mijn handen voor me uit gestoken probeer ik hem te vinden, en met mijn vingertoppen raak ik zijn neus aan. Zijn warme adem stelt me iets meer op mijn gemak, en ik probeer mijn ogen aan het donker te laten wennen. Het heeft geen zin, alle ramen zijn dichtgetimmert tegen de wind, wat niet veel nut heeft want het tocht hier verschrikkelijk. Dan maar op de tast proberen. Eerst door de staldeur, die ik gelukkig nog niet dicht had gedaan. Het gangpad ligt vol met allemaal rotzooi, maar ik weet me er een weg door heen te banen. Eindelijk heb ik de deur bereikt, en ik steek mijn hand uit naar de klink. Ik druk hem omlaag en duw uit alle macht tegen de deur, maar die geeft niet mee. Ik probeer het nog een keer, het is een oude deur en die klemmen wel vaker. Al mijn verwoede pogingen om de deur open te krijgen lopen op niet uit, en dnn dringt het tot me door. De deur is van buitenaf op slot gedaan…

Citaat:

Paniek overmant me, wat moet ik doen? Ik ben doodsbang in het donker, straks komt er een inbreker, of erger… maar nee, ik moet reëel zijn. Wat zou een vreemdeling hier nou te zoeken hebben? Ik kijk op mijn horloge, dom van me, dat gaat natuurlijk ook niet zonder licht. Ik probeer terug te rekenen hoe laat ik hier heen ging, ik ben direct uit school gekomen dus dat moet een uur of half 4 geweest zijn. Eerst Saidi gepoetst en toen vlak voor de schemer zijn we naar het bos gegaan. Het wordt donker rond een uur of 5, dus veel later dan 7 uur zal het nu niet zijn. Niet dat het zo veel uitmaakt, mam heeft toch weer een vergadering. Ik draai me om en loop terug naar Saidi´s stal. Ik zoek op de tast zijn wollen zweetdeken die hij als gewoonlijk weer eens vak het haakje af heeft gegooid, de puber. Ik buk me en zoek de deken, maar in plaats van de deken voel ik een stekende pijn door de binnenkant van mijn hand gaan. Verdorie, dat kan ik er nog wel bij hebben. Ik tast met mijn andere hand voorzichtig de plek van de snee af maar het lijkt niet erg diep te zijn, even doorbijten dan maar. Mijn tweede poging om de deken te pakken slaagt gelukkig wel, en ik loop terug naar de stal. Ik installeer me in de hoek van de stal waar het het minste tocht, en zoek nog wat droog stro zodat ik wat zachter zit. De deken wikkel ik om me heen en ik sluit mijn ogen. Ik luister naar de monotome ademhaling van Saidi, die zo te horen al lekker staat te rusten alsof er niets aan de hand is. En ik, ik kan gewoon niet in slaap komen. Of het het geroezemoes van het bungalowpark is, of gewoon het feit dat ik het nog steeds koud heb, ik weet het niet.

Citaat:

