Geplaatst 
De schreeuwende stemmen beneden houden maar niet op.
Ik trek mijn kussen nog harder over me heen, maar het helpt niks, zoals altijd. Bah!
Waarom kunnen mijn ouders niet gewoon een keertje gewoon zijn, zonder al die ruzie?
En ik zit hier maar, helemaal alleen op dit megakleine kamertje.
Het is genoeg geweest! Ik storm naar beneden, roep tegen mijn ouders dat ik terugkom als ze opgehouden zijn en smijt de deur met een klap dicht.
Waar ga ik eigenlijk heen? Na een kwartiertje flink te zijn doorgestapt, kijk ik waar ik ben. Dichtbij het centrum!
Dan ben ik ver van huis. Deze buurt staat bekend als de hangbuurt.
Ja, hoor, daar zie ik een groepje. Een rilling loopt over mijn rug.
Ik besluit terug te keren naar huis.
Helemaal alleen, op mijn kamertje, ben ik beter af dan hier met al die drugs.
Wat ik toen niet besefte, was dat ik een heel erg goede beslissing had gemaakt! Als ik toen daar was gebleven, was ik zeker drugsverslaafd geraakt.
Als ik thuis aankom, is het stil in huis. Vaders auto staat er niet meer.
Ik sluip naar binnen en hoor moeder zachtjes huilen.
Stilletjes ga ik bij haar zitten en streel haar rug. Ik voel me zelf klote, maar mijn moeder heeft mij nu meer nodig dan ikzelf.
Als het snikken zachter word, loop ik naar boven. Naar dat kleine kamertje op de zolder. Mijn kamertje, zoals ik het noem. Maar niks is van mij, zoals mijn vader zegt.
Vanuit het niets, komen de tranen. Ik blijf maar huilen.
Ik stop mijn hoofd onder het kussen en ik laat de tranen komen.
Ik dacht dat ik geen huilebalk was!! Na afloop voel ik me schuldig, ik ben toch geen klein kind van 4! Ik ben een bikkel! Tenminste, dat zou ik moeten zijn.
Plotseling valt mijn blik op het zakmesje dat ik van mijn oom gekregen had. Hij zei: "Voor als je het nodig hebt".
Zou ik het nu nodig hebben?
Voordat ik het weet ben ik bij het kleine tafeltje en pak het zakmes. Trillend maak ik het open, en dan..
Hevig shakend kijk ik naar mijn pols. Overal loopt bloed langs.
Ik zie het in een waas, alsof ik het niet echt meemaak.
Nu nog de andere pols! Kras...
Ik leg het mesje weg en ga op bed liggen.
Waarom doe ik dit nou? Wat is dit? Maar het voelt goed, dus er is geen reden om het niet te doen! Mijn ouders interesseert het toch niet.
Ik kijk op mijn klokje, al bijna 2 uur!
Dan val ik in slaap..Een rusteloze diepe slaap.Als ik door het raam kijk, zie ik dat mijn vader nog niet terug is.
Met een schok dringt alles tot me door, alles wat gisteren is gebeurd.
Mijn wegloopactie-mijn vader die niet thuis was-mijn moeder aan het huilen-mijn polsen. MIJN POLSEN?! Verschrikt staar ik naar mijn polsen. Het bloed is opgedroogd. Ik probeerde toch niet om mijn polsen door te snijden he? Ik weet niet meer duidelijk wat er gebeurd was gisteravond, nadat ik naar boven kwam.
Ik moet toch naar school, dus ik trek mijn kleren aan en loop naar beneden, waar ik vervolgens een broodje grijp en de deur achter me dichttrek. Ik heb niet veel vrienden op school, alleen het meisje dat naast me zit is wel okee. Ze heet Sanne. We doen wel eens iets na school, naar de stad ofzo.
Een tijdje ging het ´goed´, niemand die mijn krassen zag. Tegen die tijd deed ik het niet meer op mijn polsen, dat valt te zeer op. Mijn armen vond ik een beter doelwit.
Maar als ik dacht dat ik mijn krassen lang kon verbergen, dan had ik het mis! Goed mis!
Het liep tegen de lente toen mijn geheim werd ontdekt. Het enige waar ik controle over had, werd mij afgepakt..
`Bah, tis warm´, puf ik. Sanne loopt naast mij. We hadden zojuist besloten dat we de stad ingingen. We winkelen de hele middag door. Pfoe..Ik kreeg het warm! Blijkbaar denkt Sanne hetzelfde, want `Kom, dan gaan we bij de fontein zitten` zegt ze. Mijn armen doen pijn, de krassen zitten erg diep.
Onbewust trek ik mijn jasje uit. Sannes ogen worden groot van verbazing. `Wat heb jij nou gedaan?!"
Tsja, en toen wist ik dat ik verloren had.
Ik ben met Sanne meegegaan, haar moeder is psycholoog en daar loop ik nu. Het gaat al een stuk beter!
Volgens Sannes moeder deed ik het omdat ik geen aandacht kreeg van mijn ouders, omdat die de hele tijd ruzieden. Mijn vader is vertrokken, richting zijn nieuwe vriendin. En mam? Mam heeft een nieuwe vriend! Hij is heel aardig! Gelukkig is het goed met mij afgelopen, maar er zijn mensen die dit niet redden. 
De littekens zitten bij mij diep, zowel innerlijk als uiterlijk.
Maar ik heb het gered, ik heb me er over heen gezet, en ik voel me gelukkig nu. That's the point...Pijn van binnen én van buiten..
Dankjulliewel allemaal voor het lezen!
