Geplaatst in mijn hart gekrast.
Je foto vergeten.
Verdriet slijt,
herinneringen vervagen,
wonden genezen.
Maar littekens blijven achter,
ik kan je niet meer zien,
maar vergeten ben ik je niet.
tijd,
heelt de wonden,
dood herinneringen,
helpt verwerken.
Jou naam,
in mijn ziel geschreven.
Je lichaam,
er nooit bijgetekent.
Ontelbare tranen later,
denk ik nog steeds aan jou naam,
een naam zonder lichaam,
maar vergeten ben ik je niet.
ik wil,
aan alle sterren vragen,
me naar jou wolk te leiden.
Zo kan ik een laatste keer vertellen,
hoeveel je voor mij betekent.
Misschien,
mag ik dan een ritje op je wensen.
Zo kunnen we afscheid nemen,
aan de poort die leven en dood scheid.
en mag ik zeker zijn,
dat je veilig bent.
Kan ik bij het afscheid,
een foto voor mijn herinnering nemen.
op 1 of andere manier is het ene gedicht het vervolg op het andere. En toch zijn ze appart geschreven....
bij het laatste zat ik een beetje met 'en' omdat ik eigenlijk had: 'en mag ik zeker zijn....' en daarna: 'en kan ik bij het afscheid...'
vandaar dat het er wat raar bij staat
Ik heb het nog niet nagekeken op spellingsfouten die er zeker en vast in staan. Heb nogal moeite met d, t en dt....
De laatste vind ik ook de mooiste 