Plotseling schrik ik op, ben ik dan toch in slaap gevallen? Ik hoor Saidi onrustig door zijn stal lopen, er moet iets aan de hand zijn. Ik kijk om me heen, en kan als ik mijn best doe nu toch zijn vage contouren onderscheiden tegen de achtergrond van de witte muur. Voorzichtig kom ik overeind, niet te snel want ik voel mijn hoofd alweer zwaar worden, en loop naar Saidi. Ik streel zijn warme hals, die aangenaam aanvoelt aan mijn koude handen. Hij staat nog steeds onrustig om zich heen te kijken, en ik probeer erachter te komen wat er aan de hand is. Ik hoor voetstappen aan de andere kant van de muur, er loopt dus iemand om de schuur heen. Niet dat dat zo bijzonder is, er zijn hier wel meer gasten in het bungalowpark tijdens de winterperiode. Alleen komen ze meestal niet hier, dat moet Saidi onrustig maken. Tevreden over deze logische verklaring kruip ik weer in mijn hoekje en wil me net weer installeren in de wollen deken, als ik gemorrel aan de deur hoor. Als antwoord hierop snurkt Saidi, en ik schuif voorzichtig naar hem toe. Bang voor wat er komen gaat kruip ik tegen hem aan, en ik voel zijn flanken jachtig op en neer gaan. Dan gat de deur met een zwaai open en knalt tegen de stalmuur. Ik hoor iemand vloeken, niet erg tactisch voor een inbreker, het is een vrouwenstem. Ze slaat op de muur naast de deur, waarscijnlijk in een poging het lichtknopje te vinden. En ja hoor, dan flikkeren de TL-buizen weer een paar keer, om het vervolgens weer te begeven. Maar die paar lichtflitsen waren voor mij genoeg om te zien wie er zojuist binnen is gekomen, het is mijn moeder…

Citaat:

Ik hoor haar struikelend binnenkomen en mijn naam roepen, maar ik ben zo verbijsterd dat ik geen antwoord geef. Als ik weer bij mijn positieven kom ben ik zowel opgelucht als bang, wat doet zij hier in in het holst van de nacht? Dat zou ik natuurlijk ook aan mezelf kunnen vragen, maar dat doet er nu even niet toe. “Mam..?” hoor ik mezelf fluisteren. Ze staat stil, dus moet ze me gehoord hebben. “Alexandra, kom onmiddellijk hier. Ik ben nog niet klaar met jou!” zegt ze. Nee, ze zegt het niet, ze schreeuwt het, alsof har leven ervan afhangt. Gevolgd door een klap, zo te horen is ze gestruikeld over de kruiwagen die daar altijd staat. Hmm, niks voor haar om zo onhandig te doen. Ik hoor haar weer overeind krabbelen, wat verbazingwekkend veel tijd kost, het lijkt wel of ze niet meer rechtop kan staan. Mijn eigen angst vergetend loop ik in de richting waarvan ik verwacht dat ze nu is, aangezien ik daar net de kruiwagen om hoorde vallen. “Mam?” vraag ik nog een keer, nu duidelijker. “Alexandra, ben jij dat?” hoor ik haar mompelen. “Ja mam, ik ben hier. Wat doe je hier, hoe wist je dat ik hier was? Wat..” “Ik kom jou ophalen dame, waar slaat dit op, dat je op dit uur nog bij die pony bent? Je zou op tijd thuis zijn voor het eten.” “Ja maar mam, jij had een vergadering, ik wist niet dat..” “Geen gemaar, jij gaat nu mee naar huis en voorlopig kom je hier ook niet meer!” Verbijsterd kijk ik in haar richting. Wat is dit nou weer, waarom doet ze zo onredelijk. Ik loop nog wat verder in haar richting, en schrik als ze plotseling mijn hand vastpakt. “Ik.. Ik kon er niks aan doen mam, de deur zat op slot van buitenaf, die heb je net zelf opengemaakt. Ik wou echt op tijd thuis komen, maar ik kon niet anders.” “Kan me niet schelen!” roept ze, en ik voel een ruk aan mijn arm. Als struikelend trekt ze me mee naar buiten, en ze wil me de auto in duwen. Ik draai me nog een keer om omdat ik hoor hoe onrustig Saidi nog steeds is, hij snapt er natuurlijk niks van. Ik wil teruglopen om hem gerust te stellen, maar dan wordt ik aan mijn arm teruggetrokken. “Jij gaat voorlopig nergens heen, nu niet en de hele week niet.” Nu we weer buiten zijn kan ik haar gezicht zien in het schijnsel van de maan, en ik zie haar ogen vervult van woede. “Au, je doet me pijn, waarom knijp je zo hard in mijn arm?” “Ik zal je leren wat pijn is, verwend kreng!” Ik voel hoe haar vingers mijn gezicht striemen, en ik buig mijn hoofd van haar af om meer klappen te ontwijken. Als ik weer overeind kom zie ik haar verschrikte gezicht. Waarom deed ze dit? En dan besef ik iets dat nog niet eerder tot me doorgedrongen was, en wat mogelijk de reden is van haar vreemde gedrag. “Mam, waar ben je vanavond geweest?” vraag ik geschrokken. Ik zie haar gezicht betrekken, en mijn vermoedens worden bevestigd. Ze is stomdronken..

Citaat:

“Alexandra, wat heb ik nou net uitgelegd over de literatuur uit het interbellum” hoor ik plotseling streng naast mij klinken. Ik kijk hem glazig aan, en fluister dat ik werkelijk geen idee heb. “Ik versta je niet Alexandra” zegt meneer van Beek nu heel duidelijk. Het geroezemoes in de rest van de klas verstomt, en ik weet dat iedereen mijn kant op kijkt. “Ik..ik weet het echt niet meneer. Het spijt me maar..” “ Ga dat maar uitleggen aan de rector. Je kunt je gaan melden.” Beschaamd sta ik op, en even voel ik me weer duizelig worden. Dan pak ik mijn tas, en ik voel hoe 30 blikken mij volgen tot aan de deur. Met klamme handen pak ik de deurklink en druk hem omlaag, maar de deur zwaait al open. Aan de andere kant van de deur staat meneer Driesink, de rector..

“Alexandra Dubois?” hij kijkt me vragend aan. “Ja meneer, dat ben ik..” zeg ik hakkelend. “ Wil je me volgen Alexandra? Dan gaan we even naar mijn kantoor.” zegt hij vriendelijk. Ik knik. Ik volg hem naar de tweede verdieping, gedachten schieten door mijn hoofd. Heeft hij zo snel doorgekregen dat ik niet zat op te letten in de les, en kwam hij me daarom halen? Het ene horrorscenario na het andere schiet door mijn hoofd, de één nog erger dan de andere. Wat nou als ik geschorst wordt, of nog erger, van school gestuurd. “Alex, verman je, je wordt niet van school gestuurd omdat je één keer niet oplet in de les. Normaal gesproken let ik eigenlijk altijd op, en ook huiswerk maak je altijd goed. Je cijfers zijn voldoende, op filosofie na maar dat is dan ook een rotvak, en je staat al ingeschreven voor de universiteit.” zeg ik tegen mezelf. “Zei je iets, Alexandra?” hoor ik meneer Driesink vragen. “Oh…uhh, nee meneer, ik mompelde maar wat in mezelf..” antwoord ik met een rood hoofd. Intussen zijn we bij zijn kantoor aangekomen, en meneer Driesink houd de deur voor me open. “Ga zitten.” gebied hij me, terwijl hij zelf voor het raam gaat staan. “Alexandra, heb je problemen thuis?” vraagt hij me op een ernstige toon. “Nee, hoezo?” antwoord ik, verbaasd om deze directe vraag. Ik kan zo niks bedenken, mam is wel vaker chagrijnig de laatste tijd en niet zo vaak thuis, maar problemen? Nee, zo zou ik het niet noemen. En gisteravond was een incident, zoiets is nog nooit eerder voorgekomen, en ik verwacht ook niet dat mam hier een gewoonte van zal maken. Driesink staat nu naast me en gaat verder: “Ik weet niet wat er aan dit voorval vooraf is gegaan, maar ik kan niet zomaar van je aannemen dat alles bij jullie thuis vlekkeloos verloopt.” Vragend kijk ik hem aan, en ik zie dat hij doorheeft dat ik geen idee heb welk voorval hij hiermee bedoelt. “Alexandra, de politie heeft net hier naartoe gebeld. Je moeder is gearresteerd en zit in voorarrest..”

Citaat:

Als verdooft staar ik voor me uit. Ik kan gewoon niet geloven dat er iets ernstigs is gebeurd, ze zullen wel een fout gemaakt hebben. Aarzelend zeg ik het tegen meneer Driesink: “Maar, dat kan niet, ze moeten een fout gemaakt hebben... Mijn moeder is geen crimineel!” Het laatste schreeuw ik bijna, en ik spring overeind. Woedend kijk ik hem aan, ik kan de kalmte die hij uitstraalt niet uitstaan, hij doet alsof er niets gebeurt is! “Ga zitten Alexandra, dan kunnen we proberen deze situatie zo verstandig mogelijk op te lossen.” “Maar meneer, sorry maar…u begrijpt het verkeerd…dit kan niet waar zijn…” Ik kan niet meer helder denken, zou dit een grap zijn? Gewoon een ordinaire stunt ofzo? “Alexandra meisje, gaat het wel met je, je ziet er niet goed uit. Ga alsjeblieft even zitten voordat je…” Maar het is al te laat. De vrolijk gekleurde lichtvlekken dansen voor mijn ogen, en nog voordat ik me ergens aan vast kan grijpen lost de kamer op en val ik in een zwarte leegte…

Citaat:

Mijn hoofd doet verschrikkelijk pijn, en mijn slapen bonken heftig. Ieder geluidje dat ik hoor is al te veel op dit moment, van de voetstappen op de gang tot aan het druppelen van het infuus. Ja, een infuus, ik lig in het ziekenhuis. Ik heb geen idee wat er met me aan de hand is, maar ik voel me verschrikkelijk. Mijn kamer is verduisterd, maar toch is er te veel licht voor mij om mijn ogen open te doen. Praten kan ik ook niet, zelfs het draaien van mijn hoofd is al te veel gevraagd. Er is al een paar keer iemand op mijn kamer geweest om dingen te vragen, maar ik geloof dat ze nu wel door hebben dat ik het echt niet kan, dat het gewoon te veel pijn doet. Zelfs mijn lichaam werkt niet mee, het lijkt wel of al mijn zenuwen in brand staan, en bij iedere beweging het vuur feller gaat branden. Dus beweeg ik maar niet, ook al wordt het daar misschien alleen maar erger van.
Ik hoor de deur open gaan, verdorie. Er komt iemand in mijn richting lopen, zo te horen zijn het de voetstappen van een vrouw. “hoi Alex..” fluistert een vertrouwde stem zachtjes naast mij. Ik probeer mijn ogen open te doen, en met moeite probeer ik haar gezicht te onderscheiden van de donkere gordijnen achter haar. Hoorde ik het nu goed? Ze doet een stap opzij, zodat ze wat meer in het licht staat, en nu weet ik het zeker. “Mam..?” probeer ik terug te fluisteren, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Ik probeer overeind te gaan zitten om haar te laten zien dat ik haar herkend heb, maar de druk die ik gelijk in mijn hoofd voel zorgt ervoor dat ik snel weer onderuit zak. Hier was ik niet op voorbereid, de pijn is zo hevig dat ik haast geen lucht meer krijg en ik wordt vreselijk benauwd. Gelijk wordt er een arts bij geroepen, en ik krijg een koud kompres tegen mijn voorhoofd gedrukt. Er wordt een zuurstofkapje over mijn mond en neus gezet, en ik voel hoe mijn longen zich langzaam weer vullen met lucht. De pijn in mijn hoofd trekt alweer iets weg, maar de benauwdheid blijft. Ik voel dat iemand een naald in mijn onderarm zet, en er wordt dringend om meer assistentie verzocht. Het enige wat ik nog meemaak is dat er allemaal vage schimmen om mijn bed heen bewegen, en even later hoor ik het gepiep van een monitor vlak naast mijn bed. Langzaam neemt de pijn af, en zak ik weer weg in een diepe droomloze slaap..